Konkwistadorzy - główne postacie Hiszpańskiego podboju Peru 🦙🦙 Z miłości do Inków🦙

Konkwistadorzy – Główne postacie hiszpańskiej konkwisty

Francisco Pizarro

Urodzony w roku 1478 roku (inne źródła podają rok 1471) w mieście Trujillo w dzisiejszym regionie Estremadura.
Zmarł 26 czerwca 1541 w Limie, zamordowany przez zwolenników Diego de Almagra.
Rodzice: Francisca Gonzales y Mateos i Gonzalo Pizarro
Żony: do 1537 Quispe Sisu (dona Ines), dzieci: Francisca (ur. 1524) i Gonzalo
od 1537 Cuxirimay (dona Angelina).

Hiszpański konkwistador, główna postać Hiszpańskiej konkwisty. Syn pułkownika piechoty, weterana walk z Maurami i w kampaniach włoskich – Gonzalo Pizarro zwanego „Długim” i kobiety niskiego pochodzenia, trudniącej się jako służąca – Francisci Gonzales y Mateos, która później poślubiła Martina de Alcantara.
Był krewnym Hernando Corteza – zdobywcy Meksyku – Catalina Pizarro Altamirano matka Corteza i ojciec Pizarra byli spokrewnieni.
Niektóre źródła podają, że rodzice go porzucili i znaleziono go u bram kościoła w Trujillo. Nie nauczył się czytać i pisać, a wczesne lata spędził wypasając świnie.
Miasto Trujillo liczyło wtedy 2 tysiące mieszkańców, leżało w Estremadurze, która w okresie konkwisty była częścią królestwa Kastylii (obejmuje obecnie prowincje Badajoz i Caceres).
Gdy Kolumb powrócił ze swojej wyprawy PIzarro miał piętnaście lat. Był pod wrażeniem opowieści o podróżach Corteza.
Na młodego Pizarro duży wpływ miały zasłyszane opowieści o bogactwach południowych krajów. Dotarł do Sewilli skąd wypłynął na południe. Źródła kronikarskie pierwszy raz wspominają o nim w roku 1510, że przebywał na Hispanioli pod dowództwem Alonsa de Ojedy. Inne źródła podają, że już 10 lutego 1502 roku był uczestnikiem wyprawy na Hispaniolę, dowodzonej przez Nicolasa de Ovando y Caceresa. Tym samym statkiem na Hispaniole przypłynął Bartolome de Las Casas
W roku 1506 zakłada osadę Uraba w Kolumbii, jednak opór lokalnych kacyków zmusza Hiszpanów do przeniesienia się do Darein.
W roku 1509 gubernator Nicolasa de Ovando mianuje go porucznikiem w swojej lokalnej armii.
U boku Nuneza de Balboa – który otrzymał misję znalezienia nowych źródeł złota, pereł i niewolników – uczestniczy w założeniu Darien, a potem przechodząc góry dociera jako jeden z pierwszych Europejczyków do wybrzeża Oceanu Południowego.
W styczniu 1519 aresztuje Balboe, który został następnie ścięty. Pizarro przyłącza się do Pedrariasa i otrzymuje dowództwo kilku ekspedycji woskowych w których nabiera doświadczenia i zyskuje dobre imię jako żołnierz i dowódca.
W roku 1519 poznaje Diego de Almagra i na początku łączy ich przyjaźń i wspólne interesy.
W roku 1515 wraz z Moralesem przebył Przesmyk i pertraktował z krajowcami na wybrzeżu Pacyfiku. Pozyskuje złoto i perły.
Z Pedrariasem przenosi stolicę rządu do Panamy. Tutaj mając 50 lat miał mały majątek ziemski i kilku niewolników przysługujących mu z tytułu wysługi wojskowej. W Panamie został zastępcą gubernatora, radcą i alkadem – czyli osobą stojąca na czele władz miejskich. Jako współwłaściciel kompanii wydobywającej złoto miał ecomiende, 150 niewolników na wyspie Taboga, leżącej wybrzeża. Ponadto wyspa była bogata w żyzną glebę pod uprawy oraz w żwir, którym Pizarro handlował, sprzedając go do stoczni, jako balast dla budowanych statków. Określa się, że jego majątek w tym okresie (czyli w roku 1521) wynosił 30 tysięcy castellanos, a gdy wypływał do Peru majątek ten pozostawił w depozycie u Nicolasa de Ribery.
W roku 1522 Andagoya powrócił ze swojej nieudanej wyprawy na południe – przywozi jednak informacje o bogactwach leżących w tamtych krainach.
Rozbudzone nadzieje na bogactwo pozwoliła mu zrealizować spółka, jaką założył z Diego de Almagro i księdzem Hernando de Luque.
Inkowie określali go mianem Machu Apo, a w Hiszpanii „Lwem Hiszpanii”.
Założył w roku 1535 Ciudad de los Reyes, czyli „Miasto Królów”, obecną Limę. Od 1535 miasto było stolicą wicekrólestwa Peru.
Po Lime, jako jej gubernator Pizarro chodził ubrany na czarno, z białym kapeluszem i białymi rękawiczkami ze skóry jelenia. Bardzo rzadko ubierał swój najznakomitszy strój, który otrzymał od swojego krewnego, zdobywcy Meksyku – Hernana Cortesa. Ten wzorowany na szatach króla Karola V ubiór otrzymał w Toledo.
Jego konkubiną była Inkaska księżniczka, siostra Atahualpy, pochodząca z rodu Pachacuteca – Anas Kalike (Anas Kolike), z którą miał syna o imieniu Francisco (tak jak jego imię). Po śmierci Francisco Pizarra została żoną Betanzosa – kronikarza i tłumacza Hiszpańskiego.
Został pochowany w Katedrze w Limie. Zwłoki są dostępne dla zwiedzających – oszklona trumna znajduje się w niewielkiej kaplicy Katerdy.

Trzy wyprawy Francisco Pizarro.

Diego de Almagro

Urodzony w roku 1475 w hiszpańskiej wsi Aldea – bądź został znaleziony w Almagro (stąd nadano mu takie nazwisko).
Zmarł 8 lipca 1538 w Cuzco.
Rodzice: Juan de Montenegro, Elvira Gutierrez.
Dzieci: Diego Almagro „Młodszy”.

Pochodził z nieprawego łoża, jego matka po urodzeniu ukryła go przed ojcem. Potem pozostawiła go u wuja i przestała interesować się małym Diego. Wuj traktował go bardzo surowo i często bił. Diego ucieka od wuja i udaje sie do Madrytu, gdzie odnajduje swoją mamę, która mieszkała już z innym mężczyzną i nie chciała by DIego z nimi zamieszkał.
W roku 1514, po kryminalnym incydencie – śmiertelnie ranił nożem przechodnia w Madrycie – odpływa do portu Castilla de Oro w Panamie.
18 stycznia 1514 wraz z Hernado de Soto przybywa do Panamy, do portu Darien) jako żołnierz nowego gubernatora, don Pedra Ariasa Davili.
W październiku 1524 wraz z Francisco Pizarro i księdzem Hernando de Luque – reprezentujący finansistę Gaspara de Espinoze – zawiązują spółkę, dzięki której możliwe było sfinansowanie pierwszej ekspedycji, która wyrusza z Panamy na południe i bada wybrzeże Kolumbii. Docierają do „Portu Głodu”, gdzie Diego de Almagro traci oko w walce z tubylcami – miał wtedy 49 lat.
10 marca 1526 wraz z Francisco Pizarro Hernando de Luque tworzą Kompanię Lewantu, spółkę, której zadaniem jest przeprowadzenie podboju ziem leżących na południe od Zatoki Panamskiej. W imieniu Almagra, który był analfabetą, dokument podpisał jeden z szanowanych obywateli Panamy. Wiosną dopłynęli do ujścia rzeki San Juan, gdzie się rozdzielili. Almagro wrócił do Panamy po posiłki, Pizarro czekał na Wyspie Koguciej. Wraz z Almagrem przypłynął z Panamy urzędnik, który miał sprawdzić oskarżenia, skierowane przeciw Pizarro i Almagro przez zbuntowanych uczestników wyprawy. Almagro ponownie wraca do Panamy po nowych ochotników.
Na początku 1527 dotarł on do pozostawionych na wyspie Gorgona towarzyszy. Połączone siły konkwistadorów docierają do zatoki Guayaquil i pierwszego inkaskiego miasta Tumbez. Pizarro podejmuje decyzje powrotu. Almagro zostaje w Panamie, a Pizarro udaje się do Hiszpanii, na dwór Karola V.
W lipcu 1529 dekretem królewskim „Capitulation de Conquista” Almagro otrzymał tytuł gubernatora Tumbez.
27 grudnia 1530 wyrusza z Panamy na południe na trzecią wyprawę zorganizowaną przez Pizarra.
W sierpniu 1533 powrócił z Panamy wraz ze 150 nowymi żołnierzami.
Na początku 1535 Cesarz Karol V dokonał podziału zaaneksowanych ziem. Na mocy królewskiego edyktu przyznał Pizarrowi część północna, a Almagrowi południową.
3 lipca Pizarro wysyła Diego de Almagro z Cuzco na wyprawę do Chile, z której powraca pod koniec 1536. Nasila się konflikt z Francisco Pizarrem.
26 kwietnia 1538 oddziały Almagro pod dowództwem Orgoneza zostają pokonane przez Hernanda Pizarra w bitwie pod Las Salinas. W bitwie schwytany zostaje Diego de Almagro i trafia do więzienia w Cuzco, gdzie zostaje mu wytoczony proces. 8 kwietnia zostaje wykonany wyrok i 63 letni Diego de Almagro umiera.

Gonzalo Pizarro

Urodzony w roku 1510 w hiszpańskim Trujillo.
Zmarł 10 kwietnia 1548 w Cuzco.
Rodzice: Gonzalo Pizarro y Rodríguez, María Alonso

Hiszpański konkwistador Peru, przyrodni brat Francisco Pizarra, młodszy od niego o około 30 lat. Gubernator Quito, odkrywca zachodnich dorzeczy Amazonki w latach 1540–1544, przywódca buntu konkwistadorów przeciw koronie Hiszpańskiej w latach 1544–1548.
W kronikach opisywany jako: ciemnowłosy, silnie zbudowany, z opinia wspaniałego żołnierza, największego wojownik jaki walczył w Nowym Świecie. Jako dowódca odznaczał się energią i wiarą w siebie oraz nie przejmowaniem się względami humanitarnymi.
Już w wieku lat 30-tu był bardzo zamożny, a mimo to szukał nowych krain, które mógłby podbić. Jego majątek obejmował domy i warsztaty wokół Quito oraz plantacje koki i posiadłości ziemskie, na których pracowali Indianie w liczbie od 20 do 150 na każdej z nich. Osiem tysięcy osób ze 140 miastach i wiosek Peru składało mu daninę. Ponadto posiadał stada bydła i domy w Quito, rancza na południu Peru, domy w Boliwii oraz kopalnie srebra w Potosi i Porco.
Gonzalo Pizarro został ścięty 10 kwietnia 1548 roku na głównym placu Cuzco. Jego głowa została wysłana do Limy i tam wystawiona na widok publiczny, na głównym placu przed pałacem gubernatora. Natomiast pozbawione głowy ciało Gonzala zostało pochowane pod ołtarzem kościoła La Merced, obok ciała Diego de Almagro „Starszego” i Diego de Almagro „Młodszego”.

Hernando Pizarro

Urodzony w roku 1504 w Trujillo, w Estremadurze.
Zmarł w roku 1578.
Rodzice: Gonzalo Pizarro y Rodríguez, Isabel de Vargas.
Żona: Francisca Pizarro Yupanqui, 5 dzieci.

Hiszpański konkwistador. Młodszy brat Francisca i starszy brat Juana i Gonzalo.
Na początku podboju miał dwóch giermków: Juana Cortesa i Alonsa de Toro.
W maju 1533 udał sie do Hiszpanii wioząc ze sobą tzw. Quinto real – czyli piata część okupu przekazanego przez Atahuallpe, należną królowi Hiszpanii. Następnie powrócił do Peru w styczniu 1536 przywożąc m.in. nadanie Diego de Almagrowi gubernatorstwa Nowej Toledo.
Po powrocie z Hiszpanii objął posadę gubernatora Cuzco.Dobrze traktował więzionego Manco Inkę. Zezwolił mu opuścić miasto pod pretekstem przyniesienia złotego posągu – Mnco nie wrócił i rozpoczął rebelię przeciwko Hiszpanom w Peru.
Hernando dożył późnej starości i zmarł w swoim pałacu w Trujillo w Hiszpanii

Hernando de Soto

Urodzony w roku 1500 w hiszpańskim Badajoz.
Zmarł 21 maja 1542 w Missisipi w Stanach Zjednoczonych.
Rodzice: Leonor Arias Tinoco, Francisco Mendez de Soto.
Żona: Isabel de Bobadilla (od 1537).

Hiszpański żeglarz, odkrywca i konkwistador, pierwszy Europejczyk, który zbadał Florydę.
W roku 1538 udał się na Florydę, gdzie umarł na febrę, a jego trumnę zatopiono w jednym z dopływów Missisipi.
W roku 1879 jego potomek – Pedro Carrila de Soto – złożył przed Najwyższą Królewską Radą Indii zaświadczenie do Króla, o przyznanie mu gratyfikacji stosownych do zasług swojego przodka. Zaświadczenie sporządził notariusz Jimenez de la Espada.

Pedro Arias de Avila

Znany również jako Pedrárias lub Pedrárias Dávila.

Urodzony około roku 1443 w Hiszpańskiej Segowii.
Zmarł 6 marca 1531 w León.

Hiszpański konkwistador, młode lata spędził jako dworzanin króla Ferdynanda II, a w latach 1514-1526 był gubernator Castilla del Oro „Złotej Kastylii”.
Początkowo miał zaprowadzić porządek w kolonii na Przesmyku Panamskim i uwięzić Vasco Nuneza de Balboe
W roku 1519 zbudował nad Pacyfikiem miasto Panamę, a nad Morzem Karaibskim miasto Nombre de Dios
W roku 1524 został udziałowcem spółki, mającej za cel podbój Peru i zdobycie bogactwa tego kraju. Do spółki należeli Francisca Pizarro, Diega de Almagro i ksiądz Hernanda de Luque.
W 1526 roku przeniósł się do León, w Nikaragui, gdzie 1 lipca 1527 został ogłoszony gubernatorem.

Vasco Nunez de Balboa

Urodzony około roku 1475 w Jerez de los Caballeros.
Zmarł 15 stycznia 1519 w Acla, na terenie dzisiejszej Panamy.

Hiszpański odkrywca, gubernator i konkwistador, założyciel pierwszej stałej europejskiej kolonii na kontynencie amerykańskim w Acla w pobliżu Darién w obecnej Panamie w 1511.
Pierwszy Europejczyk, który 25 września 1513 roku poprzez Przesmyk Panamski dotarł do Oceanu Spokojnego, nazwanego przez niego Morzem Południowym. Oskarżony o zdradę, został schwytany przez Francisco Pizarro, skazany na śmierć i stracony w mieście, które sam wcześniej założył.

Francisco de Orellana

Urodzony w roku 1511 w Trujillo.
Zmarł w listopadzie 1546 roku w delcie rzeki Amazonki.

Był Hiszpańskim odkrywcą i konkwistadorem, gubernatorem Nowej Andaluzji. Do historii przeszedł jako pierwszy biały, który spłynął Amazonka do Oceanu Atlantyckiego.
W roku 1541 jako zastępca Gonzala Pizarro wyrusza do Quito, by na wschodnich terenach poszukiwać legendarnego El Dorado. W okolicach rzeki Rio Napo wyprawa dzieli się, a Orellana z 49 konkwistadorami spływa rzeka w poszukiwaniu prowiantu. Powrót był jednak nie możliwy z uwagi za zbyt silny nurt rzeki.
12 lutego 1542 dopłynęli do ujścia rzeki docierając do Amazonki, którą 26 sierpnia 1542 dotarli do Oceanu. Następnie przez Morze Karaibskie skierowali się do Madrytu, gdzie złożył królowi raport ze swojej odkrywczej wyprawy. Uzyskując pozwolenia króla na zdobycie terenów Amazonki – wypływa w roku 1545

Pedro Sanchez de la Hoz

Urodzony w roku 1514 w Calahorra, La Rioja.
Zmarł w roku 1547 w Santiago, Chile.

Hiszpański kupiec, w czasach konkwisty sekretarze Francisco Pizarro.

W 1534 roku uzyskał prawa do kapitulacji podboju na południe od Cieśniny Magellana.Napisał relację z podboju Peru. Choć oryginalny rękopis zaginął, dzieło zostało zachowane w tłumaczeniu na język włoski, a następnie zostało przetłumaczone na inne języki, stanowiąc cenny opis zarówno podboju hiszpańskiego, jak i etnografii Inków. Cesarz Karol V zezwolił mu na powrót do Nowego Świata, gdzie walczył z Pedro de Valdivią o różne granty dla ziem na południe Peru. W 1547 roku Francisco de Villagra, jeden z ludzi Valdivii zamordował Sáncheza de la Hoza.

Juan de Acosta

Urodzony: Barcarrota lub Badajoz w Hiszpanii
Zmarł: 10 kwietnia 1548 roku w Jaquijahuana, Peru
Rodzice: Alonso de Acosta i María de Alor

Od 25 czerwca 1535 roku przebywał w Panamskim porcie Nombre de Dios, a do Peru trafił kiedy Francisco Pizarro poprosił o pomoc w stłumieniu buntu Inków prowadzonego przez Manco Capaca. W randze chorążego generalnego, uczestniczył w roku 1540 wyprawie do „krainy cynamonu” prowadzonej przez Gonzala Pizarro. Wraz z Francisco de Orellana spłynął rzeką Napo i Amazonką. Ranny podczas potyczki z Indianami.Po powrocie do Cuzco, już jako kapitan w armii Gonzalo Pizarro, prowadził walki z wojskami wicekróla Blasco Núñez Vela. Acosta został ranny w bitwie pod Añaquito w pobliżu Quito. Następnie walczył w okolicy portu Trujillo z flotą Pedro de la Gasca, która przybyła z Panamy.20 października 1547 roku ranny w walce z wojskami wicekróla pod Huariną w okolicy jeziora Titicaca.Wraz z 30 innymi konkwistadorami wysłany przez Gonzalo w celu zniszczenia mostu na rzece Cotabamba. Schwytany do niewoli przez wojska La Gasca, 9 kwietnia 1548 roku w bitwie o przełęcz Apurimac. Przetrzymywany w klatce na placu w Cuzco, a na drugi dzień zgładzony.

Diego de Agüero

Urodzony: w roku 1510 w Deleitosa (Hiszpania)
Zmarł: 26 październik 1544 w Limie, Peru
Rodzice: García Gonzáles de Agüero i María de Sandoval

Wraz z Francisco Pizarro dotarł do Tumbez, założył San Miguel de Tangarara, następnie wraz z Hiszpanami dotarł do Cajamarca i tam uczestniczył w pojmaniu Atahualpy. Przy podziale okupu, który złożył Atahualpa otrzymał 8880 złotych peso i 362 srebrne monety. Następnie uczestniczył w wyprawach do Cusco, Collao i na wyspy jeziora Ticicaca. Uczestniczył w założeniu miasta Jauja (25 kwiecień 1534) oraz Limy (1535), gdzie został powołany na stanowisko radnego. W roku 1536 bronił Limy przed atakami wojsk Manco Inca. Za zasługi w obronie miasta otrzymał tytuł radnego wieczystego.Po wojnie domowej między Francisco Pizarro a Diego de Almagro, almagryści zrabowali jego posiadłość a jego uprowadzili do Jauja. Stamtąd uciekł do Limy. Bronił wicekróla Blasco Núñeza Velę podczas buntu encomenderos.

Rodrigo de Aguirre

Urodzony: Hiszpania
Zmarł: 1557
Rodzice:

Do Peru przybył wraz ze swoim wujem, konkwistadorem Francisco de Aguirre. Uczestnik wyprawy do Chile. W latach 1552-1553 walczył z ludem Calchaquíes w prowincji Tucuman. W roku 1553 mianowany na członka Cabildo de Santiago del Estero – instytucji, która administrowała miastem Santiago del Estero, była jednocześnie władzą sądową, polityczną, obywatelską, gospodarczą i społeczną sąsiednich gminy. W latach 1554-1556 przebywał w Chile. Po powrocie obejmuje funkcję porucznika w mieście Santiago del Estero. W tym okresie gubernatorem miasta był Juan Gregorio Bazan, który przekazał władze na ręce Rodrigo de Aguirre. Jednak 13 lutego 1555 roku Royal Audience Lima uznał władze Juana Núñeza de Prado, który objął fotel gubernatora. Rodrigo de Aguirre nie chciał się zgodzić z decyzją Royal Audience, jednak de Prado dokonał zamachu stanu i 25 września 1557 roku aresztowała Rodrigo de Aguirre. Ostatecznie Aguirre pokonuje buntowników. Za jego rządów utworzono ważny szlak komunikacyjny z Górnym Peru. W roku 1557 dowództwo przekazuje przybyłemu kapitanowi Miguelowi de Ardilesowi.

Juan de Alcobaza

Urodzony: 1518
Zmarł: 1568 w Cusco, Peru
Rodzice:
Dzieci: Diego de Alcobaza

W roku 1535 w Limie przyłączył się do wyprawy kapitana Alonso de Alvarado. Uwięziony podczas bitwy pod Puente koło Abancay, przeciwko wojskom Diego de Almagro „Młodszego” – syna Diego de Almagro. Po przybyciu do Cusco służył jako żołnierz pod dowództwami kapitanów Rodrigo Orgóñeza, Pedro de los Ríosa, Gómeza de Tordoya i Pedro Álvareza Holguína – walcząc z wojskami Manco Inci, między innymi w bitwie pod Chupą .W późniejszych latach osiadł w Cusco, gdzie u corregidores Sebastiána Garcilaso de la Vegi uczył i sprawował opiekę nad jego synem, późniejszym kronikarzem Inca Garcilaso de la Vega.

Pedro de Alconchel

Urodzony: 1499, Bejar, Hiszpania
Zmarł: lipiec 1562 Lima, Peru
Rodzice:
Żona: (od 1543) Maria de Aliaga Ruiz de Mazuelas
Dzieci: Catalina, Ana Ramirez
Żona: Francisca Indigena (1547-)
Dzieci: Juan (1543-)

Nazwisko Alconchel nie jest jego prawdziwym, nadano mu je najprawdopodobniej już w Peru, gdzie przybył jako żołnierz Francisco Pizarro. W wojsku pełnił funkcje trębacza.Przebył z Pizarro cała drogę od Tumbez do Cajamarca. Jeszcze przed egzekucją Atahualpy, został jednym ze świadków przekazania Pizarrowi synów Atahualpy.
Kiedy Hszpanie wyruszyli do Cuzco, wojska generała Ruminayi często ich atakowały, niszcząc jednocześnie wiszące nad rzekami mosty. By ochronić most nad Apurimac Pizarro wysłał oddział Hernndo de Soto. Kiedy i ten oddział został zaatakowany na odciecz wyruszył oddział dowodzony prze Pedro de Alconchela, który wygrał walkę pod Vilcaconga.
W roku 1534 był doradcą Francisca Pizarro w kwestii wyboru miejsca na założenie Limy.Po roku 1536 Pizarro, za zasługi, powierzył mu pieczę nad dwoma magazynami leżącymi w pobliżu Limy: w Chilca i w Mala – zaopatrzenie i zakwaterowanie dla sił hiszpańskich.To w zarządzanym przez niego tambo w Mala, 13 listopada 1537 roku, Francisco Pizarro i Diego de Almagro toczyli rozmowy w kwestii podziału i własności miasta Cuzco. Do porozumienia jednak nie doszło.Pedro de Alconchel był w kronikach wspominany jako osoba mająca wpływ na przemiany zarówno społeczne, jak i strukturalne, które nastąpiły po założeniu Limy. Walczył z ubóstwem Indian oraz sprzeciwiał się wycince drzew na budowę domów dla Hiszpanów.

Hernando de Aldana

Urodzony: 1481 Valencia de Alcantara, Hiszpania
Zmarł: 1546 Cuzco, Peru
Rodzice: Francisco de Aldana, Marii Prieto de Ulloa

Jako piechur zaciągnął się na trzecią wyprawę Francisco Pizarro. Wykształcony, umiał czytać i pisać, był pierwszym Hiszpanem, który zainteresował się inkaskim językiem keczua – notował słowa i uczył się języka.
Kronikarz Pedro Cieza de León wspomina, że gdy Hiszpanie dotarli do Cajamarca, Aldana zgłosił się by jako posłaniec udać się do Atahualpy, by poprosić go o przyspieszenie marszu do miasta. Gdy był już u Atahualpy odmówił odebrania mu miecza, mimo nalegań strażników Inki. Wśród Hiszpanów zyskał reputację odważnego i nieugiętego.
Podczas spotkania z Atachualpą w Cajamarca, Aldana, będąc jedynym Hiszpanem który rozumiał keczua, towarzyszył bratu Vicente de Valverde i tłumaczowi.
Po podziale okupu uzyskał 4450 pesos złota i 181 marek srebra.
W 1535 r. był regidorem, czyli członkiem rady w Cuzco. W roku 1536 jako żołnierz kawalerii brał udział w obronie Cuzco przed oblężeniem Manco Inca.
Podczas jednej z misji, jako poseł do Manco Inka schwytany przez almagristę Francisco de Chaves i doprowadzony do Diego de Almagro, który go uwolnił.
Po powstaniu Manco Inca kolejnym epizodem podboju Peru był spór o Cuzco między łupkami a Almagristas, który doprowadził do pierwszej wojny domowej między zdobywcami.
Podczas wojny domowej z oddziałami Diego de Almagro pomógł Gonzalo Pizarro i Alonso de Alvarado uciec z więzienia w Cusco, z którymi wyruszył do Limy.
Po wojnie domowej zrzekł się swoich praw ziemskich w Cuzco i wyruszył do Charcas , osiedlając się w 1538 roku w miejscowości La Plata.
Po morderstwie Francisco Pizarro i buncie Diego de Almagro „młodszego” pozostał lojalny wobec Korony i wraz z oddziałem kapitana Peránzurez de Camporredondo dołączył do wicekróla Cristóbala Vaca de Castro. Przyczynił się do zwycięstwa w bitwie pod Chupą w roku 1542.
Po wybuchu Wielkiej Rebelii encomenderos pod wodzą Gonzalo Pizarro zachował lojalność wobec Korony i opuścił La Platę, aby poprzeć wicekróla Blasco Núñeza Vela.
Kiedy walki się wzmagały, chciał wrócić do Charcas, ale będąc w Cuzco w roku 1546 został schwytany przez Francisco de Carvajala , zwanego „Demonem Andów”. Carvajal skazał go na powieszenie, a wyrok wykonano na głównym placu w Cuzco.

Lorenzo de Aldana

Urodzony: 1508 Caceres, Hiszpania
Zmarł: 1571 Arequipa, Peru
Rodzice: Francisco de Aldana, Marii Prieto de Ulloa

Lorenzo de Aldana był spokrewniony z najwybitniejszymi rodzinami w regionie Cáceres, a jego bratem był Hernando de Aldana.
Posiadał staranne wykształcenie i niezwykłe umiejętności dyplomatyczne, co pomogło mu w skutecznym rozwiązywaniu trudnych problemów.
W październiku 1528 roku, kiedy miał 20 lat przybył do Santa Marta na wybrzeżu Morza Karaibskiego w Nowym Królestwie Granady z wyprawą gubernatora Garcíi de Lermy.
3 lipca 1535 roku wyrusza na podbój Chile w ramach sił Diego de Almagro . Po powrocie do Peru, opuścił szeregi almagrystów i stanął po stronie Francisco Pizarro.
Z uwagi na swoje nadzwyczajne zdolności kierownicze został mianowany tymczasowym gubernatorem prowincji Popayan, na terenach dzisiejszej Kolumbii.
Następnie w randze porucznika pełnił od 9 listopada 1538 do 1540 roku funkcję tymczasowego gubernatora Quito.
W roku 1539 przeniósł się z doliny Yacuanquer do doliny Atriz, gdzie zakłada miejscowość Villaviciosa de Pasto (obecne miasto San Juan de Pasto)..
W roku 1543 Aldana osiedlił się w Limie, a rok później został mianowany naczelnym sędzią stolicy. W 1546 r. Gonzalo Pizarro starał się o stanowisko gubernatora Peru i wysłał Lorenza de Aldanę do Hiszpanii z misją zwrócenia się z tym wnioskiem do Trybunału.
W Panamie napotkał specjalnego wysłannika króla, Pedro de la Gasca , który przybył by ukarać buntowników, którzy nie chcieli przestrzegać nowych praw. Aldana przyłącza się do La Gasca, wraca do Limy gdzie obejmuje funkcję gubernatora i kapitana generalnego.
W bitwie pod Jaquijaquaną w dniu 9 kwietnia 1548 roku gdzie stał po stronie sił królewskich, pokonano Gonzalo Pizarro i Francisco de Carvajal, których wzięto do niewoli i skazano na ścięci.
Po tych wydarzeniach osiadł w Charcas (obecny Sucre) jako encomendero, gdzie mieszkał do 1559 roku, a następnie przeniósł się do Arequipy, gdzie mieszkał spokojnie przez resztę swoich dni, umierając w roku 1571. Pozostawił część swojej ogromnej fortuny na cele kościelne i pomoc ludności indiańskiej.
Był także rycerzem Zakonu Alcántara .

Diego de Almagro „Młodszy”

Urodzony: 1522 Castilla del Oro, Panama
Zmarł: 27 listopad 1542, Cuzco, Peru
Rodzice: Diego de Almagro, Ana Martínez (panamka)

Większość swojego dzieciństwa i młodości spędził w swoim rodzinnym mieście, uzyskując najlepszą możliwą edukację.
Przypuszcza się, że w Peru pojawił się w roku 1532, natomiast na początku 1535 roku był już w Limie
Wraz z Juanem de Radą i Ruy Díazem wyruszył na Callao, aby dołączyć do wyprawy prowadzonej przez jego ojca w Chile , ale uszkodzenie jego statku zmusiło go do zejścia na ląd w Chincha, gdzie zostali zaatakowani przez tubylców. Podążył za ojcem drogą lądową tocząc częste boje z Indianami. Do ojca dołączył w dolinie Aconcagua.
Na podstawie dekretu podpisanego w Yapu w dniu 27 sierpnia 1536 roku został ustanowiony następcą Adelantado w prowincji Nueva Toledo.
Następnie brał udział w męczącym marszu powrotnym do Cuzco przez przybrzeżne tereny pustynne. W Cuzco uwięził braci Hernando i Gonzalo Pizarro (8 kwietnia 1537 r.). Tam pozostał do 6 kwietnia 1538 roku, do bitwy pod Las Salinas, zakończoną porażką almagrystów.
Almagro został aresztowany na rozkaz Hernando Pizarro i w obstawie Alonso de Alvarado wysłany do Limy. W Jauji spotkał się z Francisco Pizarro , który zapewniał go, iż jego ojciec pozostanie żywy. Jednak Hernando Pizarro nakazał uduszenie więzionego Diego de Almagro „Starego”, a następnie zabrał ciało na plac w Cuzco, na którym odbył się wyrok ścięcia głowy. Wcześniej w testamencie Almagro „Starszy” powierzył opiekę nad swoim synem Diego de Alvarado , dopóki nie osiągnie pełnoletności, aby objąć rząd Nueva Toledo.
Młody Almagro pozostał tymczasem w Limie. Kiedy Diego de Alvarado wyjechał do Hiszpanii , opiekę nad młodym przejął Juan de Rada, który zaczął gromadzić wokół swojego protegowanego wszystkich pokonanych w bitwie pod Las Salinas Almagrystów – chcąc pomścić śmierć Adelantado. Grupę ta nazywano „Rycerze Płaszcza”, gdyż z uwagi na biedę mieli tylko jeden płaszcz, w którym chodzili na zmianę.
Po tym jak Pizarro odebrał tej grupie farmę kukurydzy, nadaną im przez urzędnika Domingo de la Presa, ich ubóstwo się pogłębiło i narodziła się myśl zamordowania Francisca Pizarro.
Pizarro przejrzał plany almagrystów, jednak schwytanie buntowników uniemożliwiło przybycie wizytatora królewskiego Cristóbala Vaca de Castro , który przybył, aby mediować jako sędzia spory między Hiszpanami. Almagryści liczyli na sprawiedliwe sądy wizytatora, jednak jak wskazują kroniki Pizarro zdołał go przekupić. Plany zabicia Francisco Pizarro znów nabrały tempa.
Do morderstwa doszło 26 czerwca 1541 roku.
Almagro mianował Gabriela de Rojasa gubernatorem Cuzco i wysłał Garcíę de Alvarado do Trujillo i Piury po ludzi, broń i zapasy.
Buntownicy walczyli ze zwolennikami Pizarro, głównie w Cuzco i w Chachapoyas.
Młody Almagro wraz z rodziną opuścił Limę szukając oddziału Pedro Álvareza Holguína. Oddziały Almagro szukały wsparcia także u Manco Inki.
Następnie wznowili marsz na południe i w końcu dotarli do Cuzco, gdzie Almagro otrzymał dekret, potwierdzający go jako gubernatora Peru.
Almagro „Młodszy” stoczył 16 września 1542 roku pod Chupa bitwę z wojskami Cristóbala Vaca de Castro. Była to najkrwawsza ze wszystkich wojen domowych między zdobywcami Peru. Almagro ostatecznie przegrał bitwę, gdzie zginęło łącznie ponad 500 Hiszpanów.
Almagro wraz z Diego Méndezem uciekł w kierunku Cuzco, palując udać się do Inków w Vilcabambie. Zostali jednak schwytani i przyprowadzeni w kajdanach do Cuzco.
Vaca de Castro odwiedził ich w celi, i zganił za bunt. Almagro odpowiedział, że nie powstał przeciwko królowi, ale bronił tego, co legalnie mu odpowiadało. Więziony Almagro próbował przekupić strażników i uciec do Manco Inca.
Po odkryciu spisku, Almagro został oskarżony i skazany na śmierć. Od wyroku odwołał się do króla i sądu panamskiego, ale jego skarga została oddalona.
Idąc na wykonanie wyroku poprosił by pochowano go przy ojcu, pod głównym ołtarzem w kościele Miłosierdzia w Cuzco.

Martín de Almendras Holguín

Urodzony: 1557 La Plata de la Nueva Toledo (z miejscowości Potosí , prowincja Charcas, Peru
Zmarł: po 1620, La Plata de la Nueva Toledo (z miejscowości Potosí , prowincja Charcas, Peru
Rodzice: Martín de Almendras Ulloa, Constanza Holguín de Orellana (1539-?)
Żona: Ines de Villalva y Almendras

Jego dziadkami ze strony matki byli generał porucznik Pedro Álvarez Holguín i urodzona w roku 1521 księżniczka Inków Beatriz Túpac Yupanqui. Była to córka władcy Inków Túpac Hualpa.
Gdy Martín był młodym chłopcem zmarł jego ojciec, a matka wyszła za mąż po raz drugi za Iñigo de Villafañe.
W roku 1582 został wybrany radnym Cabildo de La Plata de la Nueva Toledo, a w roku 1589 prokuratorem Potosi, w prowincji Charcas. W latach 1590-1597 był w Potosi Corregidorem.
Przed rokiem 1600 uczestniczył w kilku misjach niosących pomoc, między innymi dla miast Tucumán, San Francisco de Alfaro
Następnie na lata 1605-1608 Almendras Holguín został mianowany przez Royal Audience of Charcas na stanowisko gubernatora prowincji Santa Cruz de la Sierra. Mimo to, pełnił w latach styczeń 1606- styczeń 1607 równocześnie rolę burmistrza miasta La Plata de la Nueva Toledo.
Między sierpniem a wrześniem 1607 roku Almendras, na prośbę sprzymierzonego wodza Cuñayuru stłumił powstanie ludów Chiriguanos, na terenach dzisiejszej Boliwii, którzy pustoszyli ziemie.
Almendras powrócił do prowincji Santa Cruz de la Sierra w roku 1610 i tymczasowo objął ponownie stanowisko gubernatora. Następnie po dekrecie Królewskiej Audiencji Charcas objął z dniem 1 stycznia 1613 roku urząd gubernatora, który pełnił do 1617 roku.

Francisco de Almendras

Urodzony: 1500 Plasencia, Hiszpania
Zmarł: 16 lipca 1545, La Plata de la Nueva Toledo, prowincja Charcas, dzisiejsza Boliwia
Rodzice: ?
Rodzina:
z konkubiną Franciscą miał co najmniej jedną córkę: Inés de Aguiar Almendras,
Z konkubiną Ana Palla miał co najmniej jedną córkę: Cecilia de Aguiar Almendra,
Łącznie miał 12 dzieci, ale nigdy się nie ożenił.

W roku 1532 Almendras udał się do Peru. W roku 1534 wraz ze swymi siostrzeńcami Diego i Martinem de Almendras oraz Hernando Pizarro, udał się na Półwysep Iberyjski, aby dostarczyć królowi nominację na gubernatora Nueva Toledo dla Diego de Almagro oraz markiza i gubernatora Nueva Castilla dla Francisco Pizarro. Do Peru powrócili w roku 1535, w czasie, gdy Francisco Pizarro prosił o pomoc sąsiednie prowincje by pomóc stłumić bunt inków.
Francisco de Almendras uczestniczył w obronie Cuzco, w czasie inkaskiego oblężenia od maja 1536 do marca 1537 roku.
W dniu 29 września 1538 roku założył nowe miasto La Plata.
Od 1540 roku był encomendero de Tarabuco . W tym samym roku został mianowany na wieczystego radnego Cabildo de La Plata de Nueva Toledo – tę funkcję pełnił w okresie styczeń 1540 – 21 listopad 1544.
W okresie 21 listopad 1544 – 16 lipca 1545 pełnił funkcję gubernatora prowincji Charcas.

Martín de Almendras

Urodzony: około 1520 Plasencia, Hiszpania
Zmarł: wrzesień 1565, północna część Quebrada de Humahuaca w prowincji Tucumán, Peru
Rodzice: Juan de Almendras (1490-?), Maryja z Ulloa (?-1500)
Żona: Constanza de Orellana Holguín (1539 – ?) (ślub wiosną 1554 w Cuzco)
Dzieci: co najmniej pięcioro
Martín de Almendras Holguín (ok. 1557 – Po 1618)
Diego de Almendras Holguín (ok. 1559 – ?)
Juana Holguín de Ulloa (1561 – 1628)
Ana de Almendras (ok. 1563 – ?)

W roku 1532 Almendras udał się do Peru. W roku 1534 wraz ze swymi siostrzeńcami Diego i Francisco oraz Hernando Pizarro, udał się na Półwysep Iberyjski, aby dostarczyć królowi nominację na gubernatora Nueva Toledo dla Diego de Almagro oraz markiza i gubernatora Nueva Castilla dla Francisco Pizarro. Do Peru powrócili w roku 1535, w czasie, gdy Francisco Pizarro prosił o pomoc sąsiednie prowincje by pomóc stłumić bunt inków.
Martin de Almendras uczestniczył w obronie Cuzco, w czasie inkaskiego oblężenia od maja 1536 do marca 1537 roku.
W styczniu 1554 roku został burmistrzem miasta La Plata de la Nueva Toledo – funkcję pełnił do stycznia 1555 roku.
Uczestnik bitwy pod Chuquinga w dniu 21 maja 1554 roku, w której Francisco Hernández Girón (lojalny wobec Korony Hiszpańskiej i walczący w szeregach rojalistów) pokonał wojska Alonso de Alvarado.
W roku 1561 ponownie objął stanowisko burmistrza miasta La Plata, sprawując urząd do stycznia 1562 roku.
6 marca 1565 roku tymczasowy gubernator Peru Lope García de Castro mianował go na gubernatora Tucumán, gdyż dotychczasowy gubernator tego miasta – Aguirre rzekomo zmarł.
Ale w kwietniu dotarły do Peru wieści, że Aguirre wciąż żyje, i Almendras miał zawrócić do La Plata. Jednak we wrześniu 1565 roku jego oddział został zaatakowany przez Indian, a Almendras został śmiertelnie ranny.

Alonso Briceño de Arévalo y Mansilla

Urodzony: 1543 Guadalajara, Hiszpania
Zmarł: 1618 Lima, Peru
Rodzice: Don Pedro de Arévalo Briceño i Doña María de Mansilla
Żona: Doña Jerónima Arias de la Peña y Córdoba
Dzieci: Alonso, Augustin

W roku 1570 przybył do Santiago de Chile , gdzie jego brat Don Agustín zajmował wysokie stanowisko. Na rozkaz namiestnika Francisco de Toledo przywiózł do miasta Miguela de Velasco, który wraz z oddziałem 250 Hiszpanów przybył drogą morską do La Sereny w połowie lipca 1570 roku. Ekspedycja miała za zadanie pomóc gubernatorowi Don Melchor Bravo de Saravii w wojnie z Arauco. Wojna ta, toczona między Koroną Hiszpańską a rdzennymi ludami terenów Chile, trwała łącznie 236 lat i zakończyła się ogłoszeniem niepodległości Chile w roku 1818.

Alonso de Alvarado Montaya González de Cevallos y Miranda

Urodzony: 1500 Secadura, Hiszpania
Zmarł: 1556 Lima, Peru
Rodzice: Garcíi López de Alvarado el Bueno, María de Miranda
Żona: Anna de Velasco z Casa de los Condestables de Castilla, (po roku 1542)
Dzieci: Martína Ruiza de Avendaño y Gamboa
Żona: Isabel de Velasco
Dzieci: García López de Alvarado y Velasco

Jako dziecko wychowywał go ciotka Teresa de Alvarado w Hontoria de la Cantera.
Do Peru dotarł z Gwatemali w roku 1534 wraz ze swoim wujem Pedro de Alvarado. Kiedy Pedro wrócił do Gwatemali dołączył do sił Francisco Pizarro, u którego zyskał miano człowieka zaufanego, któremu zlecono różne ekspedycje i wyprawy.
Alonso de Alvarado był prekursorem wypraw do Amazonki. Wraz z 20 osobowym oddziałem dotarł w roku 1535 do ziemi plemienia Chachapoyas. Pozostawił część wojska w Cochabamba, a sam wrócił do Limy, prosząc Francisca Pizarro o nowy zaciąg wojska.
Kiedy wrócił w rejon Cochabamba, na początku 1536 roku założył portowe miasto San Juan de la Frontera de los Chachapoyas, ale w rok później wszyscy Hiszpanie zostali wezwani przez Francisco Pizarro do obrony obleganego przez wojska Manco Inca miasta Limy.
Do Limy dotarł ze 140 hiszpańskimi i tysiącami Indian Chachapoyas.
Po zwycięskiej obronie miasta, Pizarro wysłał go z oddziałem 300 Hiszpanów do Hernando i Gonzalo Pizarro w obronie Cuzco, oblężonych przez wojska Manco Inca.
Po drodze dołączył do niego oddziały Gómeza de Tordoya i Rodrigo Nieto. Wielki 500 osobowy oddział toczył jeszcze po drodze walki w Jauja i wyższych Andach.
W 1537 roku rozpoczęła się wojna domowa między zwolennikami Almagra i Pizarra. Alvarado opowiedział się za stroną Pizarra, ale jego oddział w bitwie pod Puente de Abancay w dniu 12 lipca 1537 roku, przeszedł na stronę almagrysty Rodrigo Orgóñeza.
Uwięziony Alvarado uciekł z niewoli i znów przyłączył się do oddziału Pizarra. Dowodził kawalerią podczas zwycięskiej bitwy pod Salinas, w dniu 6 kwietnia 1538 roku.
Potem wrócił do Limy, a w roku 1538 ponownie do Chachapoyas, gdzie po raz drugi założył miasto San Juan de la Frontera de los Chachapoyas. Z tego miasta Alvarado organizował liczne wypady do dżungli w poszukiwaniu mitycznego El Dorado.
W wyniku tych ekspedycji dotarł w górę Alto Marañón i dotarły do ziem Motilones, odkrywając Rzekę Huallaga. Jego porucznik Juan Pérez de Guevara jako pierwszy przybył do regionu Moyobamba, gdzie w dniu 25 lipca 1540 roku założył miasto Santiago de los Ocho Valles de Moyobamba – które stało się centrum wypraw do dżungli.
W 1539 roku Alvarado wrócił do Limy, zdać raport Pizarro na temat swojego odkrycia.
Kiedy zwolennicy Almagra zamordowali Francisco Pizarro, wierny koronie Alvarado, w lutym 1542 roku wyruszył z Limy do Yungay, gdzie czekał do 8 czerwca na gubernatora Cristóbala Vaca de Castro. Połączone siły spotkały się z wojskami almagrystów w bitwie pod Chupas, w dniu 16 września 1542 roku. Alvarado dowodził w tej wygranej bitwie prawym skrzydłem.
Po tych wydarzeniach Alvarado wyjechał do Hiszpanii, gdzie pozostał przez trzy lata. Jego wierność Koronie uhonorował król który nadał mu tytuł Rycerza Zakonu Santiago i Marszałka Peru. Zamieszkał ze swoją żoną w Burgos.
Gdy Gonzalo Pizarro zbuntował się przeciwko Koronie Alvarado uczestniczył w bitwie pod Jaquijaquaną ( 9 kwietnia 1548 roku).
W 1551 roku Francisco de Miranda, Alonso de Barrionuevo i Alonso Hernández Melgarejo zbuntowali się w Cuzco. Alvarado został tam wysłany przez Króla i 3 grudnia 1551 roku wkroczył do miasta, obejmując posadę Corregidora, czyli namiestnika królewskiego.
12 kwietnia 1553 roku został powołany na kapitana generalnego i sędziego Komisji w zbuntowanej prowincji Charcas.
29 stycznia 1554 roku wojska królewskie dowodzone przez Alonso de Alvarado (oddział liczył 1200 żołnierzy) opuszczają Potosi i udają się w poszukiwaniu zbuntowanego oddziału Hernándeza Girona.
Do Cuzco dotarł 30 marca, a 21 maja stoczył bitwę z oddziałami Parinacochas i Hernándeza Giróna na polu Chuquinga ( prowincja Aymaraes ), ponosząc porażkę. Alvarado został ranny w szyję, ale udało mu się uciec do Limy, gdzie spędził ostatnie dni swojego życia.

Diego de Alvarado

Urodzony: Badajoz, Hiszpania
Zmarł: 1540, Valladoid, Hiszpania
Rodzice: García de Alvarado i Beatriz Tordolla Bazán

Diego de Alvarado swój pobyt na kontynencie Ameryki Południowej rozpoczął od pobytu w Gwatemali i Salwadorze. Nie wiadomo dokładnie kiedy się tam pojawił, ale wiadomo, że w roku 1524 toczył u boku Pedro de Alvarado boje z tamtejszą ludnością. Na rok 1528 datuje się założenie przez niego miasta San Salvador, ale najnowsze badania podważają tą tezę.
Po wybuchu powstania na tych terenach miasto zostało zniszczone, a Diego de Alvarado przeniósł je w dolinę La Bermudy w 1528 roku.
W roku 1530 wyruszył do północnej Gwatemali stłumić kolejne bunty tubylczej ludności.
Do Peru dotarł w roku 1534 wraz z Pedro de Alvarado i w radze Maese de Campo (ranga niższa od generała) dotarł z armia w rejon wybrzeża Puerto Viejo do Riobamba , niedaleko Quito. W tym okresie aresztował oddział Diego de Almagro i przekazał ich Pedro de Alvarado. Jednak przekupiony przystaje do wojsk Diego de Almagro, z którym udaje się na wyprawę do Chile, stając się odtąd jego lojalnym sługą i człowiekiem zaufania.
Popowrocie do Cuzco i uwięzieniu braci Hernando i Gonzalo, Diego de Alvarado powstrzymał Rodrigo Orgóñeza przed zabiciem Hernando Pizarro,
Wraz z kilkoma oficerami został wysłany do obozu Alonso de Alvarado, niedaleko Abancay, aby przekonać ten oddział by przeszedł na stronę Almagristów. Alonso de Alvarado odrzucił ofertę i uwięził Diego de Alvarado. W wyniku tego oddział Almagro, dowodzony przez porucznika Rodrigo Orgóñeza odniósł łatwe zwycięstwo w bitwie pod Abancay (12 lipca 1537 roku).
Alvarado wrócił do Cuzco, a następnie udał się z Almagro na wybrzeże.
Kiedy Hernando Pizarro zbrojnie wystąpił przeciwko wojskom Almagro, Diego de Alvarado wrócił do Cuzco aby przygotować obronę miasta. Następnie zebrał kontyngent żołnierzy i przyłączył się do wojsk Almagro, uczestnicząc w bitwie pod Las Salinas (6 kwietnia 1538 roku).
Po przegranej bitwie udaje się do Limy, a następnie wypłynął do Hiszpanii, chcąc zdać relację królowi z poczynań braci Pizarro – między innymi o zabójstwo Almagro. Wielu ludzi obawiając się braci Pizarro odmówiło zeznań i uczestnictwa w procesie. Podczas procesu Alvarado zmarł w tajemniczy sposób – mówiono że został otruty przez ludzi Pizarro (1540 rok). W wyniku procesu Hernando Pizarro został zamknięty w zamku La Mota w Medina del Campo, gdzie więziono go przez dwadzieścia lat.

García de Alvarado

Urodzony: Badajoz , Hiszpania
Zmarł: 1542, Cuzco, Peru
Rodzice: Don García de Alvarado i Doña Beatriz Tordolla Bazán

Przypuszcza się że do Peru przybył w roku 1537 i że uczestniczył po stronie Almagra w bitwie pod Salinas (6 kwietnia 1538 roku).
Po śmierci Francisco Pizarro jako almagrysta ogłaszał w roku 1541 Diego de Almagro „Młodszego” gubernatorem Peru (1541).
Wysłany wraz z oddziałem 150 konnych i 20 arkebuźników przez Almagro „Młodszego” na północ, dociera na wybrzeże w okolice dzisiejszego Ancash i tam aresztuje Alonso de Cabrera oraz czterech innych królewskich lojalistów, z którymi udaje się do Trujillo. Zdobyte towary przesyła droga morska do Limy, a sam udaje się z odziałem 20 konnych na północ do San Miguel de Piura, które także splądrował. gdzie powtórzył to, co zrobił w Trujillo i zabił kilku wybitnych sąsiadów.
Po powrocie do Limy za zasługi otrzymał stopień kapitana kawalerii, a następnie kapitana generalnego.
Jednak z powodu nieudanego pościgu za oddziałem Perálvareza (który był zwolennikiem króla), Almagro zdymisjonował go i sam ogłosił się Kapitanem generalnym.
Almagro wysyła Garcíę de Alvarado do Arequipy, aby zdobyć więcej broni i koni. Garcia następnie W Arequipie i Lunahuaná wszczyna burdy, niszczy kościoły a następnie udaje się do Cuzco.
Ponieważ przez Almagro „Młodszego” oraz Cristóbala de Sotelo często był poniżany i lekceważony, odsuwa się od almagrystów, a także morduje Cristóbala de Sotelo.
Sytuacja ta wywołała poruszenie wśród almagrystów. García de Alvarado obawiał się odwetu, ale doszedł do porozumienia z Almagro, który mianował go kapitanem generalnym.
García de Alvarado chciał dokonać czegoś większego. Planował zorganizować w Cuzco bankiet, zwabić Almagro „Młodszego”, zabić go i przekazać jego armię Vaca de Castro, uznając go za gubernatora mianowanego przez króla.
Almagro „Młodszy” przeczuwając spisek nie pojawił się na bankiecie, pojmał Garcíę de Alvarado w swoim domu i wraz z Juanem Balsa i innymi swoimi zwolennikami zamordowali Garcię. przytulił go do środka , co wykorzystał sam Almagro, aby zadać cios w głowę, a pozostali obecni dźgnęli go na śmierć.

Pedro Álvarez Holguín

Zwany także Perálvarez de Holguín

Urodzony: 1490 Caceres, region Estremadura, Hiszpania
Zmarł: 16 września 1542, Llanos de Chupas, Peru
Rodzice: Pedro Álvarez Holguín (1460 – ?), Constanza Martínez de Aldana (1472-1521)
Holgun nigdy się nie ożenił, ale żył z inkaską księżniczką Beatriz Túpac Yupanqui, z którą miał co najmniej troje nieślubnych dzieci:
• Fernando Alvarez Holguin (Arequipa , około 1538 – 1576);
• Orellana Konstanz Holguin (Lima , ok. 1539 – Humahuaca, po 1570);
• Maria Holguin Aldana (San Juan, 1542 – ?)

Pedro Álvarez Holguín dotarł do Peru w roku 1536, w okresie, kiedy Francisco Pizarro, jako gubernator Nowej Kastylii, poprosił o pomoc sąsiednie kolonie w stłumieniu powstania inków. W drodze z Panamy, choroba zmusiła go do zatrzymania się w Trujillo, dlatego do Limy dotarł dopiero w czerwcu lub lipcu. We wrześniu udał się jako kapitan generalny wraz ze armią do obleganego od 3 maja Cuzco.
Podczas toczącej się wojnie domowej, Pedro Álvarez Holguín walczył po stronie Francisco Pizarro, ale w rzeczywistości przysięgał wierność Almagro. Po przegranej bitwie pod Abancay 12 lipca 1537 roku ukrywa się, ostatecznie jednak dołącza do wojsk Almagro i u jego boku uczestniczy w bitwie pod Salinas, która odbyła się w kwietniu 1538 roku.
Mimo że Álvarez Holguín był po stronie almagrystów, Francisco Pizarro, w Limie na mocy aktu z dnia 24 marca 1541 nadał mu tytuł zastępcy gubernatora i kapitana generalnego Cusco. Pizarro wysyła go do prowincji Charcas. Kiedy almagryści mordują Pizarra Álvarez Holguín nie uznaje Almagra „Młodszego” jako nowego gubernatora i staje po stronie pizarrystów.
Z Cuzco Gómez de Tordoya wysyła do Holguína zawiadomienie, by powrócił i objął tymczasowo dowodzenie jako kapitan generalny wojsk lojalnych wobec hiszpańskiej korony.
W czerwcu 1541 roku wojska Holguina połączyły się w mieście Trujillo z oddziałami porucznika Pedro de Puellesa i Alvarado.
8 listopada 1541 roku wkracza w imieniu Vaca de Castro do Huamanga jako gubernator i kapitan generalny Cuzco, obejmując urząd przewodniczącego Rady. 10 marca 1542 roku mianowano nowe władze lokalne, a w dniu 24 grudnia 1542 roku Antonio de la Gama zastąpił Holguina na stanowisku gubernatora Cuzco.
W dniu 7 sierpnia 1542 roku do Limy przybył prawnik Vaca de Castro, w celu stłumienia buntu i przejęcia tymczasowego rządu w Wicekrólestwie. Holguin stawił się przed Vaca de Castro 8 czerwca 1542 roku w swojej kwaterze głównej w mieście Yungay – został mianowany na „Maestre de campo general” – generała polnego.
Kapitan Pedro Alvarez Holguin zginał w bitwie pod Chupas, gdzie 16 września 1542 roku spotkały się wojska buntowników i Korony. Pochowano go ze wszystkimi honorami w kościele San Cristóbal.

Juan de Ampudia

Urodzony: Jérez de la Frontera, Hiszpania
Zmarł: 1541, Popayán

Do Peru dotarł wraz z Pedro de Alvarado. Brał udział w podbojach Nikaragui, Peru, Ekwadoru i Kolumbii. De Ampudia uczestniczył w założeniu wielu miast, między innymi San Francisco de Quito (6 grudnia 1534 r).
Juan de Ampudia był wraz z Diego de Tapią, jednym z pierwszych burmistrzów (Alcaldes) rządu miasta Quito.
Jao członek wyprawy Pedro de Añasco założył miasto Timbío 1 listopada 1535 r.
Podjął wiele wypraw w dół rzeki Cauca.
24 grudnia 1536 r. wraz ze swoimi żołnierzami zajął wzgórze El Azafate , aby wspierać wojska Belalcázara udające się do miasta Popayán. Na rozkaz Benalcazara udał się za zbuntowanym kapitanem Osorio i w walce z jogo oddziałem został ranny w wyniku czego zmarł.

Pascual de Andagoya

Urodzony: 1495, Andagoya de Cuartango
Zmarł: 18 września 1548, Cuzco, Peru
Żona: Burmistrz Mejía (?- 1541, Buenaventura)
Dzieci: Juan de Andagoya

Andagoya uczestniczył w ekspedycji do Nowego Świata, która pod dowództwem Pedro Ariasa de Ávil wyruszyła z Hiszpanii 11 kwietnia 1514 roku. Ekspedycja składała się z armii 2000 ludzi i 22 statków mając za cel kolonizację Ameryki Środkowej .
Pobyt na kontynencie rozpoczął w Panamie, skąd w latach 1521-1523 kierował się na południe wzdłuż wybrzeża Kolumbii. Kiedy dotarł do rzeki San Juan ogłosił się gubernatorem. W roku 1522 chciał podbić terytorium zwane Birú lub Pirú, ale bez powodzenia.
Kiedy jego zdrowie się pogorszyło, wrócił do Panamy i ujawnił swoje odkrycia, mówiąc między innymi o bogactwach złota i srebra w Peru.
Andagoya został w roku 1539 nagrodzony przez Króla stanowiskiem Reprezentanta Indian.
W roku 1540 objął stanowisko gubernatora San Juan w prowincji Popayan, gdzie przybył ze swoja żona i synem. Syn został mianowany jego zastępca oraz gubernatorem Popayán.
Andagoya wysłał kapitana Jorge Robledo na podbój i zaludnienie nowych terytoriów. W wyniku tej ekspedycji założył w imieniu Andagoy w listopadzie 1541 roku miasto Antioquia, położone w dolinie rzeki Ebéjico. Ponieważ miasto to zostało założone na terenach podległych innemu gubernatorowi, a mianowicie Pedro de Heredia, Andagoya został schwytany w Cartagena de Indias.
Na początku roku 1542 kapitan Sebastián de Belalcázar , obalił Andagoyę ze stanowiska i ogłosił się nowym gubernatorem Popayán.
Belalcazar przeniósł miasto Antioquia w 1550 roku do miejscowości Santa Fe, tworząc Santa Fe de Antioquia.

Pedro Anzurez Enríquez De Camporredondo

znany jako Peranzúrez , Peranzures lub Peranzules
Urodzony: 1505, Sahagún , Hiszpania
Zmarł: 1543, Yaguana, wyspa Hispaniola

Przybył do Peru w roku 1535 wraz z Hernando Pizarro, a następnie udał się do Limy, gdzie rezydował Francisco Pizarro. Szybko zyskał zaufanie gubernatora, który wysłał go do Hiszpanii na dwór króla w celu poinformowania go o wybuchu inkaskiego powstania. Ponieważ król był nieobecny, Peranzúreza przyjęła cesarzowa Elżbieta Portugalska i Rada Indii.
Do Peru wrócił w roku 1537 przywożąc ze sobą odział pięćdziesięciu arkebuźników i tylu kuszników, a także kilka listów od cesarza, w których król nakazuje przerwanie sporu między Pizarro a Almagro.
W bitwe pod Salinas 6 kwietnia 1538 roku Peranzúrez walczył w armii dowodzonej przez Hernando Pizarro jako kapitan kawalerii.
Za zasługi w walce Hernando Pizarro przyznał mu odpowiedzialność za zorganizowanie wyprawy do kraju Chunchos (dżungla na wschód od Cuzco), oraz nadaje mu tytuł kapitana generalnego. Ekspedycja składała się z 300 Hiszpanów i 8000 Indian skierowała się do Carabaya, gdzie odpoczywała przez dwa miesiące. Pod koniec września przekroczyli dolinę rozpoczęli wspinaczkę w Andach. Następnie dotarli do rzeki Omapalcas (prawdopodobnie chodziło o rzekę Beni), gdzie zaatakowali ich Indianie Maquir. Ranni, chorzy i głodni Hiszpanie pozostali nad brzegiem a Peranzúrez wraz z 30 Hiszpanami ruszył szukać drogi powrotnej. Kiedy odkryli, że okolica jest jeszcze biedniejsza i nie daje szans na przeżycie, wrócili do obozu i wszyscy skierowali się w Andy na obszarze dzisiejszej Boliwii.
6 stycznia 1539 roku zdziesiątkowana ekspedycja powróciła nad rzekę Beni, następnie do regionu zwanego Sietelinga, Tacana, i w końcu do Quiquijana. W ekspedycji zginęło 143 Hiszpanów, 4000 Indian oraz 220 koni. Z Quiquijany Peranzúrez udał się do Ayaviri, gdzie spotkał oddział Pedro de Candíę, a w marcu 1539 roku dołączył do 70-osobowego oddziału swego brata Gaspara Rodrígueza de Camporredondo.
Po powrocie Peranzúrez udał się do Cuzco, a Francisco Pizarro wysłał go do prowincji Charcas, gdzie jako porucznik wraz z Diego de Rojasem założył Villa de la Plata, gdzie uprawiał cedry i orzechy. Istnieją jednak spory czy Peranzúrez założył to miasto, gdyż przybył tu w styczniu lub lutym 1540 roku, a są wzmianki że założył je 29 września 1538 Gonzalo Pizarro. Później miasto znane było pod różnymi nazwami: Charcas, Chuquisaca, a na koniec Sucre. W pobliżu odkryto słynne kopalnie srebra Porco, które dałyby początek miastu Potosí .
W 1541 roku wyruszył na wyprawę na Río de la Plata, ale kiedy dotarła do niego wiadomość o śmierci Pizarro wrócił do Villa de la Plata, gdzie nadano mu tytuł kapitana. Armia połączyła się z innymi oddziałami i ostatecznie dotarła do Cuzco.
Kiedy do Peru przybył Cristóbal Vaca de Castro, Peranzúrez przyłączył się do jego wojska. Z Limy udał się w Andy poszukując Diego de Almagro „Młodszego”.
Walczył w bitwie pod Chupas 16 września 1542 roku, gdzie został ranny w twarz i leczył się w Huamanga.
Po powrocie do zdrowia dotarł do Limy i służył tam jako kapitan osobistej straży Vaca de Castro. Wkrótce potem wysłany został do Hiszpanii celem poinformowania Króla o sytuacji w Peru. Opuścił Callao , przybył do Panamy , przeszedł do Nombre de Dios i popłynął do Hiszpanii. Ale będąc blisko wyspy Hispaniola statek został zaatakowany przez trzy francuskie statki korsarskie. Ranny Peranzúrez ucieka i schronił się na Hispanioli w mieście Yaguana lub Santa María del Puerto, gdzie zmarł i został pochowany.

Miguel de Ardiles

Urodzony: 1515, Cordoba, Hiszpania
Zmarł: 1596
Żona:
Constanzą de Lugo
Żona:
Bárbola de Mediną
Dzieci: Miguel de Ardiles „drugi” (1590 – 1645)

Do Ameryki Południowej przybył wraz ze swoim siostrzeńcem Francisco de Aguirre . Najpierw przebywał w Tucumán, a następnie w roku 1545 wraz z kapitanem Francisco de Mendozą udał się do regionu Comechingones i dotarł do rzeki Paraná. W 1546 roku brał udział w wojnie domowej, opowiadając się po stronie almagrystów.
W roku 1549 z Potosi wyruszył z oddziałem by pomóc Juanowi Núñeza de Prado, jednak w czerwcu 1550 roku Francisco de Villagra w Cotagaita odebrał mu cały oddział wraz z zaopatrzeniem. Wrócił do Potosi, i wraz z 16 Hiszpanami udał się ponownie do Tucumán, gdzie dotarli do Núñez de Prado w maju 1551 roku.
W roku 1551 był współzałożycielem miasta El Barco II, a w 1552 El Barco III w 1552 r .
W 1553 roku był obecny przy założeniu miasta Santiago del Estero i zintegrował pierwszy Cabildo tego miasta. W 1554 roku został tam regidorem i burmistrzem. W roku 1564 roku Hernando de Aguirre przybył z Chile pomóc w obronie miasta w walce z Indianami. W 1565 roku raz z synem uczestniczyli w założeniu miasta San Miguel de Tucumán, a w 1573 wraz z Jerónimo Luisem de Cabrera w założeniu Kordoby. W 1574 roku towarzyszył Alonso de Cámara w eksploracji i odkrywaniu drogi z Kordoby do Santa Fe . Był także obecny w zakładaniu Cañete, Londynu i Salta.
W okresie październik 1557 – maj 1558 pełnił funkcje wicegubernatora generalnego Santiago del Estero – akt mianowania podpisał 11 maja 1556 roku kapitan Francisco de Villagra. Był także prokuratorem generalnym tego miasta w latach 1580, 1586 i 1596 oraz chorążym królewskim w 1591 roku.

Blas de Atienza

Urodzony: 1489, Segovia, Hiszpania
Zmarł: 1549, Trujillo, Peru
Żona:
Dzieci: Luis de Atienza, córka (brak danych)
Żona: indianka z Jauja Inés de Atienza (? – 1560)

Dokładna data jego przybycia do Ameryki nie jest znana. Towarzyszył Vasco Núñez de Balboa w odkryciu Morza Południowego (25 września 1513). Uczestniczył w założeniu Panama City i został wybrany pomocnikiem starszego komornika (1519). W Panamie związał się z Francisco Pizarro i Diego de Almagro, uczestniczył zarówno pierwszej, jak i trzeciej wyprawie (walczył z tubylcami między innymi w Coaqué, na wyspie Puná i Tumbes) W dniu 14 kwietnia 1531 roku w Coaqué został mianowany księgowym przez Pizarro.
Był burmistrzem pierwszego hiszpańskiego miasta w Peru – San Miguel de Tangaará, obecnego miasta Piura (1532). W trakcie buntu indian z Tallanes i Piury poprosił Pizarra przebywającego w Cajamarca o pomoc. Ten przysłał mu 10 osobowy oddział pod dowództwem Sebastiána de Benalcázara.
W San Miguel pozostawił Benalcáza, a sam połączył siły z Diego de Almagro, i wyruszyli do Quito, aby zablokować drogę przybyłemu z Gwatemalii Pedro de Alvarado. Kiedy w Riobamba Diego de Almagro i Pedro de Alvarado podpisali ugodę, Atienza wrócił do San Miguel
Z powodu choroby oczu nie angażował się więcej w działania zbrojne – w 1535 roku przeniósł się do Trujillo, gdzie został pierwszym burmistrzem i wieczystym radnym.
Podczas wojen domowych pozostał lojalny wobec Korony. Interesował się poszukiwaniem skarbów w grobowcach sprzed czasów inków wokół Trujillo.
Był skarbnikiem koronnym.
W 1545 roku ponownie zostaje burmistrzem Trujillo. Kapitan Melchor Verdugo zmusza go do wydania 3712 pesos złota ze skarbca królewskiego – a następnie wysyła go do Nikaragui. W roku 1546 wraca, spotka kapitana Diego de Mora i dołączył do armii Lorenza de Aldany, aby wesprzeć Pedro de la Gasca w wojnie przeciwko rebeliantowi Gonzalo Pizarro.
Towarzyszył armii rojalistów w bitwie pod Jaquijahuana (1548), ale z powodu ślepoty nie walczył.
W 1549 ponownie obejmuje urząd burmistrza w Trujillo, a następnie prokuratorem generalnym.
Ostatnie wzmianki o nim znajdujemy w Limie, w piśmie z dnia 26 lutego 1552 roku, gdzie Ardiles wyszczególniony jest tako świadek zasług zmarłego Gaspar de Espinosy.

Santiago de Azoca

Zwany także Azocar Zumeta
Urodzony: 1514, Azcoitia, Guipúzcoa
Zmarł: 3 kwiecień 1589, Santiago de Chile, Chile
Rodzice: Juan López de Azoca, Domens de Bruelaesquín Zumeta
Żona: Doña Juana Rodríguez Ortiz de Cervantes
Dzieci:
Juan de Azoca , (1560 – 1626),
Diego Lopez de Azóca (1561 – 3.01.1643 ).
María Magdalena de Azoca ,
Antonio de Azoca,
Pedro de Azoca,
w związku pozamałżeńskiem z Mestizo:
Antonio de Azoca,
Isabel de Azoca,
Juan de Azoca,
Santiago de Azoca,

Do Peru przybył w roku 1534, a w sierpniu 1536 roku, podczas oblężenia Limy, uczestniczył w jej obronie. W Cusco zaciągnął się do oddziału Pedro de Candía, aby pomóc Pedro de Anzúrezowi w Chuquisaca. Stamtąd udał się z oddziałem Diego de Rojas do walk z Indianami w Chiriguano. Po fiasku tej wyprawy dołączył w San Lorenzo de Tarapacá (1540)
do Pedro de Valdivia, który kierował się do Chile.
Brał udział w różnych kampaniach wojskowych prowadzonych przeciwko Araukanom – najpierw pod dowództwem Valdivii, a po jego śmierci pod dowództwem gubernatora Garcíi Hurtado de Mendozy.
Brał udział w założeniu Santiago de Chile (12 lutego 1541), gdzie obejmował urzędy adwokata (1554), regidora – członka rady (1556, 1566, 1567, 1579) oraz burmistrza (1563, 1573).

Juan Balsa

Urodzony: Hiszpania
Zmarł: 1542, Peru
Żona: Nusta Doña Leonor
Dzieci: Juan Balsa „Młodszy”
Żona: Doña Inés Tocto Ocllo Caitore
Dzieci: Francisca

Przybył w Peru jako sługa i księgowy Diego de Almagro. Wraz z nim uczestniczył w wyprawie do Chile, a także towarzyszył mu w wojnie domowej przeciwko Francisco Pizarro. Po bitwie pod Salinas, 6 kwietnia 1538, gdzie Almagro został pokonany, uwięziony i stracony, opowiadał się po stronie syna Almagra – Diego de Almagro „Młodszego”. W Limie ustalono, że z uwagi na młody wiek Almagro, kierownictwo powierzone zostanie doświadczonym Juanowi de Rada i Juanowi Balsa.
Następnie Balsa udał się z Alonso de Montemayor do Trujillo, aby spotkać się z Cristóbalem Vaca de Castro, sędzią, któremu król zlecił mediację w sporze wojny domowej.
Ponieważ do spotkania nie doszło, Balsa wrócił do Limy, a w Peru głośno mówiło się że sędzia został przekupiony przez Pizarro. Balsa dołączył do grupy planującej zamach na Pizarro – jedna wersja mówi, że to on ugodził śmiertelnie szpadą Pizarro.
Almagro „Młodszy” został ogłoszony gubernatorem Peru, a Balsa mianowany został na kapitana armii. W Jauia umiera Rada po ciężkiej chorobie, podczas której zarzucał Balsie że go otruł.
Balsa udaje się do Cuzco gdzie zostaje gubernatorem.
Walczył w bitwie pod Chupas, 16 września 1542 roku, w której almagryści zostali pokonani, a Juan Balsa a kilkoma towarzyszami w góry, gdzie ostatecznie zginęli z rąk Indian.
Juan Balsa był w Cuzco właścicielem domów na Calle de San Agustín, które były później domami arcybiskupimi.

Baltanas

Urodzony: Hiszpania
Zmarł: 1542, Huamanga lub okolice, Peru

W wojnie domowej opowiedział się po stronie Diego de Almagro. Po jego śmierci był w oddziale Diego de Almagro „Młodszego”.
Był w Limie, kiedy 26 czerwca 1541 roku gubernator markiz Francisco Pizarro został zamordowany. Następnie wyjechał z armią do Cuzco. Ponieważ był przyjacielem Cristóbala de Sotelo, był nie lubiany przez Martína Carrillo, który, rzekomo wziął go do niewoli i znęcał się nad nim publicznie. Najprawdopodobniej został zamordowany w Huamanga lub okolicy przez ludzi Carrillo.

Martín de Bilbao

Urodzony: Hiszpania
Zmarł: 16 września 1542, Chupas, Peru

Najpierw służył w Meksyku jako żołnierz piechoty, a dopiero w roku 1534 wraz z armią Pedro de Alvarado przybył do Peru. Prawdopodobnie uczestniczył u boku Diego de Almagro w wyprawie do Chile, a po powrocie opowiedział się po jego stronie w wojnie domowej. Uczestniczył w bitwie pod Salinas w dniu 6 kwietnia 1538 roku. Po porażce i egzekucji Diego de Almagro przyłączył się w Limie do Diego de Almagro „Młodszego”.
Spiskował z innymi almagrystami i 26 czerwca 1541 roku uczestniczył w zamordowaniu Francisco Pizarro.
W następnych dniach był zaangażowany w rekrutację ludzi do armii rebeliantów, zaangażowany był także w poszukiwanie koni i broni.
W Cuzco kapitan Perálvarez Holguín, dowiedziawszy się o roli Bilbao w morderstwie Pizarro, skazał go na śmierć oraz przejął jego posiadłości (30 sierpnia 1541 roku).
Wraz z armią rebeliantów Bilbao opuścił Limę i udał się do Cuzco, gdzie uzyskał najpierw stopień kapitana piechoty, a później wyższego dowódcy piechoty. Następnie armia skierowała się na północ, by spotkać się z armią rojalistów, dowodzona przez Cristóbala Vaca de Castro. W Curahuasi Bilbao opowiadała się za pokojowym rozwiązaniem sporu. W dniu 4 września 1542 w Vilcas roku jako jeden z 42 rebeliantów podpisał pismo do Vaca de Castro. Nie osiągnięto jednak porozumienia i do bitwy doszło w Chupas dnia 16 września 1542 roku. Bilbao dowodził piechotą. Zginłą w walce, a jego ciało zostało poćwiartowane.
Nigdy nie rozstrzygnięto sporu, kto zadał ostateczny cios Francisco Pizarro – Bilbao, Juan de Rada czy Juan Balsa.

Alonso Borregán

Urodzony: około 1508
Zmarł: ?
Żona: była córką Juana de Osorno, encomendero z Túcume
Dzieci: Pedro Borregán, Alonso Pérez Borregán

Dokładny rok, w którym przybył do Peru, ale wiadomo że nie uczestniczył w pojmaniu Atahualpy (1532), więc musiał przybyć później, prawdopodobnie w roku 1534 wraz z Pedro de Alvarado. Do roku 1535 był jednym z pierwszych mieszkańców Trujillo, miasta założonego na północnym wybrzeżu Peru, gdzie otrzymał działkę oraz przydział Indian z Tucume.
Udał się do Limy w celu złagodzenia sporu miedzy Pizarro a Almagro. Po wybuchu wojny domowej opowiedział się po stronie Pizarra.
Kiedy Pizarro ogłosił Vicente de Valverde biskupem Cuzco, Borregan towarzyszył mu w podróży – wtedy dowiedzieli się o bitwie pod Salinas (1538).
Następnie brał udział w kilku wyprawach do Manco Inca, w celu ustalenia warunków ugody.
Po zamordowaniu Francisco Pizarro (1541), zaciągnął się do wojsk Diego de Almagro „Młodszego” i u jego boku walczył w bitwie pod Chupas (1542).
Został pozbawiony przydziałowi Indian z Túcume, choć nadal mieszkał w Trujillo.
Z uwagi na zły stan zdrowie nie brał udziału w walkach. Osiedlił się w Limie, kupując posiadłość w Yupiay, niedaleko wzgórza Comuco, gdzie poświęcił się hodowli bydła i prawdopodobnie koni. Pewnej nocy został zaatakowany, stracił środkowy palec prawej ręki. Skarżył się burmistrzowi – sprawców nie znaleziono, a Borregan porzucić swoją posiadłość.
Po przybyciu wicekróla Marquésa de Cañete (1556), zażądał nagrody za swoje usługi. Posunął się nawet tak daleko, że pokazał namiestnikowi rękopis swojej kroniki. Bez wątpienia wywarło to miłe wrażenie na władcy, który jako rekompensatę za utraconą własność obiecał mu posiadłość w Limie w centralnej części miasta. Uzyskał także licencję na poszukiwanie skarbów w grobowcach w Chincha i Pisco (6 listopada 1562 r.). Ale następca markiza de Cañete, hrabia Nievy , unieważnił wszystkie te ustępstwa.
W 1563 r. Wyjechał do Hiszpanii, aby ubiegać się o dotacje, do których, jak uważał, miał prawo. Będąc w Valladolid zwrócił się do Rady Indii, oskarżając wiele osób. Nie wiadomo nic więcej o jego losach
Borregán zasłynął napisaniem kroniki podboju Peru. Mimo licznych błędów składni i pisowni oraz braku chronologicznej kolejności zdarzeń, kronika zasługuje na uznanie, ponieważ autor wykazał się przy pisaniu wielką pasją i dbaniem o szczegóły. Ponadto Borregian był obecny przy opisywanych zdarzeniach, dlatego można mieć duże zaufanie do prezentowanych faktów. Jego historia zaczyna się od śmierci Atahualpy (1533) do kończy na rebelii Gonzalo Pizarro (1548). Napisana została pod tytułem „Cosas de indios referida a los postreros Incas”, co można tłumaczyć jako „Ostatnie dni Inków”.
Rękopis pozostał zapomniany, do chwili, kiedy został odkryty przez peruwiańskiego historyka Rafaela Loredo, który opublikował go w Sewilli w 1948 roku.

Alonso Briceño

Alonso Briceño
Urodzony: 1506 Benavente, Hiszpania
Zmarł: ?

Na kontynencie pojawił się w wieku dwudziestu lat – najpierw w Nikaragui, a następnie w Panamie. Tam zaciągnął się do oddziału Francisco Pizarro i towarzyszył mu w podboju.
Żadna z kronik nie wspomina o nim w pierwszej wyprawie Pizarro, chociaż on sam zapewniał, że od początku swoich wypraw był u Pizarra żołnierzem piechoty.
Kroniki wspominają o nim dopiero w roku 1526, podczas ataku na miasto Barbecues.
Na Isla del Gallo opowiedział się za pozostaniem z Pizarro. Następnie na statku pilotowanym przez Bartolomé Ruiza dotarł do Tumbes i uczestniczył w eksploracji obecnych peruwiańskich wybrzeży do rzeki Santa. Następnie wraca do Panamy, a w roku 1529 otrzymuje tytułem Rycerza Złotej Ostrogi.
Podczas trzeciej wyprawy Pizarra uczestniczył jako kawalerzysta. Brał udział w potyczkach na wyspie Puná, w Tumbes, w San Miguel de Tangaará (obecna Piura ) oraz w schwytaniu Atahualpy w Cajamarca. W podziale łupów przypadło mu 362 srebrnych monet i 8380 złotych peso.
Następnie towarzyszył Pizarro w marszu do Cusco i zdobyciu tego miasta. Kroniki odnotowały, że 27 czerwca 1534 roku przebywał w Jauja, jako radny Cabildo.
We wrześniu 1534 zrezygnował z walk, i z e zdobytą fortuną wrócił do Panamy, a w połowie 1535 roku pojawia się w Madrycie.
Odtąd jego nazwisko nie pojawia się ponownie w żadnej kronice i dokumentach tamtych czasów. Jest prawdopodobne, że spełnił pragnienie powrotu do rodzinnego Benavente.

Pedro de Candia

Urodzony: 1484, na Krecie w twierdzy Castle of Candia w Republice Weneckiej, Grecja
Zmarł: 16 wrzesień 1542, Chupas, Peru
Żona: w Villalpando, Hiszpania – bez dzieci (do 1526)
w Cuzco z inkaska księżniczką miał syna (od 1534)

Był synem szlacheckiej rodziny weneckiej osiadłej na Krecie, po śmierci rodziców podczas ataku Turków osmańskich został zabrany z rodzeństwem do Castelnuovo we Włoszech, wychowany przez wuja ze strony matki, później osiadł w Hiszpanii.
Karierę wojskową rozpoczął w Afryce jako strzelec i prochowiec (1509 -1510), potem walczył we Włoszech (1525), a następnie udał się do Hiszpanii i służył w straży Kastylii.
W lipcu 1526 pozostawił żonę i w towarzystwie Pedro de los Ríos udał się Ameryki Południowej, gdzie mianowano go gubernatorem Tierra Firme (Panama).
W styczniu 1527 roku wraz z Francisco Pizarro w okolicach rzeki San Juan rozpoczął eksplorację wybrzeży. 3 lipca 1527 dotarli do Isla del Gallo, gdzie opowiedział się po stronie Pizarra i stał się jednym z tzw. „trzynastki z Gallo”.
Przez Pizarro został wysłany jako reprezentant Hiszpanów do Tumbes, gdzie zaprosił ich inkaski dostojnik. Po powrocie do obozu zdał relacje o mieszkańcach i o systemie obronnym miasta Na płótnie narysował mapę miasta i napisał podobno relację, ale ona zaginęła.
Z uwagi na potrzebę zorganizowania nowej wyprawy, Pizarro wraz z Candią udaje się na dwór króla do Hiszpanii. Jest bardzo przydatny w rozmowach z Radą Indii. W podpisanym dokumencie „Capitulation de Conquista”z dnia 26 lipca 1529 roku, otrzymał tytuł radnego i burmistrza Tumbes z pensją 60.000 maravedes rocznie. Wydano również licencję na produkcję armat. Po krótkiej wizycie u swojej żony w Villalpando, Candía wrócił w styczniu 1531 roku z Pizarro do Ameryki, gdzie uczestniczy w podboju Peru.
Po uwięzieniu Atahualpy i zgromadzeniu okupu dla Candii przypadło 9909 złotych peso i 407,2 srebrnych marek.
23 lutego 1534 roku dociera do Cuzco jako członek wyprawy w poszukiwaniu skarbów. Tam zostaje wybrany gubernatorem i otrzymuje dwie działki w dzielnicy Pucamarca, nad rzeką. Był żonaty z księżniczką Inków, w której miał syna.
W obronie Cuzco obleganego przez wojska Manco Inca dowodził, razem z Martínem de Florencia oddziałem arkebuzów.
Kiedy wojska Almagro uwięziły w roku 1537 Hernando Pizarro i wyprowadziły go z Cuzco, Candia został wyznaczony na depozytariusza i zarządcę aktywów Hernanda.
Około czerwca 1538 roku po powrocie z nieudanej ekspedycji Hernando Pizarro oskarża go i Alonso de Mesę o bunt i próbę wyzwolenia Almagra. Candia dowiódł niewinności ale Mesa został stracony. Z tego powodu Candia miał żal do „pizarrystów” i opowiadając się po stronie Diego de Almagra „Młodszego” walczył w armii Cristóbala Vaca de Castro lojalnej królowi.
W miejscowości Huamanga Candia założył fabrykę prochu strzelniczego, amunicji, pik, napierśników i innej broni. W produkcji pomagali mu indiańscy złotnicy i greccy rzemieślnicy zwani „Lewantykami”.
Podczas bitwy pod Chupas w dniu 16 września 1542 roku, jako dowódca artylerii w armii Almagra został posądzony o zdradę i zabity – gdyż nie ostrzeliwał wojsk.

Garcí Manuel de Carbajal

Urodzony: około 1502 Placencia , Extremadura, Hiszpania
Zmarł: 1552
Rodzice: Juan Manuel Villena i Elena de Carbajal

Po egzekucji Atahualpy Francisco Pizarro wysłał hiszpańskie delegacje w głąb Peru z poleceniem zakładania nowych miast. Jedną z takich delegacji, która udała się na eksplorację południowego Peru dowodził Carbajal. Wyprawa dotarła do wybrzeża Camanái i osiadła tam na krótko. Następnie kierując się w głąb lądu dotarli do obecnego miejsca katedry Plaza de Armas w Arequipie, umieszczając krzyż w miejscu gdzie wybudowano później katedrę.
Było to 15 sierpnia 1540 roku, a miasto otrzymało pierwotnie nazwę „La Villa Hermosa de Arequipa”. Na zlecenie Pizarro Carbajal zajął się następnie ustalaniem siatki ulic przyszłego miasta.
Carbajal zbudował swoja posiadłość „La Mansión del Fundador”, położoną nad brzegiem rzeki Socabaya w małym miasteczku Huasacache – 10 km od centrum Arequipy.
Na przestrzeni wieków dom podupadał, ale na początku lat 80-tych został ponownie odrestaurowany i jest obecnie często odwiedzany przez turystów, mimo wielokrotnych zmian właścicieli. Po śmierci Carbajala w 1552 roku miejsce jego pochówku było nieznane; jednak według lokalnych legend jego szczątki zostały pochowane pod katedrą Plaza de Armas w Arequipie.

Pedro Alonso Carrasco Gonzáles

Urodzony: 1509, Zorita, Hiszpania
Zmarł: 1572, Cuzco, Peru
Rodzice: Pedro Alonso Carrasco el Mozo i Francisca Gonzáles

Jego bratem był Florencio Carrasco z Estremadury i prawdopodobnie Juan Carrasco, który osiadł w Cuzco w 1568 roku.
Do Peru dotarł wraz z Francisco Pizarro około 1530 roku, podczas jego trzeciej wyprawy. Po dotarciu do San Miguel de Tangarará pozostaje tam wraz z garnizonem. W roku 1532 dołączył do oddziału Pizarra w Cajamarca i towarzyszył mu w marszu do Jauja i Cuzco.
W Cuzco był uczestnikiem podpisania akt założycielskiego miasta, a następnie pod dowództwem kapitana Hernando de Soto wziął udział w wyprawie przeciwko inkaskiemu generałowi Quisquis.
W 1536 roku , kiedy Manco Inca został zwolniony z więzienia przez Hernando Pizarro , pod pretekstem przyniesienia kolejnych skarbów, Indianin z Yanaconas z Carrasco powiadomił go o rebelianckim zamiarze Inków. Wraz z grupą jeźdźców wyruszyli z Cuzco do Lares, aby schwytać uciekiniera, ale nie udało im się.
Carraasco uczestniczy w wyprawach do Chinchero, Canco, Huanacauri i Písac.
Pod dowództwem Hernanda Pizarro w 1538 roku brał udział w kampanii wojskowej w Collasuyo.

Antón de Carrión

Urodzony: Carrión de los Condes, Hiszpania
Zmarł: ?

Miał tytuł hidalgo, wiadomo że umiał pisać oraz że mieszkał w Panamie co najmniej od 1522 roku. Prawdopodobnie zaciągnął się do pierwszej wyprawy odkrywczej Francisco Pizarro. Pewnie jest natomiast że uczestniczył w drugiej wyprawi, gdyż istnieje dokument datowany na 25 sierpnia 1528, kierowany do Pedro de Candíi. W dokumencie jest napisane, że Carrion był głównym porucznikiem lub chorążym wyprawy i że uczestniczył w eksploracji regionu Barbacoas.
Podczas pobytu na wyspie Gallo opowiedział się po stronie Pizarro i stał się jednym z tzw. „trzynastu z Gallo”. Po pobycie na wyspie Gorgona, znalazł się na statku pilotowanym przez Bartolomé Ruiza, a później brał udział w odkryciu Tumbes oraz w eksploracji wybrzeży peruwiańskich.
Po powrocie do Panamy zeznawał w procesach Garcíi de Jaréna (3 sierpnia 1528), Cristóbala de Peralta (18 sierpnia 1528) oraz Pedro de Candíi (25 sierpnia 1528) 1528). Po tych wydarzeniach jego nazwisko nie pojawia się już w zachowanych dokumentach historycznych.
Jest prawdopodobne, że zgodnie z zapisami kapitulacji Toledo został uhonorowany tytułem Kawalera Złotej Ostrogi, przyznawanym wszystkim z „Trzynastki z Gallo” – nie ma jednak pisemnego dowodu, że Carrión uzyskał ten tytuł.

Nicolás Carrizo

Urodzony: 1521 Salamanka , Hiszpania
Zmarł: około 1582
Żona: siostra Nicolása de Garnicy,
Dzieci: Bartolomé Carrizo Garnica, María Carrizo Garnica, Nicolás Carrizo Garnica

Jako konkwistador wsławił się tym, że bezpośrednio lub pośrednio zaangażowany był w tworzenie wielu miast w obecnej północno-zachodniej Argentynie – a mianowicie:
Santiago del Estero w 1553 roku,
Córdoba de Calchaquí w 1559 roku,
San Miguel de Tucumán w 1565 roku,
Talavera de Esteco w 1567 roku,
Córdoba de la Nueva Andalucía w 1573 roku,
Salta w 1582 roku.

Na kontynencie pojawił się w 1543 roku, gdy z kapitanem Diego de Rojasem wszedł do Tucumán.
W 1550 roku Carrizo uczestniczył w wyprawie Juana Núñeza de Prado, podczas której został aresztowany przez oddział podążającego z Chile Francisco de Villagrę.
W marcu 1551 roku Carrizo ponownie dołącza do Núñeza i walczy u jego boku, między innymi z plemionami lules, tonocotes i innymi z północno – zachodniej części dzisiejszej Argentyny.
Carrizo w 1554 roku był gubernatorem w Cabildo.
W 1559 roku w dolinach Calchaquí wraz z Juliánem Sedeño odparł atak wojowniczych oddziałów Chumbicha.
W 1562 roku kiedy plemiona Indian dowodzone przez wodza Juana Calchaquiego zaatakowały takie miasta jak Londyn, Córdoba de Calchaquí i Cañete, Carrizo bronił Santiago del Estero, aż z posiłkami dotarł Francisco de Aguirre.
W 1565 roku Aguirre wysłał go inspekcji terenów pod przyszłe miasto San Miguel de Tucumán.
Po aresztowaniu Aguirre w 1566 roku Nicolás Carrizo opowiedział się po stronie lojalistów, z kilkoma towarzyszami wrócił do Santiago del Estero, zajęli Cabildo i przywrócili królewską jurysdykcję, osądzając i skazując przywódców buntu.
W 1568 roku gubernator Diego Pacheco powierzył mu dowództwo nad konwojem towarów Tucumán do Peru.
Kiedy Aguirre w 1570 roku po raz trzeci został usunięty ze stanowiska gubernatora Tucumán, wysłannik wicekróla Pedro Diego de Arana mianował na to stanowisko Miguela de Ardilesa, ale ten odmówił z uwagi na stan zdrowia. W związku z tym, w dniu 8 maja 1570, wicekróla Peru, Francisco de Toledo, mianowany Carrizo gubernatorem Tucaman, powierzając mu ponadto tytuły kapitana generalnego i dyrektora Sprawiedliwości prowincji Tucuman. Zgodnie ze zwyczajem panującym w tamtych czasach, Carrizo podczas swojego rządu towarzyszyło dwóch burmistrzów i sześciu radnych, zgodnie z aktem kapitulnym z 1 stycznia 1571 roku .
W roku 1580 przeniósł się do Kordoby, ale w 1582 roku ponownie osiadł w okolicy Santiago del Estero.
W ramach pomocy dla Hernando de Lerma, który walczył w Salta, Carrizo zorganizował broń, żywność, trzy konie bojowe, jeden oddział uzbrojony we wszystkie rodzaje broni, 12 jucznych koni, 40 baranów i 50 kóz.
W 1570 r. Członkami Santiago del Estero Cabildo byli : Miguel de Ardiles , zwykły burmistrz; Martín de Renteria , Juan Cano i Juan de Morales, radni.
Zgodnie z aktem kapitulnym z 1 stycznia 1571 r. Burmistrzowie Alonso de Paz i Bartolomé de Mansilla zostali wybrani do Cabildo ; radni Juan Rodríguez Juárez , Hernán López Palomino, Luis Gómez, Martín Moreno i Garci Sánchez .
Podczas rządów Carrizo papież Pius V podyktował bullę, na mocy której 14 maja 1570 r. Utworzył biskupstwo Tucumán z siedzibą w Santiago del Estero .
17 czerwca 1572 roku został zastąpiony przez Jerónimo Luis de Cabrera.

Gregorio de Castañeda

Urodzony: 1517, Hiszpania
Zmarł: 1567
Żona: Bernardiną Vázquez de Tobar (ślub w 1560)
Dzieci: Marcela Castaneda (ur. 1561),
Petronila de Castañeda Vázquez (ur. 1563),
Bernardyny de Castañeda Vázquez (1565)

Gregorio de Castañeda przybył do Wicekrólestwa Peru w roku grudniu 1542, jako porucznik w oddziale wysłanym na pomoc dla gubernatora Pedro de Valdivi w Chile. nowym Wicekrólestwie Peru.
Po aresztowaniu gubernatora Valvivi, Castañeda jako świadek zeznawał w jego procesie, który odbył się w Limie 5 listopada 1548 roku. Zeznania te wpłynęły na uniewinnienie Valdivii wyrokiem z 19 listopada 1548 roku.
W 1552 roku Gregorio de Castañeda zostaje radnym w powstałym w październiku 1551 roku mieście La Imperial, przy ujściu rzek Imperial i Damas.
W 1561 roku gubernator Chile Francisco de Villagrę mianował go wicegubernatorem.
Ale wyniku jego nieudolnych rządów oraz złego traktowania ludności tubylczej, wiele miast Hiszpańskich zostało zaatakowanych. Między innymi w Londyn, Nieva i Cañete, zginęło trzydziestu mężczyzn, piętnaście kobiet i dzieci, wszyscy byli Hiszpanami.
Czując się bezsilny wobec sytuacji wojskowej i politycznej, wicegubernator Castañeda przekazał administrację swojemu porucznikowi, kapitanowi Manuelowi de Peralta, i udał się do Chile. W latach 1564 i 1565 Castañeda zajmował stanowisko burmistrza w La Imperial, w terenie chilijskiej Araucanía.
Około roku 1566 udał się do Peru, a w drodze powrotnej do Chile, w połowie 1567 roku, gdy statek kierował się do Concepción zginął podczas burzy.

Diego Centeno

Urodzony: 1514, Ciudad Rodrigo, Hiszpania
Zmarł: 1549, Chuquisaca, Peru

Do Peru przybył w roku 1534, kiedy miał 20 lat.
W okresie wojny domowej między hiszpańskimi konkwistadorami walczył po stronie Pizarro, a potem w oddziale de la Gasca pokonał siły Gonzalo Pizarro i de Carvajala w bitwie pod Sacsayhuaman.

Francisco de Chaves (Almagrysta)

Urodzony: ?
Zmarł: 1542

Do Peru dotarł w roku 1534, jako żołnierz Pedro de Alvarado. Uczestniczył w wyprawie Diego de Almagro do Chile (1535), a po powrocie, już jako kapitanowi powierzono mu opiekę nad braćmi Hernando i Gonzalo Pizarro, uwięzionych w Cuzco.
Brał udział w bitwie pod Abancay. Po jej wygraniu Almagro skierował jego stu osobowy oddział do Cochacajas, pojmać pozostałych żołnierzy Alvarado. De Chaves spalił miasto. Wracając do Cuzco walczył u boku Orgoneza z Manco Inka.
Następnie objął funkcję Regidora miasta Chincha, które założył wraz z Almagro.
Był oskarżony przez Orgoneza o zdradę i współprace z pizarrystami – ale były to niesłuszne oskarżenia.
Brał udział w bitwie pod Las Salinas, gdzie go aresztowano. W Limie Francisco Pizarro proponował mu objęcie repartimento, ale de Chaves odmówił.
Był współorganizatorem spisku i zabójstwa Pizarra.
Na skutek kłótni z almagrystami odmówił dalszej współpracy z nimi. Istnieje pogłoska, że został przez nich zabity na statku, a jego ciało wrzucono do morza.

Francisco de Chaves (Pizarrysta)

Urodzony: 1500, Trujillo, Hiszpania
Zmarł: 26 czerwca 1541, Lima, Peru
Żona: Marię de Escobar (ślub w 1540)
Dzieci: Juana de Chaves – córka z nieprawego łoża

Przybył do Peru w roku 1536.
Był zaufanym żołnierzem Francisco Pizarro, mianowanym do stopnia kapitana.
12 grudnia 1536 Pizarro przyznał mu repartimiento de Lurigancho (w obecnej dzielnicy San Juan de Lurigancho).
4 stycznia 1537 roku wybrany jako członek Cabildo miasta Lima.
Najprawdopodobniej nie brał udziału w bitwie pod Las Salinas gdyż przebywał w Limie. Pizarro wyznaczył mu w grudniu 1537 roku stanowisko wicegubernatora, które pełnił w okresie 1538 – 1541 roku.
W roku 1540 poślubił Marię de Escobar, wdowę po Martinie de Estete, która odziedziczyła około 40 000 pesos w złocie i srebrze.
Po zakończeniu oblężenia Limy, Rada miasta wysłała Chavesa by udał się w góry schwytać pozostałe oddziały inkaskie. W tym okresie brutalnie walczył z oddziałami Indian Huaura, Atavillos i Lampián (góry obecnego departamentu Limy); Huaylas i Conchucos (obecny departament Ancash); oraz Bombón , Tarma i Huánuco (środkowe wyżyny Peru).
Chaves niechlubnie wsławił się mordując w Conchucos 600 dzieci poniżej dziewiątego roku życia. Jednak ten czyn został potępiony nawet przez Hiszpanów. Wraz z kapitanem Miguelem de la Serna spalili osadę Huamachuco, wbijając na pal jej mieszkańców.
Po powrocie do Limy Chaves najpierw stał się najważniejszym człowiekiem w Peru po Pizarro, lecz wkrótce jego pozycja spadła na rzecz Antonio Picado – sekretarza markiza. Chaves zaczął nawiązywać kontakty z almagrystami, goszcząc nawet w swoim domu Diego de Almagro Młodszego. m domu , ale potem go wyrzucił, być może po to, by przypodobać się sobie pizarristas.
Zginął 26 czerwca 1541 roku, podczas szturmu na pałac Francisco Pizarra. Zasztyletowano go, gdy bronił dostępu do pomieszczeń markiza.
Historycy zarzucają mu to, że nie zamknął drzwi przez które wtargnęli spiskowcy – a mogło to zapobiec morderstwa Pizarra.
10 lat po jego śmierci, 25 grudnia 1551 roku, dekretem królewskim w Innsbrucku, w ramach zadośćuczynienia za zamordowanie 600 dzieci, opłacono z jego majątku jedzenie, ubiór i szkołę dla stu indiańskich dzieci.

Ñuflo de Chaves

Urodzony: 1518, Santa Cruz de la Sierra, koło Trujillo, Hiszpania
Zmarł: 1568

Ñuflo de Chaves wstąpił do wojska i udał się do Ameryki Południowej.
W 1544 roku w Asunción (dzisiejszy Paragwaj) brał udział w buncie przeciwko hiszpańskiemu gubernatorowi Álvarowi Núñezowi Cabeza de Vaca. Pomógł w mianowaniu Domingo Martínez de Irala na gubernatora i przygotował wyprawę na Charcas. W 1557 roku zaplanował wyprawę na podbój ziem Jarayes i dotarł do dzisiejszego brazylijskiego stanu Mato Grosso. W 1561 roku przeniósł się do południowej Amazonki, gdzie założył miasto Santa Cruz de la Sierra, nadając mu nazwę swojego rodzinnego miasta w Hiszpanii – osiadł tam wraz z rodziną, będąc pierwszym Europejczykiem, który wprowadził do regionu kozy i owce . W wyniku konfliktu z tubylcami został zabity w 1568 roku, a osada kilka lat później przeniesiona na nowe miejsce, 220 km dalej na zachód.
Jego imię nosi dziś prowincja Ñuflo de Chávez w boliwijskim departamencie Santa Cruz. Jego podobizna widnieje na hiszpańskich i boliwijskich znaczkach pocztowych z 1961 i 1970 roku.

Hernando de Contreras

Urodzony: 1488 ?
Zmarł: 1550
Żona: María de Peñalosa
Dzieci: Hernando i Pedro

W 1534 roku był gubernatorem Nikaragui, ożenił się z panią Maríą de Peñalosa, córką poprzedniego gubernatora Pedrariasa Dávili. Contreras odziedziczył ogromne aktywa po swoim teściu, co uczyniło go najpotężniejszą postacią w Ameryce Środkowej.
Po oskarżeniach Bartolomé de las Casasa musiał udać się do Hiszpanii, aby wyjaśnić postawione mu zarzuty. W tym czasie opublikowano Nowe prawa.
Po powrocie z Hiszpanii spotkał się w Panamie z wicekrólem Blasco Núñez de Vela, którego wzbraniał przed wprowadzeniem nowych praw w Peru.
Biskup Antonio de Valdivieso zarzucał mu złe zarządzanie i usunął go z zajmowanej posady gubernatora.
Contreras, aby usprawiedliwić się przed zarzutami stawianymi mu przez biskupa, wyruszył do Hiszpanii, pozostawiając w Granadzie de Nikaragua swoją żonę i synów.
Zwolennicy straconego Gonzalo Pizarro przybyli i schronili się w domu Contrerasów. Był wśród nich między innymi Juan Bermejo.
Przekonali oni Hernando Contrerasa by został księciem Peru, przywracając imperium Inków.
W dniu 26 lutego 1550, Hernando de Contreras i jego poplecznicy zamordowali biskupa Nikaragui i Kostaryki, ojca Antonio de Valdivieso.
Hernando przyjął tytuł „Prince of Cuzco i kapitana generalnego Wolności”.
21 kwietnia 1550 roku zaatakował Panamę, stając się właścicielem ogromnego bogactwa zgromadzonego w mieście. Wywołało to walki z sąsiednimi terytoriami, w których Hernando de Contreras przegrał i uciekł przez dżunglę, gdzie zginął, prawdopodobnie pożarty przez aligatora.

Jerónimo de Costilla

Urodzony: 1518, Zamora, Hiszpania
Zmarł: po roku 1580 ?
Rodzice: Diego de Costilla Hormaza, Beatriz Gallinato Matienzo
Żona: Marią de Riberos Estrada
Dzieci: Pedro de Costilla Gallinato Nocedo Riberos, Beatriz de Costilla Gallinato Riberos, Jerónimo Costilla Gallinato

Jako członek wyprawy Diego de Almagro uczestniczył w zdobyciu Chile. Podczas marszu przez Andy odmarzły mu palce u nóg.
Około roku 1544 otrzymał encomiende de Asillo wraz z 600 Indianami, a po roku 1565 powiększył ilość Indian do 935. W kolejnych latach otrzymał także encomiendy Culcora i Marasaca wraz z 89 Indianami.
W latach 1562 – 1563 był burmistrzem Cuzco
W roku 1565 na rozkaz gubernatora Lope Garcíi de Castro wyruszył ponownie do Chile, tym razem by odebrać Pedro de Villagrę tytuł gubernatora i zastąpić go Rodrigem de Quiroga.
Wypłynął z portu Callao na dwóch statkach i po trzech miesiącach dopłynął do La Serena. W tym porcie Villagra nakazał mu zaokrętować swój oddział i zabrać ich do Concepción.
Jerónimo de Costilla mimo to 16 czerwca 1565 dopłynął do Valparaíso.
17 czerwca 1565 roku na czele swoich sił zaatakował miasto Santiago, obalając Villagrę, którego pojmał, zamknął na jednym ze swoich statków i wysłał do Valparaíso. Na gubernatora mianował Quirogę.
W sierpniu 1656 roku wrócił do Peru, zabierając więzionego Villagrę.
Jerónimo de Costilla był kawaler Orderu Santiago

Rodrigo de Esquivel

Urodzony: 1519, Sewilla, Hiszpania
Zmarł: 1581, Cuzco, Peru
Rodzice: Juan de la Cueva i Mencia de la Fuente i Esquivel
Żona: Leonor de Zúñiga y Cabrera
Dzieci: Rodrigo de Esquivel y Zúñiga

Ochrzczony 26 października 1519 roku w parafii Santa Maria la Mayor w Sewilli.
Do Peru dotarł 1541 roku i w wojnach domowych służył pod rozkazami wicekróla Blasco Núñez Vela i Pedro de la Gasca.
Mieszkał w Cuzco, skąd uczestniczył w wyprawach do Chucuito w 1549 roku, a także do prowincji Quispicanchis w 1554 oraz w roku 1556 do Acos, Acopia, Cangalla, Coscoja, Quillispata i Sangarara. W roku 1571 został corregido Arequipy i głównym sędzią Cuzco . Wyróżniał się w Cabildo del Cuzco, stając się wieczystym radnym.

Miguel de Estete

Urodzony: 1495, Santo Domingo de la Calzada, północna Hiszpania
Zmarł: około 1572, Huamanga, Peru
Rodzice:
Żona: Beatriz de Guevara

Kiedy miał około trzydziestu lat, przybył do Ameryki w towarzystwie swego krewnego Martína de Estete.
W 1527 przebywał w Nikaragui. Chcąc zbić fortunę, udał się do Panamy, gdzie – na trzecią wyprawę Francisco Pizarro zwerbował go Diego de Almagro,
Uczestniczył w pierwszych walkach z Inkami (wyspa Puná i Tumbes), w założeniu San Miguel de Piura i w marszu na Cajamarca. Wraz z Hernando Pizarro i Hernando de Soto uczestniczył w pierwszym spotkaniu z Atahualpą w łaźniach Pultumarca, niedaleko Cajamarca.
Zdaniem kronikarza Inca Garcilaso de la Vegi, podczas pojmania Atahualpy to Miguel de Estete zerwał z głowy Inki maskapaicha. Inna wersja mówi, że próbował dźgnąć Inkę, czemu zapobiegł sam Pizarro, doznając rany ręki.
Z Hernando Pizarro uczestniczył w wyprawie po okup Atahualpy do sanktuarium Pachacámac na środkowym wybrzeżu Peru.
Przy podziale łupów Estete otrzymała 367 srebrnych marek i 8980 złotych pesos – co stanowiło znaczną część.
Kronikarz Fernández de Oviedo zapewnia, że Estete był jednym z Hiszpanów, którzy chcieli ocalić Atahualpę przed egzekucją. Jednak kiedy wraz z czterema innymi konkwistadorami opuścił Cajamarca, aby sprawdzić pogłoski o gromadzącej się armii Inków, Inka został stracony.
Następnie wziął udział w marszu do Cuzco.
Jego rola jako kronikarza rozpoczęła się w roku 1534 lub 1535, kiedy to napisał Relację z podróży kapitana Hernando Pizarro na polecenie gubernatora, jego brata, z miasta Caxamalca do Pachacama, a stamtąd do Jauja , która została w pełni przepisana w pracach Francisco de Jerez i Gonzalo Fernández de Oviedo . W tym czasie musiała zacząć się kolejna relacja o podboju, która została opublikowana dopiero w XX wieku, zatytułowana Odkrycie i podbój Peru, napisana w bardzo szczegółowy i żywy sposób.
Ponieważ w Peru przebywało w tym okresie jeszcze dwóch Hiszpanów o tym imieniu i nazwisku, często mylony jest z nimi – jeden był mieszkańcem Limy, a drugi powrócił do Hiszpanii.
W roku 1539 osiedlił się w Huamanga, gdzie otrzymał oddział Indian, a w kolejnym roku założył jedno z sześciu duszpasterstw kościoła parafialnego z dochodem 50 pesos.
Wiadomo też, że w 1553 roku podpisał ustawę wspierającą opór mieszkańców Huamanga wobec pewnych, niezgodnych z ustalonymi królewskimi prawami.
Uczestniczył w odsunięciu sędziego Juana Ruiza opowiadając się po stronie rebeliantów Francisco Hernándeza Giróna .
Kronikarz de la Vega wspomina, że w roku 1557 inkaski książę Sayri Túpac udając się z Vilcabamba do Limy na spotkanie z wicekrólem Andrésem Hurtado de Mendozą, zatrzymał się w Huamanga. Estete wręczył mu mascapaicha, którą przed laty wyrwał Atahualpie. Mimo, że Sayri Túpac nie uznawał poczynań Atahualpy, przyjął dar.
Od tego czasu w kronikach nie ma już wiadomości o Miguelu de Estete. Wiadomo, że był żonaty i że miał liczne potomstwo.
Wiadomo że był w między czasie w Hiszpanii, składając raport Radzie Najwyższej Indii.
W 1574 roku jego córka Isabel de Estete, zakonnica z klasztoru Wcielenia w Limie, założyła w klasztorze Santo Domingo de Huamanga duszpasterstwo ku czci pamięci jej ojca.

Juan de Figueroa Villalobos

Urodzony: 1523, Cáceres, okręg Estremadura, Hiszpania
Zmarł:
Rodzice:
Żona: Inés de Mendoza (córką generała Álvaro de Mendoza)
Dzieci: ośmioro

Do Chile przybył w roku 1543 wraz z Alonso de Monroy. Za zasługi w walkach na terytorium Chile otrzymał kilka działek w nowych chilijskich miastach Valdivia i Osorno. Po kilku latach służby odszedł z armii, osiedlił się w Valdivii, kilkakrotnie był radnym i burmistrzem w miastach Valdivia i Osorno.
Należał do obozu królewskiego. 20 października 1547 r. uczestniczył w przegranej bitwie pod Huariną (niedaleko jeziora Titicaca ) z armią Gonzalo Pizarro. Po bitwie został aresztowany, ale kilka dni później udało mu się uciec i dołączyć do królewskiej armii.
Następnie brał udział w wygranej bitwie pod Jaquijaguan, rozegranej 9 kwietnia 1548 roku.
Po bitwie wrócił do Chile i dołączył do sił Valdivii, by walczyć z Indianami Arauco i uczestniczyć w dalszym podboju.
Pod rozkazami Francisco de Villagra brał udział w eksploracji regionu Concepción oraz założeniu miasta o tej samej nazwie.
Jako sąsiad i powiernik dwóch konkwistadorów Valdivii i Osorno w miastach noszących nazwy od ich nazwisk, w latach 1560, 1564 i 1571 piastował funkcję urzędnika Skarbu Królewskiego i radnego Cabildo.

García de Jarén (lub de Geren lub de Xerez)

Urodzony: Castropol, okręg Asturia, Hiszpania
Zmarł: Castilla del Oro, Panama
Rodzice: Suero Fernández de Valmorto i Elvira García
Żona: Aldonza Méndez
Dzieci: Pedro Méndez de Jarén

Pedro García de Jarén , jest wspominany w kilku kronikach, ale jego nazwisko jest pisane jako García de Geren lub García de Xerez (Jerez). Jednak w dokumencie z października 1528 roku, jaki sporządzono w Panamie sam Garcia podpisał się używając nazwiska Jarén.

Do Ameryki przybył w roku 1518 w orszaku Lope de Sosy, który miał objąć gubernatorstwo Castilla del Oro (Ameryka Środkowa). Ale Sosa zmarł przed zejściem na ląd, więc García de Jarén został zmuszony do zaciągnięcia się do ekspedycji kapitana Gila Gonzáleza Dávila, który badał terytorium dzisiejszej Nikaragui w poszukiwaniu cieśniny łączącej Ocean Spokojny z Atlantykiem.
Po powrocie do Castilla del Oro zaciągnął się do pierwszej wyprawy Francisco Pizarro, Panamy rozpoczął eksplorację ówczesnego Morza Południowego
zwabiony opowieściami o istnieniu bogatego imperium.
Nawiązał wielką przyjaźń z Grekiem Pedro de Candía.
Uczestniczył także w drugiej wyprawie Pizarro. Na wybrzeżu Pacyfiku, na terenie dzisiejszej Kolumbii brał udział w atakach na miasta Atacámez i Las Barbacoasi.
Jest jednym z 13 konkwistadorów którzy w roku 1527 opowiedzieli się za pozostaniem z Francisco Pizarro na wyspie Gallo – nie powrócił do Panamy z ekspedycją Juana Tafura.
Następnie kontynuował eksplorację wybrzeża dalej na południe, odkrywając Tumbes i docierając do plaż obecnego departamentu Lambayeque.
Najprawdopodobniej towarzyszył Pizarro w wyprawie na dwór królewski w Hiszpanii, by zaprezentować zdobyte łupy – zabrali ze sobą kilka lam, trzech kolorowo ubranych Indian, złoto, czerwoną ceramikę.
Na podstawie dokumentu z dnia 26.07.1529 roku zwanego „Capitulation de Conquista” został podniesiony do kategorii hidalgo i otrzymał stanowisko radnego miasta, które miało zostać założone w Tumbes.
Nie zadowolony z uzyskanych profitów zdecydował się opuścić wojsko i poświęcił się handlowi niewolnikami – handlował Indianami z Nikaragui i jeńcami wojennymi pozyskanych w trakcie podboju.
Mieszkał między Nikaraguą a Tierra Firme, a od 1534 roku już definitywnie osiadł w Panamie. Na skutek konfliktu z gubernatorem Antonio de la Gama najprawdopodobniej puścił Panamie i wyjechał.
Kroniki więcej o nim nie wspominają.

Sebastián Garcilaso de la Vega y Vargas

Urodzony: 1507, Badajoz, Estremadura, Hiszpania
Zmarł: 1559, Cuzco, Peru
Rodzice: Alonso de Hinestrosa de Vargas i Blanca de Sotomayor
Żona: Isabel Chimpu Ocllo
Dzieci: Inca Garcilaso de la Vega

Poślubił Inkaska księżniczkę i był ojcem słynnego kronikarza Metysów, Inki Garcilaso de la Vega.
W służbie Pedro de Alvarado brał udział w podbojach Meksyku, a później Gwatemali. W 1534 wraz z Alvarado udał się do Peru w poszukiwaniu większej fortuny.
Z Wenezueli dotarł do Quito, a później dołączyli do oddziałów Francisco Pizarro. Otrzymał zgodę gubernatora na marsz na podbój doliny Cauca (dzisiejsza Kolumbia), jednak na skutek rebelii Manco Inki zrezygnował z próby kolonizacji zatoki San Mateo i wrócił do Limy ze swoim 80-osobowym oddziałem.
Uczestniczył w wyprawie do Collao, wraz z Gonzalo Pizarro i Pedro de Oñate, pokonując Tiso Yupanqui w bitwie pod Cochabamba (pod koniec 1538 roku).
3 października w 1542 roku został przyjęty przez Radę Cusco jako zastępca gubernatora generalnego. Sam Garcilaso odniósł zwycięstwo pod Poconą w sierpniu 1546 roku.
Miał duży wpływ na zwycięstwo w bitwie pod Jaquijahuaną (9 kwietnia w 1548) – przed walką udał się z Diego Vasquez de Cepeda do żołnierzy La Gasca i namawiał ich do przejścia na ich stronę.
Na mocy przepisu Real Audiencia de Lima z dnia 17 listopada 1554 roku został Corregidorem Cuzco (burmistrzem) – pełnił tę funkcję aż do 1556 roku.
Do śmierci mieszkał w Cuzco.

Juan Godínez

Urodzony: 1517, Úbeda, Hiszpania
Zmarł: 1571
Żona: Catalina de la Cueva (od 1557)
Dzieci: ośmioro

Do Ameryki dotarł w roku 1530.
Najpierw był księdzem w Gwatemali, ale Pedro de Alvarado zwolnił go z tego stanowiska, mianując na jego miejsce Francisco Marroquin Hurtado.
Po udziale w kampaniach Peru wyruszył w roku 1536 z Diego de Almagro na wyprawę do Chile.
Walczył przeciwko rebelii Manco Inki. Uczestniczył w podboju Mojos (pod dowództwem Pedro de Candía) i podboju Chiriguanos (pod dowództwem Diego de Rojas).
W roku 1540 udał się z Pedro de Valdivia do Chile brał udział w podboju tych ziem aż do czasów García Hurtado de Mendoza – markiza Cañete.
Jako kapitanem kawalerii uczestniczył w roku 1556 w bitwie pod Peteroa przeciwko Lautaro – pokonuje go i niszczy resztki armii Lautaro w pobliżu rzeki Maule.
W 1557 brał udział w obronie Santiago de Chile, następnie wraz z gubernatorem Francisco de Villagra w bitwie pod Mataquito przeciwko armii Lautaro.
Później służył w armii García Hurtado de Mendoza oraz w kampaniach wojennych Arauco w południowym Chile.
Był komisarzem w Choapa i burmistrzem Santiago de Chile w 1550, 1554 i 1556 roku. Pełnił tam także rolę egzekutora i prokuratora.

Francisco de Grado y Maldonado

Urodzony: ok. 1526, Salamanca, Hiszpania
Zmarł: po 1572, Arequipa, Peru
Rodzice: Juan de Grado i Isabel Maldonado
Konkubina: Catalinę Páucar Ocllo (wnuczkę Huayna Cápaca)
Dzieci: Guiomar de Grado Maldonado
Żona: Francisca Navarrete, a po jej śmierci Feliciana de Silva

Do Peru dotarł jako bardzo młody człowiek – prawdopodobnie ze swoim krewnym Antonio de Grado.
Uczestniczył w podboju Chachapoyas (pod dowództwem Alonso de Alvarado).
W roku 1542 uczestniczył przeciwko Almagrystom w bitwie pod Chupas (pod dowództwem Cristóbala Vaca de Castro)
Uczestniczył w podboju Bracamoro (pod dowództwem Pedro de Vergara i Juana Porcela). Walczył przeciwko armii Gonzalo Pizarro – pod rozkazami wicekróla Blasco Núñeza Vela.
Pod rozkazami Pedro de la Gasca walczył w bitwie pod Jaquijahuana (1548) oraz przeciwko buntownikowi Francisco Hernándeza Giróna w bitwie pod Pucará (1554).
Wicekról Marqués de Cañete nagrodził go, przekazując mu Pampacolca z 4000 pesos rocznego dochodu.
Na stałe zamieszkał w Arequipie, gdzie został wybrany na burmistrza – pełnił tę funkcje w latach 1555, 1558 i 1564.
Zmarł po 1572.

Pedro de Halcón

Urodzony: Cazalla de la Sierra, Hiszpania
Zmarł:
Rodzice: Diego García de Halcón i Isabel García de Clara

Jako bardzo młody udał się do Sewilli, gdzie poznał Gonzalo Camacho, szlachcica z rodu San Nicolás, któremu służył jako służący.
W roku 1511 po uzyskaniu licencji od Casa de Contratación de Sevilla wraz z Camacho udał się do Ameryki. Do roku 1526 jego losy nie są znane.
W 1526 zaciągnął się do oddziału Pizarro, który wyruszał na drugą wyprawę eksploracji Morza Południowego.
W roku 1527 na wyspie Gallo był jednym z 13 konkwistadorów którzy opowiedzieli się za pozostaniem z Francisco Pizarro.
Następnie wraz z ekspedycją kontynuował podróż wzdłuż wybrzeża na południe, zdobywając Tumbes i docierając do obszarów dzisiejszego północnego Peru.
Zanim ekspedycja powróciła do Panamy Halcón był delegowany przez Pizarro do odwiedzin plemienia Capullana. Wraz z Alonso de Molina, Nicolás de Ribera el Viejo i Francisco de Cuellar odwiedzili plemię, a na drugi dzień wraz z Pizarro uczestniczyli w wspólnej uczcie.
Kroniki wspominają, że Halcón ubrał się na tę okazję bardzo elegancko, w aksamitny dublet i czarne legginsy, co zrobiło na jego towarzyszach niemałe wrażenie.
Ponadto bardzo uroczyła go uroda kobiety, która była wodzem tego plemienia.
Kiedy ekspedycja chciała wypłynąć w drogę powrotną Halcon, głęboko zakochany w Capullana (tak Hiszpanie zaczęli nazywać wodza plemienia), chciał zostać na lądzie, więc musiał zostać porwany siłą przez swoich towarzyszy. Stawiał wielki opór i krzyczał wymachując mieczem – dopiero pilot Bartolomé Ruiz uderzył go w głowę wiosłem. Dopiero wtedy przywiązano go do pokładu statku i kontynuowano rejs.
Wiadomo że otrzymał tytuł szlachecki. Więcej informacji na temat tej osoby nie ma.

Francisco Hernández Girón

Urodzony: 1510, Cáceres, Hiszpania
Zmarł: grudzień 1554, Lima, Peru
Żona: Doña Mencía de Almaraz y Sosa, córka Alonso de Almaraz i Doña Leonor de Portocarrero

W młodości przebywał w Estremadurze, a w 1535 roku wraz z kapitanem Felipe Gutiérrezem udał się do Panamy, aby wziąć udział w podboju Ameryki Środkowej. Szybko jednak skierowali się do Peru.
W roku 1538 roku Hernández Girón dołączył do sił swego krewnego, kapitana Lorenzo de Aldana, z którym pomaszerował do Quito, by przeciwstawić się gubernatorstwu Sebastiana de Belalcázara.
Później zaciągnął się do oddziału kapitana Juana de Ampudii i walczył z tubylcami – został trzykrotnie ranny.
Kiedy były wicekról Blasco Núñez Vela dotarł wraz ze swoja armią do Quito (najpierw usunięty z funkcji wicekróla, odesłany do Hiszpanii, zdołał wrócić na ląd i skierował się od Limy przez Tumbes do Quito) Hernández Girón zaproponował mu pomoc. Były wicekról mianował go kapitanem kompanii pikinierów.
Walczyli w bitwie pod Añaquito przeciwko armii Gonzalo Pizarro. Siły byłego wicekróla zostały pokonane, a Núñez Vela został ścięty.
W tej bitwie Hernández Girón został wzięty do niewoli, ale ponieważ Gonzalo go uwolnił, przystał do armii Pizarro.
Kiedy Gonzalo Pizarro zmarł, Hernández Girón schronił się w Cusco i był jednym z najsilniejszych przeciwników stosowania Nowych Praw, pozbawiających encomenderos przywilejów na rzecz Korony.
Wspierany przez innych protestujących, Hernández Girón przedstawił burmistrzowi Cuzco list z prośbą o opuszczenie miasta, ale urzędnik zignorował żądania rebeliantów i podarł list nawet go nie czytając.
W nocy 12 listopada 1553 Hernández Girón otwarcie ogłosił swój sprzeciw wobec Korony, rebelianci zburzyli dom burmistrza i zabrali go do aresztu aż do Limy.
Hernández Girón zebrał armię 900 ludzi, aby udać się do Limy. Dwór Królewski uzbroił kolejną armię pod dowództwem Pedro de Menesesa, której nie udało się pokonać sił Hernándeza Girona. Królewska Audiencja nie zrezygnowała z próby, ale buntownik odbudował swoje wojska i ponownie stawił czoła królewskim siłom marszałka Alonso de Alvarado i pokonał je w bitwie pod Chuquinga.
W kolejnej bitwie pod Pucará, 8 października 1554, Hernández Girón został pokonany. Udało mu się uciec, ale po 2 miesiącach został aresztowany i przewieziony do Limy. Został skazany na śmierć i stracony w pierwszych dniach grudnia 1554 roku. Jego głowę przybito do pręgierza na głównym placu w Limie, jego dom rozebrano.
Po śmierci jego żona i teściowa założyły w Limie klasztor, w którym obie były przeorami – odbywając pokutę do końca życia.

Pedro de Hinojosa

Urodzony: Trujillo, okręg Cáceres, Hiszpania
Zmarł: 5 maj 1553, Potosi, Peru

Do Peru przybył w roku 1534 w towarzystwie Martína de Chaves. Chciał uczestniczyć w podboju kraju, dotarł do Cuzco.
Kiedy 6 maja 1536 doszło do powstania Inków, a armie Manco Inki zaatakowały i spaliły Cuzco, Hinojosa był w mieście będąc porucznikiem w oddziale Hernando Pizarro – ówczesnego gubernatora Cuzco.
W tym czasie Diego de Almagro wracał z nieudanej wyprawy do Chile i próbował siłą zająć Cuzco, twierdząc, że to miasto znalazło się w granicach jego rządu. Uwięził Hinojosa, Hernando i Gonzalo Pizarro, ale Pedro de Hinojosa, po kilku dniach uciekł.
W bitwie pod Las Salinas (kwiecień 1538) Pedro de Hinojosa stanął po stronie sił królewskich. Po wygranej bitwie Hinojosa został mianowany przez Gonzalo Pizarro kapitanem swojej gwardii, a wkrótce potem mianował go generałem swojego oddziału.
Kiedy Gonzalo pokonał wicekróla Núñeza Velę w bitwie pod Añaquito, kontynuował swoją taktykę utrzymywania sił w Panamie by mieć kontrolę nad komunikacją z Peru. Gonzalo posyła Bachicao do portów Panamy, ale po 4 miesiącach nakazuje mu powrót i wysyła do Panamy Pedro de Hinojosę z 22 statkami, aby uniemożliwić Koronie zebranie posiłków. Hinojosa zachował się bardziej humanitarnie w stosunku do ludności Panamy, zdobywając sympatię ludzi.
Korona wysyła do Peru Pedro de La Gasca, który dzięki swoim zdolnościom i zdolnościom przekonywania zamierzał rozwiązać problem z najwyższą starannością. Duchowny ten przybył do Panamy w 1546 roku i pierwszą rzeczą jaką zrobił, było przyciągnięcie Hinojosy na stronę Korony i przejęcie floty Gonzala Pizarro. Fakt ten oznaczał upadek Gonzalo Pizarro.
Hinojosa został mianowany przez kapitana generalnego La Gasca i pod koniec listopada 1546 żołnierze wyruszyli do Túmbez , następnie udali się do Cajamarca i ostatecznie dotarli do Jauja, gdzie Hinojosa założył swoją kwaterę główną. Kilka dni później dołączyli do armii La Gasca i uczestniczył w bitwie pod Jaquijaguana, gdzie siły Pizarro zostały pokonane.
Hinojosa – już jako stronnik Korony – uczestniczył w procesie Gonzalo Pizarro.
Hinojosa nadal nie był pewien po jakiej stronie konfliktu ma się opowiedzieć. Nie spodobało się to Koronie i aby przyciągnąć go na stronę rojalistów, wicekról Peru Antonio de Mendoza, po przybyciu do Limy w 1551 roku, mianował go gubernatorem i kapitanem generalnym prowincji Charcas.
Jakiś czas później Hinojosa objął urząd i osiadł w Potosí. W Potosi dochodziło do buntów zarządców, dlatego Hinojsa próbował uspokoić sytuację, przyciągając kilku rebeliantów na stronę Korony. Jednak jeden rebeliantów, Sebastián de Castilla, zorganizował spisek mający na celu zamordowanie Hinojosy. Morderstwa domu Hinojsy w dniu 5 maja 1553 roku dokonali Melchor Verdugo i Lope de Aguirre.

Lázaro de Briones

Urodzony: około 1518, Marchena, Hiszpania
Zmarł: Około 1576, Carmona, Sewilla, Hiszpania.
Żona: Doña Leonor de Quintanilla y Marmolexo

Lázaro de Briones w młodym przybył do Peru.
Wyróżnił się w walkach w Cuzco z armią Manco Inca. Miał także wybitny udział w bitwie pod Huariną i w bitwie pod Jaquijahuana przeciwko armii zbuntowanego Gonzalo Pizarro.
Król Hiszpanii Filipa II nadał mu tytuł szlachecki w Toledo w dniu 10 maja 1560 roku .
Po powrocie do Hiszpanii, w randze kapitan Kompanii Konnej walczył z Maurami w Granadzie. Był dowódcą miasta Carmona.
Za zasługi w walkach został mianowany majorem i wieczystym władcą Carmona.
Tam wziął ślub z córką Regidora Rodriga de Quintanilla y Marmolexo i Estefaníy de la Milla.

Alonso de Loayza y García

Urodzony: Trujillo
Zmarł: 1588
Rodzice: Francisco de Loayza i González de Paredes, Juana García y Marchena
Żona: Mari de Ayala y Castilla (ślub 13 listopad 1553 w Cuzco)

Alonso był siostrzeńcem arcybiskupa Jerónimo de Loayza.
W armii królewskiej Służył od 1538 i toczył walki przeciwko Diego de Almagro.
Ranny w bitwie pod Salinas (6 kwietnia) – rana dolnej szczeki, stracił wszystkie żeby.
Walczył pod dowództwem Peranzuresa de Campo Redondo, a po śmierci Francisco Pizarro , od roku 1541 w oddziale Pedro Álvareza de Holguína.
Po roku 1544, kiedy Gonzalo Pizarro wyruszył z Cuzco do Limy walczyć z wicekrólem Blasco Núñez Velą, Alonso de Loayza wraz z innymi konkwistadorami udał się wicekrólowi na pomoc.
Ich droga do Limy wiodła przez Arequipe, Quilca, następnie na dwóch statkach płynęli do Callao. Statki jednak zatonęły a oni wzdłuż wybrzeża dotarli po 40 dniach do Limy. Wicekról został już jednak wzięty do niewoli i wygnany, więc powrócili do domów, ratując własne życie.
Alonso de Loayza i wielu znanych mieszkańców Cuzco brało udział w kampanii przeciwko Hernándezowi Girónowi
Kiedy w dniu 13 listopada 1553 Loayza brał ślub, podczas uroczystej kolacji oddział Girona zaatakował biesiadników. W walkach zginęli między innymi towarzysze Loayza: Juan Alonso Palomino i Juan Morales.

Diego Maldonado Nieto

Urodzony: 1504, Dueñas, Hiszpania
Zmarł: 1570, Ica, Peru
Rodzice: Francisco Maldonado i Catalina Nieto.
Żona: Franciska de Guzmán
Dzieci: Beatriz Maldonado (córka z nieślubną inkaską szlachcianką)
Juan Arias Maldonado (syn z nieślubną inkaską szlachcianką)

Był wykształcony, otrzymał tytuł hidalgo.
Dokładna data przybycia do Peru nie jest znana, przypuszcza się że około 1525 roku.
Jako konny w ekspedycji Francisco Pizarro uczestniczył w walce w Cajamarca i pojmaniu Atahualpy (1532).
Jego część okupu wyniosła 1 3/4 części złota i 2 części srebra
W roku 1534 był członkiem pierwszej rady z Jauja, ale szybko przeniósł się do Cuzco, gdzie w roku 1535 objął posadę zastępcy gubernatora.
Około 1543 roku był zarządcą majątków encomiendas z Alca, Parcos, Patati, Chuquicocha, Puraichita, Picoy i Quispe – i był jednym z najlepszych w kraju.
Umiejętnie pomnażał majątek – kroniki wskazują, że w roku 1541 miał wielu niewolników, stada tysięcy lam, bydła, rozległe ziemie, farmy i majątki miejskie.
Handlował z właścicielami kopalń srebra w Potosí.
W walce domowej opowiedział się po stronie La Gasca

Francisco Martín de Alcántara

Urodzony: przed 1500, Trujillo, okręg Cáceres, Hiszpania
Zmarł: 24 czerwca 1541, Lima, Peru
Rodzice: Franciska González
Żona: Inés Muñoz

Był przyrodnim bratem Francisco Pizarro, który w roku 1535 zabrał go do Peru i uczynił swoim zaufanym człowiekiem oraz doradcą we wszystkich rozważanych sprawach dotyczących podboju.
Wraz ze swoją małżonką mieszkali w Limie, w pobliżu pałacu Francisco Pizarro. Zajmowali się wychowaniem i edukacją jego dzieci.
Po wojnie domowej pomiędzy Diego de Almagro i Francisco Pizarro chciał pogodzić się z młodym Diego de Almagro, który jednak nie był zainteresowany pojednaniem.
Alcantara zginał podczas zamachu na Francisco Pizarro. W domu Pizarra zwolennik młodego Almagra – Juan de Rada i towarzysze zaskoczyli jedzących posiłek zwolenników Pizarra.

Antón Martín de Don Benito y Yupanqui

Urodzony: 1545, Lima, Paru
Zmarł: około 1614, Buena Esperanza, gubernatorstwo Rio de la Plata, Paragwaj
Rodzice: Alonso Martin de Don Benito i Inkaska księżniczka Izabela Yupanqui (wnuczka Huayna Capaca)
Żona: Ana de Valenzuela (ślub około 1560 w Limie)
Dzieci: Ana Valenzuela Bohorques

Jako żołnierz uczestniczył w podboju Peru i brał udział w walkach w Chile i w Tucumana.
Wraz z Diego Pacheco założył miasto Nuestra Señora de Talavera de Esteco (15 sierpnia 1567), na wschodnim brzeg rzeki Salado. To nowe miasto założono aktem założycielskim na istniejącym mieście Cáceres, wzniesione wcześniej w roku 1566 przez Jerónimo de Holguín, Diego de Heredia i Juan de Berzocana.
Od roku 1584 był encomendero części Guacará leżącej w regionie Central Chaco.
Pełnił też funkcję w zarządzie miasta Río de la Plata w Paragwaju.
W roku 1588 Antón uczestniczył w założeniu miasta Corrientes.

Gonzalo Martín de Trujillo

Urodzony: Trujillo, Hiszpania
Zmarł: 1527, Wyspa Gorgona, wybrzeży dzisiejszej Kolumbii
Rodzice: Juan de Lozoya i Teresa Sánchez

Wychował się w rodzinie rolniczej.
Na podstawie „Katalogu pasażerów do Indii w XVI, XVII i XVIII wieku” autorstwa Cristóbala Bermúdeza Plata, wydanego w roku 1940 wiemy, że przybył od Peru na podstawie licencji kontraktowej z dnia 13 sierpnia 1515 roku.
Nic nie wiemy o jego działalności w Ameryce, aż do roku 1526, kiedy to wraz z drugą ekspedycją Pizarra wypłynął z Panamy.
W roku 1527 był na Wyspie Koguciej i opowiedział się za pozostaniem z Francisco Pizarro – należał do tak zwanej „Trzynastki z Isla del Gallo”.
Oddział Pizarra przeniósł się na wyspę Gorgona. Tam zachorowało trzech z nich, w tym Martín de Trujillo. Pizarro zaniepokojony ich zdrowiem osobiście wypływał w głąb dżungli na polowanie. W między czasie do oddziału dopłynął statek pilotowany przez Bartolomé Ruiza. Pizarro postanowił kontynuować eksplorację wybrzeża na południe, pozostawiając trzech chorych mężczyzn na wyspie pod opieką Indian. Kiedy Pizarro wrócił na wyspę po chorych Martín de Trujillo już nie żył.
Z tą osobą wiąże się duże zamieszanie. Uwcześni kronikarze opisując historię wczesnych lat podboju wspominają o nim, lecz określają go jako:
Pedro Cieza de León jako „tego, którego nazywali Trujillo”,
Agustín de Zárate jako Alonso de Trujillo,
Inca Garcilaso de la Vega jako Diego de Trujillo,
Antonio de la Calancha jako Diego Alonso de Trujillo.
W najnowszych opracowaniach Carlos A. Romero (1944), utożsamia go z Martínem Alonso de Trujillo, jednym z hiszpańskich żołnierzy, którzy brali udział w zdobyciu Atahualpy – co jest błędne, gdyż postać ta trafiła do Ameryki w roku 1530.
Dzięki badaniom historyka José Antonio del Busto ustalono, że jego prawdziwe imię brzmiało „Trujillo” a nazwisko „Martín”.

Lucas Martínez Vegaso

Urodzony: 1510, Trujillo, Hiszpania
Zmarł: 29 kwietnia 1567, Lima, Peru
Rodzice: Francisco Martínez Vegaso i Francisca de Valencia
Małżeństwa:
Mora Beatriz Manjarres – rozwód przed notariuszem Padilla
Maria (córka burmistrza Limy Nicolasa de Ribery) – ślub 20 kwietnia 1567 roku.

W roku 1529 przybył do Panamy i dołączył do trzeciej ekspedycji Francisco Pizarro, która wypłynęła do Peru 27 grudnia 1530 roku.
Wraz z oddziałem Pizarro przebył drogę przez Tumbezu do Cajamarca.
Uczestniczył w pojmaniu Atahualpy, a po jego egzekucji oddział wyruszył do Cuzco.
Po stłumieniu powstania Manco Inki Hiszpanie rozproszyli się po całym Imperium Inków, tworząc majątki i miasta, kolonizując i okupując ten obszar. Lucas Martínez Vegaso w nagrodę za służbę stał się jednym z najbogatszych Hiszpanów w Peru.
Francisco Pizarro przyznał mu duży obszar, który obejmował wówczas obecne peruwiańskie prowincje Moquegua i Tacna oraz obecne chilijskie regiony Arica, Parinacota i Tarapacá.
25 kwietnia 1541 roku Lucas założył portowe miasto San Marcos de Arica, a z uwagi na dobre warunki klimatyczne region szybko się rozrastał i stał centrum rolniczym
Swój majątek skutecznie pomnażał pozyskując srebro z kopalń w Huantajaya, hodując bydło na licznych ranczach i konie w stadninach – wołowinę i konie sprzedawał nie tylko w okolicy, ale także do Chile i do Limy.
Rozbudowując miasto-port Arica, zbudował stocznię, gdzie budowano i naprawiano wszelkie statki. Port był głównym punktem przeładunkowym srebra w tej części Peru.
Stał się także właścicielem encomiendas w Arequipie, co jeszcze bardziej wzmocniło jego status finansowy i społeczny.
Lucas Martinez walczył u boku Gonzalo Pizarro. Brał udział w bitwie pod Añaquito przeciwko królewskim siłom wicekróla Blasco Núñeza Vela. W związku z tym utracił przyznane mu dochodowe terytoria w północnej części Chile i na południu Peru.
W roku 1547 został uwięziony w Limie, a rok później skazany na utratę całego majątku.
Jednak dzięki staraniom burmistrza Limy – Nicolása de Ribera, który bronił dobrego imienia Martineza przed Pedro de La Gascą, Lucas Martinez odzyskał odebrane mu ziemie.
Lucas Martínez Vegaso zmarł 29 kwietnia 1567 roku, czyli dziewięć dni po ślubie. Nie pozostawiwszy dzieci, wdowa po nim odziedziczyła cały majątek.

Cristóbal de Mena

Urodzony: 1492, Ciudad Real, Hiszpania
Zmarł: ?
Rodzice: Diego Sanchez de Medina i Inés Alonso.

Był człowiekiem wysokiej kultury, żołnierz, kronikarz, posiadał tytuł hidalgo.
W latach 1510 – 1513 jako młodzieniec szkolił się w Ameryce na wojskowego, a w 1526 roku objął stanowisko kapitana biorącego udział w podboju Nikaragui pod rozkazami Pedro Arias Dávila.
W roku 1531 towarzyszył Francisco Pizarro w podboju Peru. W początkowym okresie podboju walczył jako kapitan kawalerii.
Kiedy kapitanowie Hernando de Soto i Sebastián de Benalcázar odbierają mu stopień wojskowy postanawia wrócić do Hiszpanii.
W sierpniu 1533 roku jako pierwszy przybył do Panamy z wiadomością o schwytaniu Atahualpy.
W kwietniu 1534 opublikował w Sewilli bez podpisu pierwszą znaną kronikę podboju Peru pod tytułem: Podbój Peru, zwanego nową Kastylią, którego ziemia z woli Bożej została cudownie zdobyta w najszczęśliwszym losie Cesarza i Króla Naszego Pana oraz dzięki roztropności i wysiłkowi bardzo wspaniałego i odważnego Rycerza Kapitana Francisco Pizarro, Gubernatora i Adelantado Nueva Castilla i jego brata Hernando Pizarro oraz jego uduchowionych kapitanów, wiernych i pracowitych towarzyszy, którzy go spotkali.
Jego kronika została przetłumaczona na język włoski i opublikowana w Wenecji (1534) i Rzymie (1535). Początkowo kronikę określana jako „dzieło anonimowego Sewilli z 1534 roku”. Dopiero peruwiański historyk Raúl Porras Barrenechea porównując listy i informacje gubernatora Panamy stwierdził, że kronika jest autorstwa de Meny.
Porras przedstawił te informacje na Kongresie Amerykańskim w Sewilli w roku 1934, a kronikę wydał w Paryżu w roku 1937 pod tytułem „Prymitywne stosunki podboju Peru”.

Alonso de Mesa

Urodzony: 1514, Toledo, Hiszpania
Zmarł: 1587, Cuzco, Peru
Rodzice: Alonso Álvarez de Toledo i Lucía Hernández
Żona: Najpierw miał sześć inkaskich konkubin. Już w podeszłym wieku (po 1552 roku) poślubił Catalinę Huaco Ocllo (krewna Atahualpy)
Dzieci z konkubinami:
Luis de Mesa (z Indianką Ciza); Miguel de Mesa (z Indianką Quipi); Antonio de Mesa (z Indianką Yugao); Juana de Mesa (z Indianką Paycocha); Lucía de Mesa (z Indianką Inés lub Tostocollo) i Antonia de Mesa (z Indianką Angay).
Ponadto nie uznał dziecka jakie miał ze swoją czarną niewolnicą.
Kroniki wspominają jeszcze o innych jego dzieciach:
Baltasar Hernández de Mesa (matka María Segura); Alonso Hernández de Mesa (matka Luisa de Balboa) i Bernardo de Mesa.
Dzieci z małżeństwa:
Alonso de Mesa, Młodszy, Jorge de Mesa, Florencia Hernández de Mesa

Wychowany w rodzinie miejskiego rzemieślnika, dobrze wychowany, wykształcony, potrafił czytać i pisać.
Jako młodzieniec dołączył do ekspedycji, jaką Pizarra organizował w jego rodzinnym Toledo. W wieku 18 lat uczestniczył w pojmaniu Atahualpa w Cajamarca. Z zebranego okupu, jako zwykły żołnierz otrzymał 3/4 części złota i srebra.
Kroniki wspominają o nim podczas walk w Quito w roku 1534 – określany jako krzepki młodzieniec z dobrym koniem i dobrą bronią.
Otrzymał encomendero w Cuzco.
Początkowo przychylny Almagro.
W czasie wojny pod Chupas opowiedział się po stronie rojalistów.
Po wybuchu buntu encomenderos w 1544 roku, gdy Gonzalo Pizarro udał się na podbój Limy, Mesa pozostał w Cuzco organizując wraz z Diego Maldonado bunt przeciw pizarrystom. Po fiasku buntu został schwytany, ale uzyskał ułaskawienie w zamian za utratę prowizji.
Mesa zawsze wykazywał duże umiejętności w zarządzaniu swoimi biznesami. Miał duże posiadłości ziemskie i licznych niewolników – ostatecznie stał się jednym z najbogatszych ludzi w Peru.
W 1552 roku pełnił funkcję zwyczajnego burmistrza Cuzco.
W roku 1554, podczas buntu zorganizowanego przez Francisco Hernándeza Giróna, powstańcy wykopali w jego ogrodzie fortunę w sztabkach srebra.
Po roku 1560 zaproponował Koronie, że zapłaci ponad 35 000 pesos, aby nie odbierano mu encomiendas.
Przed śmiercią sporządził długi testament w którym znaczną część majątku przeznaczył na cele tubylczej ludności.
Miał wiele konkubin, z którymi miał liczne potomstwo. Ożenił się dopiero w podeszłym wieku z Inkaska szlachcianką, krewna Atahualpy.
Kronikarze wskazują, że ślub z Inkaską szlachcianką zawarł jedynie dlatego, że w takim związku dzieci dziedziczyły cały majątek. Gdyby nie mieli ślubu, po śmierci de Mesy ziemskie posiadłości przypadły by Indianom. Należy jednak wspomnieć, że Catalinę Huaco Ocllo, przed ślubem była jego kochanką i mieli wspólne dziecko.

Juan Mogrovejo de Quiñones

Urodzony: 1503, Mayorga, Hiszpania
Zmarł: 1536, Yauyos, Peru
Rodzice: Gonzalo Alfonso de Mogrovejo y Muñoz i Brianda de Prado y Quinones

Należał do zasłużonej rodziny szlacheckiej. W młodości wyruszył do Ameryki Południowej, a w roku 1528 był już w Nikaragui.
Do Peru dotarł w czasie trzeciej wyprawy Francisco Pizarro, będąc pod dowództwem Sebastiána de Benalcázara.
Uczestniczył w pojmaniu Atahualpy w Cajamarca (1533) – jako konkwistador z koniem przy podziale łupu otrzymał podwójne złoto i srebro.
Kiedy Pizarro wyruszył na Cuzco pozostawił go na tyłach, by strzegł skarbu.
W roku 1534 uczestniczył w założeniu Jauja, gdzie był jednym z pierwszych burmistrzów (1534).
Był także Radnym w Cajatambo, następnie w roku 1536 osiedlił się w Limie, gdzie został wybrany na burmistrza.
Musiał przerwać swoją misję, gdyż gubernator Pizarro zlecił mu marsz z trzydziestoma jeźdźcami w kierunku środkowej Sierra, by pomoc Hiszpanom oblężonym w Cuzco podczas powstania Manco Inca.
Kiedy wracali na wybrzeże jego oddział został napadnięty przez oddział Inkaski. Ponieważ oni i ich konie byli wyczerpani wszyscy zostali zabici.

Alonso de Molina (conquistador)

Urodzony: 1513 lub 1514, Estremadura, Hiszpania
Zmarł: 1579 lub 1585
Rodzice:

Przybył do Meksyku jako dziecko, w roku 1522.
Dorastał w stolicy Azteków – Tenochtitlan, wśród Meksykanów mówiących językiem nahuatl, dzięki czemu płynnie się tym językiem posługiwał.
W 1528 roku jako młody człowiek wstąpił do klasztoru franciszkanów w Mexico City, zostając zakonnikiem.
Wykładał w Colegio de Santa Cruz w Tlatelolco wraz z Bernardino de Sahagún, Andrés de Olmos, Arnaldo de Basaccio, Juan de Gaona i Maturino Gilberti.
Molina poświęcił się studiowaniu, zrozumieniu i pisaniu języka nahuatl – napisał i wygłosił wiele kazań w tym języku.
W latach 1555 – 1571 napisał „Słownik języka kastylijskiego i meksykańskiego”. Był to pierwszy słownik wydrukowany w Nowym Świecie.

Juan Núñez de Prado

Urodzony: Badajoz , Hiszpania
Zmarł:
Rodzice:

Juan Núñez de Prado przeniósł się do Peru na początku lat czterdziestych XVI wieku i został zwolennikiem Gonzalo Pizarro, biorąc udział po jego stronie w wojnach domowych. Przed 1548 roku został mianowany Alcade w kplaniach srebra w Potosí.
W roku 1549 – pełniąc urząd w Potosi – przeszedł na stronę Pedro de la Gasca do sił królewskich. Uczestniczył w bitwie pod Jaquijahuaną, w której armia Pizarra została pokonana.
Pod koniec wojny domowej kapitan Núñez de Prado powrócił do miasta Chuquisaca w Górnym Peru.
Po zasługach w walce Pedro de la Gasca przyznał mu tereny w Tucumán (południowe część współczesnej Boliwii i północna część współczesnej Argentyny).
W celu zorganizowania ekspedycji do Tucaman Núñez de Prado zebrał pieniądze ze swojej posiadłości i od swoich przyjaciół. Przygotowywał oddział 84 ochotników.
Núñez de Prado podróżował przez doliny Tupiza, Jujuy i Chicoana. Gdy dotarł na wskazany teren, nad brzegiem rzeki Dulce założył stolice prowincji – miasto El Barco. Nazwa na cześć La Gasca, który urodził się w El Barco de Ávila w Hiszpanii.
Zbudował fort i sprowadził osadników z Górnego Peru. Był pokojowo nastawiony do tubylczej ludności – głownie plemion Calchaquí. Prado nazwał swoją prowincję Tucuman na cześć Tucumamahao, jednego z przywódców miejscowej ludności, która zawarła z nim sojusz.
Według kronikarzy osada Ciudad del Barco została zniszczona w roku 1552 przez powódź.
W roku 1522 Prado popadł w konflikt z gubernatorem Chile Pedro de Valdivią o prawa do terytorium Chile.
Valdivia wysłał list do Króla Hiszpanii, w którym kłamliwie stwierdzał, że Prado porzucił Barco i wrócił do Peru. Valdivia nakazał kapitanowi Francisco de Aguirre przejęcie prowincji Tucaman. Aguirre wyjechał 8 listopada 1552 i dotarł do El Barco w grudniu, gdy Prado był poza miastem. Po powrocie Aguirre go został aresztował i wysłał pod strażą do Chile, a żołnierzy z jego oddziału wysłał do Limy.
Aguirre ustanowił nowe władze na tym terytorium, prowadząc agresywną politykę wobec Indian, przydzielając ich swoim towarzyszom jako robotników przymusowych do pracy na ich posiadłościach ziemskich.
Ponieważ jurysdykcja Tucumán należała do Peru, audiencja królewska z Limy schwytała Francisco de Aguirre i uwięziła go za nadużycia, domagając się uwolnienia i przywrócenia Núñeza de Prado. Zanim jednak Prado został uwolniony zmarł najprawdopodobniej na terytorium Chile.

Rodrigo Orgóñez

Urodzony: 1490, Oropesa, Hiszpania
Zmarł: 26 kwietnia 1538, Las Salinas, Peru
Rodzice:

Najpierw walczył w Nikaragui pod dowództwem Francisco de Godoy.
Po dołączeniu do oddziału Diego de Almagro uczestniczył w podboju Peru.
Udowodnił swoją lojalność służąc jako żołnierz przez 5 lat. Potem mianowany zastępcą dowódcy walczył w południowej części Imperium Inków.
Pomógł Almagro w jego zamachu stanu w 1537 w Cusco, pojmując Hernando Pizarro i Gonzalo Pizarro.
Później poprowadził armię przeciwko pizarrystom, ale zginął w 1538 podczas bitwy pod Las Salinas.

Martín de Paz

W kronikach brak danych na temat jego pochodzenia ani okoliczności jego przybycia do Ameryki.
Wiadomo, że brał udział jako żołnierz w drugiej wyprawie Francisco Pizarro. Był więc na Wyspie Gallo, gdzie opowiedział się za pozostaniem z Francisco Pizarro.
Martín de Paz określany przez kronikarza Pedro Cieza de León jako Martin Páez.
Wraz z oddziałem Pizarro przenieśli się na sąsiednią wyspę Gorgona, gdzie zachorowali Cristóbal de Peralta, Gonzalo Martín de Trujillo i Martín de Paz.
Kiedy przypłynął do nich statek pilotowany przez Bartolomé Ruiza, Pizarro pozostawił chorych na wyspie pod opieka tubylców.
W drodze powrotnej z ekspedycji Pizarro zabrał Peraltę i Paza (już wyleczonych) do Panamy – Martín de Trujillo zmarł.
Wiadomo, że w 1531 roku, kiedy Pizarro rozpoczął trzecią ekspedycję, de Paz pozostał w Panamie jako sługa syna Diego Diaza, ważnej osobistości miasta.
Ponieważ de Paz charakteryzował się znakomita kaligrafią współpracował z urzędnikiem Hernando del Castillo, któremu pomagał w przygotowywaniu dokumentów wysyłanych na dwór królewski.
Wiadomo, że de Paz miał słabość do hazardu.
W 1532 udał się do Peru w towarzystwie Diego de Almagro, jako oddział mający wzmocnić zastępy Pizarra. Był w San Miguel de Tangarará i Cajamarca, gdzie zaangażował się w hodowle i handel końmi.
Potem brał udział w marszu do Cuzco.
Od tego momentu nie ma o nim wzmianki w kronikach – najprawdopodobniej wrócił do Hiszpanii.

Cristóbal de Peralta

Urodzony: Baeza, Hiszpania
Zmarł: przed 1542, Arequipa, Peru
Żona: Leonor

Nie znana jest data jego przybycia do Ameryki. Wiadomo jednak, że w 1524 roku przebywał w Panamie.
Do Pizarro dołączył podczas pierwszej ekspedycji w roku 1524.
Uczestniczył także w drugiej wyprawie Pizarra (1526), będąc wymienianym wśród Hiszpanów, którzy wkroczyli do miasta Barbacoas. Przy tej okazji był jednym z tych, którzy wspięli się na wierzchołki drzew, gdzie Indianie mieli swoje chaty i magazyny kukurydzy.
W roku 1527 roku przebywał na Wyspie Gallo i opowiedział się za pozostaniem z Pizarro – był jednym z tzw. „Trzynastki z Gallo”.
Oddział Pizarro przeniósł się na wyspę Gorgona, gdzie zachorowali Peralta, Gonzalo Martín de Trujillo i Martín de Paz. Kiedy przypłynął statek pilotowany przez Bartolomé Ruiza, Pizarro wyruszył dalej, pozostawiając chorych na wyspie pod opieka Indian.
W drodze powrotnej do Panamy Pizarro odebrał z wyspy ozdrowiałych Peraltę i Paza (Trujillo zmarł).
Po powrocie do Panamy Peralta zeznawał jako świadek w procesie Pedro de Candía (25 sierpnia 1528). Następnie on i Pizarro udali się do Hiszpanii przedstawić raport z ekspedycji.
Jak wynika z dekretu Capitulation de Conquista” Peralta otrzymał stanowisko radnego miejskiego które miało powstać w Tumbes. Jednak, z uwagi że funkcja ta nie została nigdy powołana, w ramach zadośćuczynienia otrzymał tytuł Radnego Limy.
Zgodnie z tym dokumentem, każdy z „Trzynastki z Gallo” otrzymał tytuł Rycerza Złotej Ostrogi.
Peralta brał udział także w trzeciej wyprawie Pizarra. Uczestniczył w założeniu miasta San Miguel de Piura, gdzie pozostał jako dowódca oddziału. W związku z tym nie uczestniczył w pojmaniu Atahualpy w Cajamarca.
Z kronik wiadomo, że 22 stycznia 1535 roku Pizarro mianował go wieczystym władcą nowo założonego Miasta Królów (Lima), które to stanowisko objął 19 marca. Funkcje pełnił jedynie do 3 kwietnia tego samego roku. Od tego czasu nie ma więcej danych na jego temat.
Nie znamy daty i okoliczności jego śmierci – wiadomo tylko że zmarł w Arequipa przed 1542 rokiem, pozostawiając wdowę Leonor.

Juan Pizarro y Alonso

Urodzony: 1511, Trujillo, Hiszpania
Zmarł: lipiec 1536,
Rodzice: Gonzalo Pizarro y Rodriguez de Aguilar i Maria Alonso z Trujillo (bez ślubu).

Juan Pizarro był nieślubnym synem pułkownika piechoty.
Juan towarzyszył Francisco Pizarro w podboju Peru.
24 marca 1534 roku Juan i Gonzalo Pizarro zostali mianowani regidores miasta Cuzco i pozostali w nim z oddziałem 90 żołnierzy.
Na początku lutego 1536 armia Inków rozpoczęła oblężenie Cuzco.
Juan poprowadzili atak na pobliską fortecę Sacsahuaman. Dzień wcześniej został trafiony kamieniem z procy w szczękę, która mu spuchła i utrudniała założenie hełmu. Do ataku ruszył bez osłony głowy, został trafiony kamieniem w głowę i zmarł dwa tygodnie później.

Pedro Pizarro

Urodzony: 1515, Toledo, Hiszpania
Zmarł: najprawdopodobniej 1602, Arequipa, Peru
Małżeństwa:
María Cornejo de Simancas (około 1551)
Nie znamy imiona drugiej żony
Dzieci:
z Marią Cornejo dziesięcioro:
Isabel Pizarro
Perdo

Jego dziadek i ojciec pochodzili z Trujillo w Estremadurze
Pedro Pizarro do Peru dotarł wraz z trzecią wyprawą Francisco Pizarro, który był jego kuzynem.
Wypłynęli z Sanlúcar de Barrameda w lutym 1530 i przybyli do Tumbes na terenie dzisiejszego Peru w styczniu 1531.
Pedro początkowo służył jako paź u swojego kuzyna Francisco, ale od około 1533 był w czynnej służbie wojskowej jako kawalerzysta i walczył w większości głównych wydarzeń związanych z podbojem imperium Inków, głównie podczas kampanii przeciwko Manco Inca.
W bitwie pod Las Salinas (26.04.1538) walczył u boku Francisco z armią Diego de Almagro, Następnie brał udział w założeniu miasta Arequipa (15 sierpnia 1540), gdzie się osiedlił.
Walczył w bitwie pod Chupas (16 września 1542) pod dowództwem Cristóbal Vaca de Castro.
Kiedy Gonzalo Pizarro zbuntował się przeciw Koronie Pedro Pizarro odmówił jego prośbom o przyłączenie się do buntu.
W ręce Pedro de la Gasca wpadł jednak list, który Perdo Pizarro wysłał do Francisco Pizarra w dniu 18 grudnia 1546 roku. W liście tym Pedro wyraża swoją wątpliwość w słuszność argumentów Korony. La Gasca użył tego listu jako pretekstu, by odmówić Pedro Pizarro nagród, które otrzymał po bitwie pod Xaquixaguana (9 kwietnia 1548), w której Gonzalo Pizarro został pokonany.
Pomimo tej odmowy Pedro Pizarro był bogatym człowiekiem.
28 listopada 1538 roku otrzymał od Francisco Pizarro ziemie i niewolników w Arequipie, Tacna i innych regionach. Wiódł spokojne życie jako encomendero, mając w największej swojej posiadłości 660 Indian oraz jeszcze kilkunastu w dwóch pozostałych obszarach ziemskich.
Dwukrotnie się ożenił. Z Marią Cornejo miał dziesięciorgo dzieci. Niektórzy synowie pozostali w Peru, jeden został jezuitą, inni wrócili do Hiszpanii. Podobnie córki – jedne pozostały w Peru, a inne wyjechały do Hiszpanii.
Opierając się na swoich osobistych obserwacjach z lat 1531-1555, Pedro Pizarro napisał kronikę hiszpańskiego podboju Peru, którą ukończył w 1571 roku pod tytułem Relación del descubrimiento y conquista de los reinos del Peru („Związek odkrycia i podboju królestwa Peru”). Rękopis Relación, który znajdował się w Bibliotece Narodowej Hiszpanii, zaginął, a jedyny zachowany egzemplarz znajduje się w Bibliotece Huntingtona. Dzieło pozostało w rękopisie aż do włączenia go do piątego tomu Colección de documentos inéditos para la historia de España, opublikowany w 1844 w Madrycie. Pierwsze tłumaczenie na język angielski opublikował Philip A. Means w 1921 r. w Nowym Jorku; współczesne wydanie w języku hiszpańskim zostało wydane przez Guillermo Lohmanna Villenę w 1978 roku w Limie.

Juan de Rada (lub Juan de Herrada, Juan de Ferrada, Juan de Errada)

Urodzony: 1500, Królestwo Nawarry, Hiszpania
Zmarł: lipiec 1541, Jauja, Peru
Rodzice:

Zanim trafił do Peru uczestniczył w podboju Meksyku i Hondurasu z Hernánem Cortésem, który potem wysłał go do Rzymu jako swego ambasadora u papieża Klemensa VII.
W Rzymie był do kwietnia 1529, kiedy to Papież zalecił, by mianowano Radę kapitanem i wysłano do Ameryki. Ponadto Papież nadał mu tytuł hrabiego palatyna, czyli tytuł szlachecki uznawanym w pałacu papieskim.
Kiedy powrócił do Meksyku Cortes już tam nie rządził. Dlatego wszystkie papieskie rekomendacje dotyczące Rady nie zostały wykonane.
Rada postanawia udać się do Peru wraz z wyprawą Pedro de Alvarado, która dotarła do celu w 1534 roku. Alvarado ostatecznie sprzedał swoją armię na rzecz Diego de Almagro, a Rada pozostał w Peru, walcząc jako kapitan w armii Almagro.
Towarzyszył Almagro w wyprawie do Chile, i walczył u jego boku aż do przegranej bitwy pod Las Salinas.
Po śmierci Almagro Rada osiedlił się w Limie.
Uczestniczył w spisku mającym na celu zamordowanie Francisco Pizarro.
26 czerwca w 1541 roku podczas napadu na dom Francisco Pizarra, rozgorzała zacięta walka. Widząc, że Pizarro dzielnie się broni, Rada wziął jednego ze swoich towarzyszy – zwanego Narváez – i popchnął go w stronę Pizarra, który przebił go mieczem, ale ciężarem jego ciało zmusił go do wycofania się. Wykorzystali to atakujący, otoczyli Pizarro i go zabili.
Niektóre źródła podają, że to właśnie Rada zadała markizowi śmiertelne pchnięcie w szyję.
W wieku 42 lat, już po śmierci Francisco Pizarro, Rada został kapitanem generalnym. Przebywając w Huarochirí zachorował – uważa się że został otruty. Inne źródła podają, że choroba była wynikiem rany w nogę, jaka doznał w walce z Pizarro.
Choroba zmusiła Radę do rezygnacji z dowództwa. Zaproponował na swoje miejsce Garcíę de Alvarado lub Cristóbala de Sotelo.
Kiedy dotarł do Jauja, stan zdrowia pogorszył się na tyle, że nie mógł już kontynuować podróży do Cuzco. Wkrótce potem zmarł.

Gabriel de Rojas y Córdova

Urodzony: 1480, Cuéllar, Hiszpania
Zmarł: 1549, Potosi, Peru
Rodzice: Gómez de Rojas

Gabriel de Rojas należał rodziny szlacheckiej.
W kronikach Gonzalo Fernándeza de Oviedo i Antonio de Herrery y Tordesillasa znajdziemy następujący opis de Rojasa:
„dobry żołnierz, człowiek honoru i doświadczenia, mający dobra opinię. Można mu zaufać, odważny, zdolny, honorowy dżentelmenem, skromny, człowiekiem o wielkiej wartości, jakości, rozwadze i szacunku, autorytet, szanowany wśród pozostałych zdobywców”.
De Rojas był członkiem ekspedycji Pedrariasa, która wypłynęła z Sanlúcar de Barrameda w dniu 11 kwietnia 1514 roku. 19 statków i około 1500 żołnierzy dopłynęły do Castilla de Oro w Panamie, a następnie w lipcu 1514 roku dotarła portu Santa María de la Antigua del Darién. Tam rozpoczęli eksplorację wybrzeży Ameryki Środkowej.
De Rojas zaprzyjaźnił się z Pedrariasem, stając się kapitanem w jego oddziale. Walczył u boku Francisco Pizarro i Diego de Almagro.
W grudniu 1515 roku dowodził ekspedycją zorganizowaną przez Espinose – w celu odebrania złota, które Indianie z Santa Cruz zagrabili Gonzalo de Badajozowi.
W latach 1515 i 1520 był porucznikiem w armii Pedrariasa, stacjonującej w twierdzy Acla.
Towarzyszył Francisco Hernándezowi de Córdoba w eksploracji obszarów: León (Nikaragua), Granady (Nikaragua), Segowii (Nikaragua) i Santiago de Cévaco lub Sébaco (Nikaragua) oraz uczestniczył w eksploracji rzeki Desaguadero.
Pomimo te służył u Pedrariasa, był również porucznikiem w oddziale Diego Lópeza de Salcedo, który w 1527 roku jako nowy gubernator Hondurasu wysłał go, aby odkrył Mar Dulce (Nikaraga) – gdzie założył osadę Nueva Jaen.
Salcedo podjudzał Rojasa do zdrady Pedrariasa, a gdy ten odmówił, Salcedo uwięził go w zamku Leon w Nikaragui.
W niewoli bie był jednak długo, gdyż kroniki wspominają, że już w 1529 roku ponownie służył pod rozkazami Pedrariasa – tym razem jako członek ekspedycji wysłanej do odkrywania wybrzeży Nikaragui. Wyprawą dowodził Martín de Estete , który swoimi okrucieństwem siał panikę wśród Indian.
Podczas tej wyprawy de Rojas zakłada osadę Gracias a Dios, gdzie wsławił się w walce o dobro Indian. Teren tez obfitował w kopalnie złota i srebra.
Odkrył spisek przeciwko powierzonym mu kopalniom w Gracias a Dios.
Po opanowaniu buntu wysyła do Hiszpanii prawie 3000 złotych pesos – pomaga mu ojciec Francisco de Bobadilla.
Brał udział w licznych wyprawach pod dowództwem Pedro de la Gasca, Cristóbala Vaca de Castro i innych dużych właścicieli ziemskich.
W miejscowości Carabai odkrył bardzo bogate kopalnie.
Będąc w Potosi napisał raport porównujący system podatkowy stosowany przez Inków z tym, który został wprowadzony po podboju.
O śmierci de Rojasa informuje Pedro de la Gasca, który w Limie w dniu 28 stycznia 1549 napisał list. Rojas zginął, gdy został trafiony zatrutą strzałą w bitwie z rdzenną ludnością prowincji Catamarca.
W swoim testamencie de Rojas przeznaczył duże kwoty na rzecz ludzi i instytucji ze swojego rodzinnego miasta (wymienia zakon, biedaków i zwykłych mieszkańców).
Resztę majątku przepisał swojemu nieślubnemu synowi Gomezowi de Rojas, który przyczynił się w znacznym stopniu do eksploatacji słynnych kopalń w Potosi.
Zmarł nieżonaty, pozostawiając po sobie naturalnego syna, którego sam rozpoznaje w testamencie, którego określa jako uniwersalnego spadkobiercę jego majątku, Gomez de Rojas.

Juan de Saavedra

Urodzony: Valparaíso, Hiszpania
Zmarł: 1544, Lima, Peru
Dzieci: 3 synów

Dokładna data jego urodzin nie jest znana i istnieją wątpliwości co do jego pochodzenia. Niektórzy kronikarze wskazują, że pochodził z Sewilli, z rodziny szlacheckiej. Jednak późniejsi historycy podają, że urodził się w mieście Valparaíso, w Hiszpańskiej prowincji Cuenca.
Trudno jest także określić datę jego przybycia do Peru – uważa się, że nastąpiło to z wyprawą Pedro de Alvarado w 1534 roku.
W roku 1535 Juan de Saavedra był żołnierzem w oddziale Diego de Almagro i został mianowany na wysoki stopień wojskowy.
Następnie powierzono mu zadanie zbierania żywności i rekrutowania Indian do służby.
Podczas ekspedycji do Chile, która rozpoczęła się w 1535 roku, Almagro wysłał Saavedrę na rekonesans wybrzeża.
Statkiem „ Santiaguillo”, którym wcześniej przypłynęły posiłki z Peru, Saavedra i jego 30-osobowa załoga dotarł aż do zatoki Quintil, a potem do Alimapu, które nazwał Valparaíso na cześć swojego rodzinnego miasta w Hiszpanii.
Okolica którą odkrył był piękna i spokojna, a zamieszkiwali ją Indianie Chango, zajmujący się połowem ryb.
Po powrocie z tej ekspedycji, w roku 1537, Juan de Saavedra udał sie z Urcos, wraz z oddziłem na pozycje zajmowane przez zbuntowanego Manco Capaca.
Hernando Pizarro próbował wciągnąć go do peruwiańskiej wojny domowej, ale Saavedra postanowił nie opowiadać się po żadnej ze stron. Kiedy dowiedział się, że Cristóbal Vaca de Castro przybył do Peru jako królewski gubernator z pełnymi uprawnieniami, dołączył do niego. Wyróżnił się w bitwie pod Chupas, rozegranej 16 września 1542 roku.
Później walczył w armii Gonzalo Pizarro, dopóki nie zbuntował się przeciwko władzy wicekróla.
Ponieważ nie mógł dojśc do porozumienia zdezertrował z armii. Później próbował dołączyć do oddziałów dowodzonych przez Blasco Núñeza de Vela. Został jednak schwytany i stracony w 1544 przez Francisco de Carvajal.
Inca Garcilaso de la Vega wskazuje, że został powieszony na drzewie wraz z Pedro del Barco i Martínem de Florencia.
Został pochowany w kościele San Miguel Arcángel w Valparaíso de Arriba (Chile).
Z kronik wiemy, że miał trzech synów.

Hernán Sánchez de Badajoz

Urodzony: 1490, Badajoz, okręg Estremadura, Hiszpania
Zmarł: 1546, Hiszpania
Żona: María Pérez de Robles y Jofre
Dzieci: kilkoro

W czerwcu 1514 przybył do Ameryki wraz z Pedrariasem Dávila.
Uczestniczył w założeniu miasta Santa María de la Antigua del Darién i w pacyfikacji tego obszaru.
W roku 1519 przyczynił się do założenia miasta Panamy, a w roku 1526 udał się na podbój Nikaragui.
W 1530 ponownie przybył do Panamy.
W roku 1532 przyłączył się do Francisco Pizarro i Diego de Almagro, ruszając z nimi do Peru.
Od 1535 roku przebywał w Cuzco, w oddziale Juana Pizarro.
Sánchez de Badajoz był jednym z 60 żołnierzy dowodzonych przez Juana Pizarro, którzy udali się do doliny Yucay, by sprawdzić czy gromadzi się tam Inkaska armia.
Najbardziej agresywni miejscowi napastnicy byli pod ochroną pobliskiej fortecy Sacsayhuamán , a ocalenie Hiszpanów zależało od zdobycia tego nie do zdobycia bastionu. Z tym zamiarem, już zdesperowany, znaczna liczba jeźdźców opuściła kompleks pod dowództwem Gonzalo Pizarro i Ponce de León i dużym objazdem zbliżyli się do murów twierdzy. Z kolei Juan Pizarro ze swoimi jeźdźcami również zbliżył się do bastionu.
Badajoz wsławił się podczas szturmu na fortecę
Sacsayhuamán. Jako pierwszy wspiął się na po drabinie na mury i utorował drogę pozostałym Hiszpanom.
W walce został ranny. Z uwagi na zły stan zdrowia i tego, że zdobył już dość złota, postanowił opuścić Peru i ponownie osiadł w Panamie, gdzie w nagrodę za swoje waleczność został mianowany sędzią Królewskiej Kancelarii Tierra Firme.
Tam poślubił córka Francisco Péreza de Robles, pierwszego prezesa królewskiego dworu w Panamie, z którą miał kilkoro dzieci.
Po utworzeniu Księstwa Veragua, rozciągającego się od wyspy Escudo de Veraguas do Cape Gracias a Dios, nadano temu obszarowi nazwę Kostaryka.
W roku 1539 Sánchez de Badajoz został gubernatorem tego obszaru, obejmując urząd w kwietniu 1540 roku. W dorzeczu rzeki Sixaola, założył miasto Badajoz. Wzniósł także fortecę na wzgórzach Corotapa, którą nazwał Marbella. Podczas pobytu w tym regionie zdobywca nawiązał dobre stosunki z rdzenną ludnością regionu, zwłaszcza z królem Nahua Coazą.
W roku 1541 popadł w konflikt z gubernatorem Nikaragui Rodrigo de Contreras. Contreras uważał, że Sánchez de Badajoz nie prawnie zarządzał tym regionem i zaatakował miasto Badajoz. Sánchez de Badajoz został pokonany, pojmany, pozbawiony majątku i wysłany w roku 1542 do niewoli w Hiszpanii.
Rodrigo de Contreras dopuścił się także poważnych okrucieństw wobec żołnierzy Sáncheza de Badajoza oraz rdzenne ludności regionu.

Diego de Silva y Guzmán

Urodzony: Ciudad Rodrigo, Hiszpania
Zmarł: sierpień 1576, Cuzco, Peru
Rodzice: Feliciano de Silva
Żona: Teresa Orgóñez de Valverde
Dzieci:
Paula de Silva y Guzmán
Tristán de Silva y Guzmán
Florencia de Silva y Guzmán
Feliciana de Silva y Guzmán

Był synem słynnego pisarza Feliciano de Silva. Urodził się najprawdopodobniej na początku XVI wieku.
Przybył do Peru w roku 1535 wraz z Hernando Pizarro na krótko przed oblężeniem Cuzco przez Manco Inkę.
Podczas jednej z bitew z oddziałami Inków, walcząc pod dowództwem Mogrovejo cudem uniknął śmierci. Oddział do Limy powrócił wyczerpany i boso.
Kolejna bitwę stoczył pod dowództwem Alonso de Alvarado – po zwycięstwie osiadł w Cuzco i otrzymał dużą działkę na prawym brzegu rzeki Saphi, na której wybudował swój dom, do dziś znany jako Casa Silva.
W wojnie domowej opowiedział się po stronie Pizarra i w jego imieniu walczył w bitwie pod Las Salinas.
Po zamordowaniu Pizarro, udał się do Jauja, by wstąpić tam do oddziałów Cristóbala Vaca de Castro.
U jego boku walczył w Chupas przeciwko armii Almagro „Młodszego”. Został tam trafiony z arkebuza.
Kiedy doszło do buntu Gonzala Pizarro, Guzman jako stronnik Korony został uwięziony w Huamanga. Udało mu się dwukrotnie uciec z aresztu. Za drugim razem wraz ze swoją ciężarną żoną uciekli do Sierras de Lucanas.
Po przybyciu La Gasci, dołączył do jego oddziału i uczestniczył w bitwie pod Jaquijahuaną. Pod koniec wojny zostaje radnym, a w roku 1549 burmistrzem Cuzco.
W powstaniu encomenderos przeciwko Koronie został ponownie ranny – ponownie postrzelony z arkebuza.
Jego status społeczny i finansowy był wysoki – był bardzo bogaty, jednym z głównych mieszkańców miasta, ale bardzo się dla miasta poświęcał.
Dostarczał wodę do miasta, dawał liczne datki na szpitale, klasztory i kościoły.
Po jego śmierci, właśnie za jego zasługi dla miasta, wicekról Toledo zwrócił wdowie odebrane encomiendy.
Jeszcze za życia napisał poemat epicki opowiadający o odkryciu Peru „La Conquista de la Nueva Castilla”.
Rękopis przechowywany jest w Wiedniu, a wydany przez Hiszpana Randa F. Mortona w Meksyku w roku 1963.
Był także autorem pierwszego tomiku poezji Peru i Ameryki – napisanego w Cuzco w roku 1538.
Ożenił się z Teresą Orgóñez de Valverde, której drużbą był wicekról Blasco Núñez de Vela.

Gonzalo Silvestre

Urodzony: w Herrera de Alcántara, Hiszpania
Zmarł: 1592, Posadas, prowincja Cordoba, Hiszpania
Rodzice: Gonzalo Sancho i Isabel Morena

Był członkiem ekspedycji Hernando de Soto na Florydę w 1538 roku. Dzięki pamięci i znajomości regionów Ameryki Północnej, przez które podróżowali członkowie ekspedycji Hernando de Soto, Gonzalo Silvestre dostarczył Garcilaso de la Vega temat „El Inca” praca „La Florida del Inca”.
W roku 1538 towarzyszył Hernando de Soto w wyprawie na Floryde. Oddział początkowo liczył około tysiąca żołnierzy. Z półwyspu Florydy przebyli przez Północną Karolinę, Tennessee, Arkansas, Oklahome i Teksas do terytorium Meksyku.
Kiedy de Soto zginął u źródeł Czerwonej Rzeki w 1542 roku, uczestnicy wyprawy, pod dowództwem Luisa de Moscoso, postanowili porzucić dalszą eksploracje i udać się na tereny zasiedlone już przez Hiszpanów, aż do Panuco w Meksyku. Oddział, który dotarł tam we wrześniu 1543 liczył już tylko 300 osób.
W Peru kapitan Gonzalo Silvestre zaciągnął się w szeregi Diego Centeno, a kiedy wicekról Blasco Núñez Vela został stracony w bitwie pod Iñaquito, Centeno, który pozostaje wierny władzy królewskiej, konfrontuje się z Gonzalo Pizarro i próbując przywrócić porządek. Zostaje jednak pokonany przez siły Gonzalo w bitwie pod Huariną.
Gonzalo Silvestre przemierza tereny Peru, ostatecznie dołączając do sił królewskich przybyłego do Peru Pedro de La Gasci.
Podczas pobytu w Cusco poznaje Garcilaso de la Vegę i zdaje mu relację z eksploracji Folrydy. Często przebywa w domu Sebastiána Garcilaso de la Vega (ojca Garsilaso) i uczestniczy w spotkaniach towarzyskich, na których wspominano tradycje Inków.
Kiedy armia Gonzalo Pizarro została pokonana Silvestre powraca do Hiszpanii.
W 1560 Gonzalo Silvestre i Inca Garcilaso udali się na dwór Hiszpański do Madrytu, prosząc o dotacje – Silvestre za swój osobisty wkład w podbój Ameryki.
Silvestre następnie zamieszkał w Posadas, mieście w prowincji Kordoba.
Jest wysoce prawdopodobne, że podczas swoich częstych spotkań z Garsilasco wspólnie napisali relację z wyprawy Hernando de Soto, wydanej p.t. „La Florida del Inca”.

Domingo de Soraluce

Urodzony: 1499, Vergara, Hiszpania
Zmarł: pod koniec 1536, na Oceanie Spokojnym u wybrzeży Panamy
Rodzice:

Domingo de Soraluce w kronikach możemy znaleźć błędne określenie jego osoby jako Sora Lucián, Soralate, Saraluce, Seraluce lub Soraluz.
Nie znana jest data i okoliczności jego przybycia do Ameryki.
W 1525 przebywał w Panamie jako uczeń kupca i był jednym z najbliższych przyjaciół kapitana Pascuala de Andagoya , któremu towarzyszył w jego nieudanej wyprawie eksploracji Morza Południowego.
W 1526 uczestniczył w drugiej wyprawie Francisco Pizarro. Był na Wyspie Gallo i opowiedział się po jego stronie, stając się w historii jednym z tzw. „Trzynastki z Gallo”.
Potem przenieśli się na sąsiednią wyspę Gorgona i tam czekali na powrót statku Ruiza.
Następnie kontynuowali eksplorację na południu, odkryli Tumbes i dotarli wzdłuż wybrzeża Peru aż do Rzeka Świętego Mikołaja.
Z ekspedycji powrócił do Panamy.
Następnie wraz z Francisco Pizarro i Candią udał się do Hiszpanii, na dwór króla, by uzyskać pozwolenie na podbój Peru. Zgodę otrzymali, a dekret podpisano 26 czerwca 1529 – w myśl tego dokumentu Soraluce nadano tytuł Kawalera Złotej Ostrogi, tytuł hidalgos, nadano mu stanowisko radnego miasta Tumbes.
Kiedy wrócili do Panamy w roku 1530 roku, zrezygnował z dalszej służby wojskowej i został kupcem. Pozostał w Panamie, otrzymał dwóch czarnoskórych niewolników z Gwinei.
Kupił mały statek i stał się dostawcą dla trzeciej ekspedycji Pizarra.
W roku 1532 objął stanowisko Regidora Panamy, a rok później został burmistrzem Nombre de Dios.
W 1534 wyruszył z Pedro de Alvarado do Peru, z którym spotkał się w Puerto Viejo.
Wraz ze swoim siostrzeńcem – Juanem Ortizem de Vergara, handlowali na terenach Peru. Dotarł aż do nowopowstałej Limy, ale ponieważ podupadł na zdrowiu, postanowił powrócić do Hiszpanii. Dopływając do Panamy zmarł na pełnym morzu pod koniec 1536 roku.
Wiadomo, że pozostawił wielki majątek w sztabkach złota i cisach. Jednak nie odnaleziono skarbu – przypuszcza się, że został przywłaszczony przez siostrzeńca Ortiza de Vergara.

Cristóbal de Sotelo

Urodzony: 1496, Hiszpania
Zmarł: 1542, Cuzco, Peru
Rodzice:

Nic nie wiadomo o jego miejscu narodzin ani z jakiej rodziny pochodził.
W roku 1536 wraz z generałem Rodrigo Orgóñezem i kilkoma żołnierzami opuścił Cuzco, aby wzmocnić Diego de Almagro w jego wyprawie do Chile.
Kiedy w kwietniu 1537 roku powrócili z Chile, jako kapitan w armii Almagra, uczestniczył w schwytaniu braci Hernando i Gonzalo Pizarro.
Odznaczył się walecznością w bitwie pod Abancay.
Zdobył zaufanie Diego de Almagro, uważany był za jednego z najinteligentniejszych poruczników, którego zdanie zawsze było wysłuchiwane na radach wojennych. Poradził, że o ile cesarz Karol V zdecydował o wytyczeniu granic guberni, głównej przyczyny sporu między Pizarro i Almagro, zwolennicy tego ostatniego powinni pozostać skoncentrowani w Cuzco. Almagro jednak posłuchał rady porucznika Rodrigo Orgóñeza, który przekonał go, by zszedł na wybrzeże i rozpoczął kampanię przeciwko Pizarro.
Sotelo był jednym ze świty Diego de Almagro, który udał się na spotkanie z Pizarro w Mala, aby negocjować porozumienie. Nie osiągnięto porozumienia z powodu nielojalności Pizarra, a Almagro pospiesznie uciekł obawiając się spisku.
Kiedy Hernando Pizarro, na mocy porozumienia został zwolniony z aresztu, szybko objął dowództwo nad armią Pizarra i wznowił wojnę przeciwko Almagro. Posuwając się w kierunku Cuzco, wojska Hernando zajęły przełęcz Huaytara. Oddział Sotelo został wysłany tam wysłany w celu wzmocnienia sił, ale spóźnił się.
Próbował odzyskać utracone pozycje, a następnie awansować przeciwko Limie , ale został zignorowany.
Sotelo uczestniczył w bitwie pod Las Salinas 6 kwietnia 1538 roku. Po przegranej walce uwięziono go w Cuzco.
Następnie udał się do Limy, gdzie dołączył do grupy almagriystów, którzy towarzyszyli Diego de Almagro „Młodszemu”.
Kiedy ogłoszono przybycie przysłanego przez króla sędziego Cristóbala Vaca de Castro, almagryści mieli nadzieję, że ich roszczenia zostaną wysłuchane. Kiedy jednak rozeszła się pogłoska, że przybysz został przekupiony przez pizarrystów, postanowiono zamordować gubernatora – markiza Francisco Pizarro.
Sotelo sprzeciwił się by zamordować Pizarro w dniu Św. Jerzego 1541 roku, jednak nie miał już wpływu na zamach w dniu 26 czerwca 1541 roku.
Kiedy Almagro „Młodszy” został ogłoszony gubernatorem Peru, na początku 1542 roku Sotelo mianowano na generała-porucznika i jednocześnie gubernatora-porucznika Cuzco
Zgłaszał Almagrowi „Młodszemu” by ukarać buntowników i morderców Pizarra. Twierdził, że z almagrystami przystaje jedynie z uwagi na dawna przyjaźń z Diego de Almagro, i nigdy nie był przeciwny królowi.
Gdy w Wicekrólestwie Peru pojawił się mianowany przez króla na gubernatora Vaca de Castro, Pedro Álvarez Holguín zbuntował się w Cuzco. Oddział Almagro „Młodszego” opuścił Limę i udał się w góry. W tym oddziale Juan de Rada był kapitanem generalnym, a Sotelo dowódcą kawalerii. Rada zachorował będąc w miejscowości Huarochirí i poradził Almagro, aby kapitanem generalnym mianował García de Alvarado, a Cristóbala de Sotelo jako jego zastępcę – Almagro zaakceptował propozycję. Jednak w Jauja Sotelo nie przyjął nominacji, pozostając dowódcą kawalerii.
Wkrótce potem zmarł Juan de Rada. Alvarado chciał zaatakować Limę, ale Sotelo sprzeciwił się temu, obawiał się, że Alvarado będzie niszczył i plądrował miasto. Rozpoczęło to konflikt między tymi Hiszpanami.
Sotelo udał się do Cuzco, podczas gdy García de Alvarado został wysłany do Arequipy . W Cuzco Sotelo zmienił władze, skonfiskował mienie i wykazał się niesamowitą działalnością, nakazując produkcję armat, broni, amunicji oraz hodowle koni
Alvarado wracając z Arequipy, udał się do Cuzco, gdzie otwarcie okazywał nienawiść do Sotelo.
Obaj uczestniczyli w procesie dwóch konkwistadorów, którzy z chęci zysku zamordowali innego żołnierza. García de Alvarado wstawił się za tymi żołnierzami, ale Sotelo kategorycznie odmówił przebaczenia przestępcom
Sotelo został zasztyletowany w Cuzco, w połowie 1542 roku. Do tego nieszczęśliwego wypadku doszło, gdy do domu Sotelo przybyli García de Alvarado, Juan García de Guadalcanal i Diego Pérez Becerra. Alvarado domagał się satysfakcji za to, że Sotelo źle o nim mówił. Sotelu nie wyparł się swoich słów, a rozwścieczony Alvarado rzucił się na niego z mieczem. Interweniujący Garcia de Guadalcanal przebił Sotelo mieczem.

Benito Suárez de Carbajal

Urodzony: 1495, Talavera de la Reina, Hiszpania
Zmarł: 24.06.1549, Cuzco, Peru
Rodzice: Pedro Suárez de Talavera, Catalina González de Carbajal

Benito miał starszego brata o imieniu Juan, który był biskupem Lugo i pierwszym władcą Peñalver.
Przybył do Peru w roku 1534, towarzysząc Hernando Pizarro.
Jest o nim wzmianka w piśmie o założeniu Limy w roku 1535, gdzie określono go jako gubernator-porucznik.
Uczestniczył w rokowania Pizarra i Almagro w Male, które odbyły się 13 listopada 1537 roku.
Po zabójstwie Francisco Pizarro walczył u boku Vaca de Castro przeciwko Almagrystom. Między innymi w bitwie pod Chupas (16 września 1542 roku).
Benito po buncie Gonzalo Pizarra przeciwko nowym prawom, przyłączył się do rebeliantów i brał udział w kampanii przeciwko wicekrólowi Blasco Núñez Vela
Blasco Núñez Vela zamordował brata Benito, Illana Suáreza de Carbajal.
W bitwie pod Iñaquito, rozegranej 18 stycznia 1546, Benito walczył jako kapitan kawalerii.
iw walce rozkazał jeden z jego sług, aby sfinalizować rannego namiestnik.
Później opuścił szeregi Gonzala i dołączył do La Gasca, któremu towarzyszy aż do bitwy pod Jaquijahuaną (9 kwietnia 1548).
W nagrodę za swojej służby 21 września 1548 roku został awansowany na Corregidor i Sędziego Cuzco, obejmując te funkcje 28 października 1548 roku.
Funkcje te pełnił do dnia 24 czerwca 1549, kiedy to zmarł na skutek wypadku. Jak podaje kronikarz Inca Garcilaso de la Vega Benito zginął od upadku z okna.
Peruwiański pisarz Ricardo Palma uczynił go bohaterem dwóch swoich peruwiańskich opowieści.

Illán Suárez de Carbajal

Urodzony: 1503, Talavera de la Reina, Hiszpania
Zmarł: 13 września 1544, Lima, Peru
Rodzice: Pedro Suárez de Talavera i Catalina González de Carbajal

Illan był synem burmistrza Hiszpańskiego miasta Talavera de la Reina i młodszym bratem Juana Suárez de Carbajala – biskupa Lugo.
Jako faktor (administrator) Skarbu Królewskiego udał się w roku 1534 do Peru w towarzystwie Hernando Pizarro, który po krótkim pobycie na królewskim dworze (zdawał relacje z wydarzeń w Cajamaca i pojmaniu Atahualpy) wracał do Francisco Pizarro do Peru.
Illan jest wspomniany w księgach założycielskich miasta Lima (dokument z dnia 18 lipca 1536) i jako subdelegowany Trybunału Świętej Krucjaty ( dokument z dnia 27 kwietnia 1537).
Francisco Pizarro cenił go za fachowość i zdolności negocjacyjne, dlatego wyznaczył go do delegacji na rozmowy pojednawcze z obozem Diego de Almagra – najpierw w Cusco, potem w Mala (13 listopada 1537).
Następnie Pizarro powierzył mu dowodzenie wyprawą przeciwko Manco Inca Zwiedziony doniesieniami szpiega, Illán wysłał pewnej nocy kapitana Villadiego z 30 ludźmi, by z zaskoczenia schwytali Inkę. Indianie jednak się obronili, Inka zbiegł, a z oddziału Hiszpańskiego zginęło 20 żołnierzy i dowódca Villadi.
To wydarzenie spowodowało zwolnienie Illana z dowództwa, który wrócił do Cuzco.
Kiedy Cristóbala Vaca de Castro powołał na urząd gubernatora miasta porucznika Juana Véleza de Guevara, Illan wraz z pozostałymi członkami Rady nie uznał tej nominacji. Skutkiem tego otrzymał od Vaca de Castro upomnienie.
Jakiś czas później został poproszony o przyjęcie wicekróla Blasco Núñeza Velę w Trujillo, ale po dotarciu do Huaura wycofał się, gdy uświadomił sobie, jak nowy wicekról egzekwuje nowe prawa.
Skontaktował się wówczas ze swoim bratem, adwokatem Benito Suarezem de Carbajala, sugerując, by sprzedać ich majątki, zanim zostaną im odebrane – w myśl nowych praw.
Wicekról dowiedział się o tym i od tego momentu żywił nienawiść do Illána.
Jednak Illán pozostał wierny Koronie i przeciwstawiał się rewolucyjnym planom Gonzalo Pizarro.
Pewnej nocy kilku zwolenników Illana, którzy mieszkali w jego domu w Limie, uciekło. Ta sytuacja rozgniwała wicekróla Blasco Núñeza Velę, który wezwał 13 września 1544 roku Illana do siebie, nazwał zdrajcą i oskarżył o pomoc w ucieczce. Illan próbował dowieść swojej niewinności, ale wicekról nie chciał go słuchać i dźgnął sztyletem.
Illan zmarł od ran. Wicekról nakazał swoim czarnoskórzy niewolnikom, by potajemnie pochowali zamordowanego.
Mieszkańcy Limy dowiedzieli się jednak o zbrodni i udali się do przeciwnika wicekróla – Gonzalo Pizarro.
Benito, pomścił śmierć zamordowanego brata Illana. Biorąc udział w bitwie pod Iñaquito, pojmał wicekróla i rozkazał jednemu ze swoich czarnych niewolników odciąć głowę leżącemu na ziemi, rannemu wicekrólowi.
Peruwiański pisarz Ricardo Palma opisał losy Illána Suareza de Carbajala w jednej ze swoich powieści.

Lorenzo Suárez de Figueroa

Urodzony: 1530, Llerena, Hiszpania
Zmarł: 15 sierpnia 1595, San Lorenzo de la Barranca, okręg Santa Cruz de la Sierra, Peru
Rodzice: Luis Ponce de León i Catalina de Cabrera

Jego pełne imię i nazwisko brzmiało Lorenzo Suárez de Figueroa Ponce de Léon y Cabrera.
Do Ameryki udał się w roku 1562. Po udziale w wojnach peruwiańskich przybył do Tucumán ze swoim wujem, gubernatorem Jerónimo Luis de Cabrera (Cabrera pochodził z Sevilli, a za zasługi otrzymał nadział ziemski w prowincji Cotapampa).
Otrzymał od niego nominację na porucznika i dowódcę 48-osobowego oddziału. Celem oddziału było zbadanie terenu dzisiejszej Argentyny, przeprowadzenie specyfikacji i spisu ludności oraz znalezienie odpowiedniego miejsca na założenie miasta Córdoba.
Miasto zostało założone 6 lipca 1573 roku, a Lorenzo został mianowany gubernatorem porucznikiem, głównym sędzią i kapitanem nowego miasta.
W roku 1574 jego wuj został osądzony i ścięty za nieposłuszeństwo wobec wicekróla. Gubernatorem obszaru został Gonzalo de Abreu, a Suárez de Figueroa zajął się rozdziałem encomiendas wśród Hiszpanów.
Z własnych środków założył szpital.
Według wskazań wicekrólestwa zmieniono lokalizację miasta a Suárez de Figueroa pozostał na pełnionych stanowiskach do września 1579 roku.
Ze względu na doskonałe doświadczenie służbowe, wicekról nalegał by Lorenzo Suárez de Figueroa przeniósł się do Limy. Tam mianowano go gubernatorem prowincji Santa Cruz de la Sierra, której stolicą była Thatuflo de Chaves.
Następnie został powołany na audiencję królewską w Charcas, otrzymując pensję 4000 dukatów.
W czasach gdy zarządzał wicekról markiz Andrés Hurtado de Mendoza, Lorenzo Suárez de Figueroa założył następujące miasta: San Lorenzo el Real de la Frontera (lub de la Barranca) 13 września 1590 oraz Santiago del Puerto 27 grudnia 1590 roku.
13 września 1590 roku Suárez de Figueroa zamieszkał w nowym mieście San Lorenzo i mianował Diego de Osorio zastępcą gubernatora.
Później król Hiszpanii Filip II mianował go gubernatorem prowincji Chucuito, ale także Suárez de Figueroa poprosił o pozostanie w gubernatorstwie Santa Cruz – zostało to spełnione dekretem królewskim z Madrytu z dnia 6 lutego 1591 roku.
Dekretem królewskim z dnia 2 października 1592 roku, przyznano mu tytuł Szlachetnego Obywatela Miasta Santa Cruz.
Lorenzo Suárez de Figueroa umarł 15 sierpnia 1595 roku.

Gómez de Tordoya

Urodzony: 1500, Barcarrota, okręg Badajoz, Hiszpania
Zmarł: 16 września 1542, Chupas, Peru
Rodzice: Hernando de Vargas
Żona: najprawdopodobniej Doña Maria de Chávez
Dzieci: był Juan de Vargas i Gómez de Tordoya

Kroniki podają, że jego prawdziwe nazwisko brzmiało Gomez Tordoya de Vargas.
Do Ameryki przybył z sewilskiego portu, z chęci łatwego zysku, skuszony opowieściami o bogactwach Peru.
Gomez de Tordoya przyłączył się do podboju w Gwatemali i służył pod dowództwem Alonso de Alvarado. Kiedy Francisco Pizarro poprosił o pomoc podczas powstania Inków, Gomez de Tordoya dopłynął tam z Panamy, jako kapitan oddziału 200 żołnierzy i rozpoczął udział w walkach na początku listopada 1536 roku.
Gómez de Tordoya jako jeden z najwybitniejszych kapitanów armii królewskiej Vaca de Castro, zginął w bitwie pod Chupas, stoczonej 16 września 1542 roku.

Diego de Trujillo

Urodzony: 1505, Trujillo, Hiszpania
Zmarł: 20 grudnia 1575, Cusco, Peru
Rodzice: Hernando de Trujillo i Francisca de Ocampo

Przybył do Ameryki w roku 1530, towarzysząc Francisco Pizarro w jego trzeciej ekspedycji. Uczestniczył w zakładaniu miasta San Miguel, a następnie pomaszerował do Cajamarca. Był obecny w schwytania Atahualpy w roku 1532.
W podziale łupów, jako piechur otrzymał 158,3 srebrnych marek i 3330 złotych pesos. Później brał udział w marszu do Cuzco i w założeniu Jauja (1534). Był też w Limie i wraz z Pedro de Alvarado w Gwatemali.
W 1535 powrócił do Hiszpanii. Jednak powrócił do Peru w 1547, kiedy stracił majątek.
Osiadł w Cuzco, gdzie był opiekunem i nauczycielem wnuków Atahualpy.
Kontaktował się z kronikarzem Garcilaso de la Vega, który jego informacje wykorzystał w swojej kronice.
W czasie wojen domowych między zdobywcami pozostał wierny Koronie. Wicekról Francisco de Toledo przyznał mu w nagrodę za jego zasługi encomiende.
Na prośbę Wicekróla napisał kronikę, której zakończenie jest datowane na dzień 5 kwietnia 1571.
Początkowo jego kronika została skatalogowana jako anonimowa. W roku 1934 odnalazł ją w Bibliotece Pałacu Królewskiego w Madrycie peruwiański historyk Raúl Porras Barreneche. Została wydana w 1948 roku w Sewilli pod redakcją samego Porrasa, z przedmową i uwagami.

Francisco de Valverde y Montalvo

Urodzony: Oropesa, Hiszpania
Zmarł: 5 lipiec 1593, Cusco, Peru
Rodzice: Francisco de Valverde i Álvarez de Toledo i Constanza Núñez de Montalvo
Żona: Paulą de Silva y Guzmán (jego siostrzenica) (ślub w roku 1576)
Druga żona: Bernardiną Hernández de la Cuba Maldonado
Dzieci: dwoje z drugiego małżeństwa
Francisco de Valverde Montalvo y Maldonado i Constanza de Valverde y Maldonado

Był kuzynem Juana Blázqueza de Valverde, rektora Uniwersytetu San Marcos i gubernatora Paragwaju.
Był rycerzem Zakonu Santiago i członkiem Rodziny Świętego Oficjum Inkwizycji w Limie.
Do Peru dotarł jako towarzysz Francisca Pizarro.
Ogromna ilość posiadłości w Peru uczyniła jego rodzinę jedną z najpotężniejszych i najbardziej wpływowych w okresie wicekrólestwa i początków republiki.

Juan de Villarroel

Urodzony: Alcántara, Hiszpania
Zmarł: 25.XII.1553 Tucapel, Chile

Imiona jego rodziców i data urodzenia nie są znane. Wiadomo, że urodził się w Alcantara, w okręgu Cáceres i jako bardzo młody człowiek uczestniczył, jako żołnierz armii Hiszpańskiej, w wojach na terenie Europ.
Około roku 1520, zaaferowany opowieściami o bogactwach krajach Indii, uzyskał w Sewilli zgodę na zaokrętowanie i wypłynął na karaweli na Kubę. Jako weteran walk dostał się do służby u gubernatora wyspy Diego Velázqueza de Cuéllara.
Po roku 1523 udał się na tereny dzisiejszego Hondurasu. Tam walczył przeciwko Hernándo Cortésowi z ramienia Cristóbala de Olid i Diego Velázqueza de Cuellara.
Ostatecznie siły Cortésa pokonały Olida, którego aresztowano, osądzono i skazano na śmierć. Villarroel uciekł i ukrył się w Panamie. Potem ślad w kronikach o nim zaginął. Przypuszczalnie w obawie o swoje bezpieczeństwo na jakiś czas zmienił imię i nazwisko.
Dopiero po roku 1545 jest wzmianka, że osiedlił się w prowincji Charcas w mieście Porco.
Jak głosi pogłoska, pewnego dnia jego służący imieniem Huallpa udał się w góry, aby szukać zaginionej lamy. Ponieważ była już noc i zrobiło się mroźnie, sługa postanowił rozpalić ognisko. Wyrwał kilka krzaków, rozpalił ognisko i zapewnił ciepło na noc. Rano odkrył, że w ogniu ogniska żyła srebra stopiła się, a kilka pasm lśniącego metalu spływa po stromym zboczu wzgórza. Po kilku dniach odkrył, że w okolicy jest więcej miejsc do wydobywania srebra.
21 kwietnia 1545 roku zarejestrował eksploatację górniczą złóż srebra.
21 kwietnia zarejestrowano także pierwszą w rejonie Alto kopalnię pod nazwą „Discovery”, która później zmieniła nazwę na „Centeno”, w hołdzie Diego Centeno.
Niedługo potem odkryto nowe żyły, z których pierwsze cztery to: La Centeno, La Estańo, La Rica i La Mendieta, aż ostatecznie odkryto niemal 1000 żył, które przechodziły przez grę Cerro Rico we wszystkich kierunkach.
W roku 1546 król Karol nadał królewski certyfikat mianujący Juana de Villarroel odkrywcą srebrnonośnego wzgórza i założycielem miasta Potosi.
To ogromne wzgórze , w ciągu kilku lat dało pracę tysiącom ludzi ze wszystkich warstw społecznych, a na początku XVII wieku Potosí stało się jednym z najludniejszych miast świata, osiągając 160 000 mieszkańców.
Mając już ponad pięćdziesiąt lat brał udział w wojnach domowych Peru, opowiadając się po stronie króla, walcząc w oddziale wicekróla Pedro de La Gasca przeciwko powstańcowi Gonzalo Pizarro. Został poważnie ranny na początku 1548 roku, w bitwie pod Xaquixahuaną.
Kiedy wyzdrowiał, w roku 1549 udał się w oddziale Pedro de Valdivi do Chile.
W 1553 roku fort Tucapel (założony przez Valdivię) został zaatakowani przez Indian pod wodzą Lautaro. W forcie przebywali bracia Juan i Andrés de Villarroel, którzy w tym ataku zginęli, tak jak większość Hiszpańskiego oddziału broniącego fortu. stracili życie, wraz z resztą hiszpańskiego kontyngentu, który go bronił. Tragiczne wydarzenie miało miejsce w Boże Narodzenie 1553 roku.
Nie wiadomo czy miał potomstwo.

Pedro de Valdivia

Urodzony w roku 1497 w Badajoz, Hiszpański szlachcic z Estremadury. Po śmierci Diego de Almagro został gubernatorem Chile W rok po otrzymaniu nominacji z oddziałem zbrojnym dotarł do Rio Mapocho i w pobliżu rzeki, na wzgórzu, które Induanie nazywali Hualen założył w dniu 12 lutego 1541 roku miasto Santiago – stolicę Chile. Był to doskonały pod względem obronnym teren, ale mimo tego 6 miesięcy później Indianie zaatakowali miasto i zupełnie je zniszczyli.
Hiszpanie wycofują się na północ, a Valdivia prosi Pizarra o pomoc. Przesyła mu wykonane ze złota strzemiona, mające przekonać Pizarra o rzekomym bogactwie tych ziem.
W roku 1554 Indiańskie plemie Araukanów zaatakowało założony kilka tygodni wcześniej Hiszpański fort Tucapel. Valdivia skierował tam dowodzony przez siebie 200-osobowy oddział, ale zginął jak niemal wszyscy z hiszpańskiego oddziału, gdy zaatakowani zostali przez Araukanów dowodzonych przez Lautaro.

Zapraszam do odwiedzenia strony na Facebook