Szmaragd – barwa zielona, pochodziły w prowincji Manta lub jałowych pustkowi prowincji Atacama, najbardziej ceniony przez Inków.
Największe złoża szmaragdów na terenie Ameryki Południowej znajdowały się i znajdują nadal na obszarze dzisiejszej Kolumbii. Wydobywali je Indianie plemienia Czibcza. Już w czasach Inków działały dwie największe kopalnie w Muzo i Cosquez.
12 marca 1537 Hiszpański konkwistador Pedro Fernandez de Valenzuela przypadkowo natrafił na bogate złoża szmaragdów w okolicy jeziora Guatavita w departamencie Boyaca.

Turkus – barwa niebieska, mniej ceniony niż szmaragd.

Perła – z uwagi na trudność ich wydobycia Inkowie zakazali ich pozyskiwania i nie stosowali ich jako ozdoby. Dopiero w czasach Hiszpańskich zaczęto je pozyskiwać i eksportować do Europy. Najwięcej pozyskiwano z Morza Południowego koło Panamy i Morza Północnego, gdzie wpływa Rzeka Siekiery.

Największa perła wydobyta w czasach Hiszpańskich miała wielkość gołębiego jajka. W roku 1579 Diego de Temez przywiózł ją z Panamy do Sevilli dla króla Filipa II.
Miała kształt nie okrągły, lecz zbliżony do gruszki, zwężonego owalu. Ważyła 203,84 karata i wyceniono ją wówczas na 12 000 peso, czyli 14400 dukatów. Ale nadworny jubiler króla, mediolańczyk Iacomo de Trezo powiedział, że perła jest bezcenna, gdyż jedyna taka na świecie. Do Sevilli zjeżdżali się ludzie by ją podziwiać. Po latach perłę tą nazwano Peregrina „Pątniczka”, „Pielgrzym”, bo tak często zmieniała właściciela.
Filip II podarował perłę swojej żonie, królowej Marii. A w kolejnych latach jej właścicielami był m. in. ród Bonapartów, markiz Abercorn, Maria Tudor – córka króla Henryka VIII. W 1969 roku klejnot kupił Richard Burton za 37 000 dolarów i podarował go swojej żonie Elizabeth Taylor, która do dziś jest jego posiadaczką.
A jak ją pozyskano?
Otóż wydobył ją z morza pewien murzyński niewolnik – poławiacz, pracujący dla handlarza pereł. Muszla była tak mała, że początkowo chcieli muszlę wyrzucić do morza. Jednak gdy muszlę otwarto i wydobyto perłę, handlarz w nagrodę przyznał mu wolność. A handlarz za ten dobroduszny gest, otrzymał posadę naczelnika policji w Panamie.

Pereł się nie obrabiało, jedynie wykonywano w nich otworki. Najcenniejsze były te o kształcie owalnym lub gruszkowym. Zbiegiem czasu perła traciła swój kolor, dlatego zdzierano wtedy jej warstwę, ale taki zabieg szkodził klejnotowi, zmniejszał jego wytrzymałość i zmniejszał wagę niemal o 1/3.

Złoto – określane mianem „pot Słońca” złoto wydobywano na całym terenie państwa Inków, z tym, że w niektórych obszarach występowało go mało, a gdzie indziej dużo. Wydobywano z ziemi lub rzek oraz w dolinie Curimayo na północny wschód od Cajamarca. Średnio jakość złota peruwiańskiego wynosiła 18-20 karatów, ale to wydobywane w kopalniach Callavayi (Callahuayi) ma 24 karaty.

W roku 1556 wydobyto w kopalni Callahuayi bryłę złota, wielkości ludzkiej głowy. Nazwano ją huaca, czyli coś cudownego, do podziwiania. Właściciel kamienia postanowił przenieść się do Hiszpanii i podarować go królowi Filipowi II. Jednak statek którym podróżował przepadł i nigdy do Hiszpanii nie dopłynął.

W czasach kultur przedinkaskich złoto w postaci brył i grudek wydobywano w kilku kopalniach, m.in. w Patas – miało niebywała czystość. Natomiast złoty piasek wypłukiwano w niemal wszystkich rzekach spływających z Andów. Ilość uzyskiwanego złota – jak twierdzą hiszpańscy kronikarze – pozwalała dostarczać go do Cuzco rocznie 200 000 kg.

Obecnie w Peru wydobycie złota reguluje dekret rządowy z 9 maja 1978 roku. Dawał on duże przywileje wszystkim chętnym pozyskiwania złota na całym obszarze Peru, ale pod nadzorem Banco Minero del Peru.
Najbardziej złotodajne obszary leżą w departamentach: Puno, Cuzco i Madre de Dios; miastach: San Antonio de Poto, Ananea, Aportado de Puno, Huapotua, Alto Albertino, Santa Josefina. Złotodajne piaski występują nad rzekami Chinchiba, Santiago, Maranon, Nieva, Numpacata, Madre de Dios.

Srebro – określane mianem „łez Księżyca” było wydobywane w kopalniach. Wydobycie wymagało znacznie większych środków i siły niż pozyskiwanie złota. W wielu obszarach Peru znajdowały się kopalnie, ale największa znajdowała się w Potosi, gdzie na wysokości 4070 m.n.p.m. odkryto złoża 21 kwietnia 1545 roku. Kopalnia należała do Gonzala Pizarro, a następnie do Pedra de Hinojosy. (Złoża w Potosi odkryli przypadkiem Indiańscy słudzy Hiszpanów, zwani Yanacuna.)
Początkowo nie zdradzali odkrycia, ale ilość kruszcu była tak ogromna, że musieli ostatecznie podzielić się tą informacją ze swoimi panami – między innymi Perdo de Hinojosa i Gonzalo Bernal. Bernal, który był zarządcą kopalni, w czasach gdy kopalnia należała do Pedra de Hinojosy, jest autor słynnego powiedzenia „W Potosi jest tyle srebra, że za kilka lat żelazo będzie cenniejszy od srebra”.
Od razu założono tam osadę, na wysokości 4146 m.n.p.m. (175 Hiszpanów i 3000 Indian).
Na rozkaz Karola V miasto nazwano Cesarską Willą Potosi, a jego założycielami byli Juan de Villaroela, Diego Centeno i Pedro Cotamito. Miasto szybko się rozrastało, w roku 1571 było już 400 domów Hiszpańskich, a liczba Indian sięgała 30000-50000.
W kopalniach srebra pracowano w nieludzkich warunkach. Indian zmuszano do pracy nakładając na nich rotacyjny system pracy, tzw. mita. Indianie pracowali pod ziemią przez 6 dni, bez dnia przerwy.
W XVII wieku ze względu na wydobycie Potosi miało populacje 150000 mieszkańców (z czego 15000 górników) i było jednym z najbogatszych miast świata. W roku 1610 liczba mieszkańców wynosiła 160000. W herbie miast znajdował się napis „Jam jest bogate Potosi, skarb świata  i obiekt pożądania królów”.
W roku 1547 głębokość wynosiła 400 metrów, szerokość żyły wynosiła od 21 cm do 1,6 metra.
W tonie urobku znajdowano 2-6 kg srebra. W ówczesnych przeliczeniach hiszpańskich stanowiło to 6-10 marek, czyli 230 gram srebra na kwintal, lub inaczej 30-50 kg srebra na tonę metryczną.
Kopalnia w Potosi do 1803 roku dawała zysk 1 095 500 000 pesos, a przychody wzrosły gdy w roku 1566 wprowadzono technologię łączenia srebra z rtęcią.
Inne kopalnie bogate w złoża „białego złota” znajdowały się w Tarapaca (obecnie północne Chile), gdzie encomiene miał Lucas Martinez oraz w Porco – którą po przegranej bitwie w roku 1539 przekazali Hiszpanom Paullu Inqa wraz z kacykami Qaraqara i Charka.
W pierwszym okresie nie umiano wytapiać srebro. Dopiero odnalezienie rudy ołowiu na sąsiedniej górze (Huayna Potochi) i znalezienie odpowiednich proporcji obu rud, pozwoliło wytapiać srebro.
Pierwsze wytapianie wykonywano w okolicy kopani, w przenośnych glinianych piecykach, z wykorzystaniem węgla i wiatru – nie stosowali miechów.
Drugie, ewentualnie także trzecie wytopienie, mające na celu oczyszczenie srebra z ołowiu, wykonywano w domu, za pomocą miedzianych rurek.
Aby ograniczyć wytapianie realizowane przez Indian z pomocą wiatru, Hiszpanie pobudowali wielkie miechy. Gdy wynalazek ten nie spełnił ich oczekiwań, stawiono maszyny, które za pomocą koni, koła i żagla nadmuchiwały powietrze w piece. Gdy ten wynalazek także się nie sprawdził powrócono do wypalania w przenośnych piecykach.
Trudności z wytopem pewnie trwały by dłużej, gdyby nie odkrycie Enrice Garcesa.W roku 1567 odkrył on w prowincji Huanca złoża rtęci, którą nazywano villca, a w roku 1571 Hiszpan Pedro Fernandez de Velasca przybył do Peru i zastosował technologię wytopu srebra za pomocą rtęci, którą poznał w Meksyku.
Z badań wynika, że Inkowie potrafili wytwarzać stopy zawierające poniżej 40%, od 40 do 60% srebra oraz powyżej 60% srebra.

Dopiero w późniejszych latach do oddzielania srebra lub złota od innych rud Hiszpanie stosowali kwasy lub inne substancje.
W czasach Hiszpańskich roczny eksport złota i srebra do Europy miał wartość 13 milionów w złocie i srebrze, a każdy milion był wynosił dziesięć razy 100000 dukatów.

Rtęć – Inkowie znali ją, nazywali villca, lecz nie wiedzieli, jakie dla niej znaleźć przeznaczenie. Wiedzieli o jej szkodliwości dla osób jej wydobywających – sądzili, że powodowała dreszcze i utratę zmysłów. Z tego względu, dbając o zdrowie swoich poddanych zakazano wydobycia tego surowca.
Pył rtęciowy, zwany przez Inków ychma, stosowano jedynie do otrzymywania barwnika karminowego – z uwagi na szkodliwość wydobycia przeznaczony był jedynie dla kobiet z królewskiego rodu. Jako barwnik młodości, stosowały go młode kobiety, rysując sobie patyczkiem kreskę grubości źdźbła pszenicy, od kącików oczu do skroni. Ychma w proszku stosowana była jako szminka, ale tylko w święta, gdyż na co dzień twarze Inkaskich kobiet były czyste i niemalowane.
W roku 1558 Gil Ramírez Dávalos i Enrique Garcés odkryli złoża rtęci na obszarach Huancavelica, na wysokości 3800 m.n.p.m. w pobliżu miasta Huamanga. Legenda głosi że odkrycia dokonał Indianin o imieniu Navicopa.
Odkryta żyła miała 80 jardów długości i 40 jardów szerokości i pracowało przy niej 300 górników.
Druga odkryta żyła miała 30 metrów szerokości – nazwano ją „Świętej Barbary”. Inne złoża odkrywano na tym rejonie bardzo często – wzdłuż powierzchni lądu na długości 7 mil.
Hiszpanie odkryli dalsze zasoby rtęci w roku 1567 i jej wydobycie było tak duże, że podatek oddawany królowi wynosił 8000 kwintali, czyli 32 000 arrob.
Największe złoża występowały w rejonie Hauncavelica, a największą kopalnią była Santa Barbara. Z uwagi na fatalne warunki pracy nazywano ją „Kopalnią śmierci”. Indianie w kopalniach rtęci umierali na skutek zatrucia oparami siarczku rtęci i arszeniku.
W okresie największego wydobycia, wydobywano 1 115 000 kwintali urobku, a zysk wynosił 82 miliony pesos.
Rtęć importowano w latach 1670-1699 do Meksyku.

W licznych kopalniach znajdujących się na terenie państwa Inków, pozyskiwano także inne dobra kopalne. Z cynobru wyrabiano llimpi – purpurowy barwnik, w Huancavelicia wydobywano cynobr, z którego uzyskiwano czerwony barwnik wykorzystywany w zabiegach kosmetycznych.
W okolicy Potosi znajdowały się, oprócz złota i srebra, również pokłady rud cynku, cyny, antymontu i wolframu, a w innych rejonach także ołowiu.
Na pustyni Atakama (obecne obszary Chile) wydobywano atakamit, czyli gatunek miedzi, z której wykonywano przedmioty na cele rytualne i do użytku domowego.
Badania potwierdzają, że Inkowie, jak i ludy przedinkaskie, znali się doskonale na mineralogii.
Wydobywali i stosowali gips, limonit, tuf, wapień, kalcyt, chalkopiryt, siarczek ołowiu, siarczan miedzi, krzemian miedzi, piryt żelaza, nadtlenek uwodnionego żelaza, antymon, węglan sodu.
Wydobywali te minerały kopiąc rogami jeleni, a urobek wynosili w workach ze skór zwierząt.
Zazwyczaj głębokość sięgała 10-20 czyli około 20-40 metrów. Wyrobisko było nieoświetlone, wąskie, tak że mieścił się w nim jeden kopacz. Inny mógł wejść dopiero gdy inny wyszedł.
Kopalnie w rejonie jeziora Titicaca pracowały tylko cztery miesiące w roku, od świtu do zachodu słońca.

Największe złoża minerałów znajdowały się w :

• Guarnacobo – najgłębsza kopalnia (około 40 sążni głębokości);
• Prowincja San Antonio de Charcas (od Cuzco do Tarija) – głównie złoża złota, srebra, cyny, miedzi;
• Cerro de Pasco, Oruro, Lagunillas, La Paz, Corocoro, Copiapó, La Serena, Salta, Nazca, Ica, Morococha – kopalnie miedzi
• ołów wydobywano niemal we wszystkich kopalniach srebra
• cynk – bardzo rzadko wydobywany
• pustynia Sechura na wybrzeżu – kopalnia siarki
• San Georgio – kopalnia bizmutu
• Ayacucho – kopalnia niklu, antymonu i wanadu
• Ancash – kopalnia wolframu i molibdenu
• Santiago del Estero i Salta – kopalnie żelaza, działały dopiero po przybyciu Hiszpanów
• Yocolla, Potosí, Chilca, Tumbes, Puerto Viejo, Huaura Valley – kopalnie soli
• Amopate w Trujillo – ropa naftowa wydobywana dopiero od XX wieku
• La Paz, Oruro, Potosi, Carabuco i prawdopodobnie Colquiri – kopalnie cyny
• wybrzeże – azotan sodu (saletra)
• Poroco, Oruro, Asillo, Azangaro, Tarapaca, Chaucalla, Cotahuas, Carabaya, Chilpacas, Collay, Chimbo, Zaruma, Chocorbos, Cuenca, Sarguansongo, Mandinga, Papayan, Quixos, Valladoid, Cuayllay, Canas, Canchis, San Juan de Oro, Vilcabamba, Alpacay, Chorunga, Chalhuani, Pataz, Pallasca – kopalnie złota metoda wydobycia lub płukania;
• Castrovirreyna, San Antonio de Esquilche, Colqueporco, Urococha, Choclococha, Puno, Farallon, Creston, Concepción, Los Pobres, El Azufrado, Belén, San Miguel,
  San Antonio, Tingo María, Atacocha, Victorias, Nuevo Potosí, San Sebastián,
  Colcochagua, Recuay, Cajamarca, Huánuco, Berenguela, Coracollo, Conchucos, Caylloma, Ventaya, Pomasi, Paratía, Lagunillas, Angostura, Quillogillo, Chupica,
  Amatía, Chuallani, Carachanca, Chuique, Pompea i Cancharani. – kopalnie srebra
• Potosí, Chichas, Lipes, Charcas, Carangas, Berenguela, Sicasica, Pocajes, Tiahuanaco, Lorecaja, San Antonio de Esquilache, Cailloma, Lampa, Pomasi, Santa Lucía, Condoroma, Vilcabamba, Lucanas, Parinacochas, Jauja, Huancayo, Jaén, Cajamarca, Chacas, Sandia, Zaruma i Carabaya – inne kopalnie minerałów.

MIędzy innymi z zapisków inżyniera górnictwa i byłego prezydenta Peru – Jose Balty znamy szczegóły dotyczące niektórych kopalń:

1533 – eksploatacja złóż w Chacas, Sandia, Carabaya i Cajamarca
1537 – eksploatacja złóż złota i srebra w Lucanas
1537 – eksploatacja złóż złota i srebra w Parinacochas
1539 – eksploatacja złóż srebra w Jauja
1539 – eksploatacja złóż srebra w Hauancayo
1540 – eksploatacja złóż pirargirytu i tzw. czerwonego srebra, nazywanego cochizo, kopania Colque Porco, której właścicielami byli Gonzalo Pizarro i Diego Centeno. Podobno z tego srebra wykonano zdobienia do Świątyni Coricancha w Cuzco.
1544 – eksploatacja złóż złota w Jean
1545 – eksploatacja złóż złota w Carabaya
1545-04-21 – odkrycie złóż w Potosi – W roku 1546 Juan de Villaroela, Diego Centeno i Pedro
Cotamito nadają jej tytuł Cesarskiej Willi Potosi na rozkaz Cesarz Karol V. W roku 1547 pracowało tu już 15000 górników a głębokość wydobycia sięgała 400 metrów.
1550 – eksploatacja złóż złota w Chaucalla w prowincji Condesuyu
1566 – eksploatacja złóż rtęci w Huancavelica
1566 – eksploatacja złóż srebra w Huantajaya w pobliżu Iquique – złoża odkryte przez portugalskich górników
1558 – eksploatacja złóż rtęci w okolicach Huamanga
1572 – eksploatacja złóż srebra w dolinie Tarapaca – kopalnia Chiflon miała żyłę powierzchniową, wydobytą w ciągu 100 lat
1612 – eksploatacja złoża złota w kopalni Catahuasi koło Arequipa, zwanej Montesclaros
1619 – eksploatacja złóż srebra w kopalni San Antonio de Esquilache (12 mil od Puno). Złoża odkrył Duran
1630 – Induanin Huari Capcha odkrywa złoża srebra w Cerro de Pasco
1630 – Martin Retuerto otwiera w Lauricocha w hacjendzie Paria pierwszy lej krasowy, którego eksploatacja ze srebra dała duże zyski. Kopalne sprzedano Jose Maizowi w roku 1745
1657 – eksploatacja złóż srebra na Cerro de Layacacota odkrytych przez Indianina. Kopalnia należała do Jose Salcedo. Miała dwa chodniki: „Las Animas” i „Laycacota la Baja”. Z tego drugiego chodnika w ciągu jednej nocy wydobył 93 worki o wartości ponad 100000 pesos
1680 – Indianin Domingo Quilina odkrył nowe pokłady srebra
1680 – eksploatacja złóż złota w Alpacay
1710 – eksploatacja złóż srebra w Cayalloma
1713 – eksploatacja złóż srebra w Ventaya w prowincji Carabaya
1750 – eksploatacja złóż złota w Choruga
1771 – eksploatacja złóż srebra w Hualgayoc. Nazwa „Kołnierz” odnosiła się do kształtu pierścienia otaczającego najwyższy szczyt w regionie. Znajdowały się tu także złoto, miedź i ołów. Z badań Humboldta wynika, że Inkowie także tu wydobywali minerały oraz w pobliżu na prawym brzegu rzeki Mucurpampa i  pomiędzy wzgórzami San Jose a Choropampa. Humboldt wykazał, że między 1771 a 1802 wydobycie srebra przyniosło 30 milionów peso.
1775 – eksploatacja złóż złota w Chalhuani
1780 – eksploatacja złóż srebra w San Judas przez 20 lat
1792 – na obszarze Huantajaya działa 18 kopalń. Złoża srebra otoczone warstwą soli kamiennej oraz chlorkiem sodu i chlorkiem srebra w postaci łupków lub kryształów.
1800 – eksploatacja złóż srebra w Yanacancha do 1807
1806 – eksploatacja złóż srebra w Quiulacocha na obszarze 3 km, okolice Bombon, Colquijirca
1809 – odkrycie azotanu sodu, a eksploatacja saletry rozpoczeła się w roku 1830
1818 – eksploatacja złóż srebra w kopalniach Pomasi, Paratía, Lagunillas, Angostura, Quillogillo, Chupica, Amatía, Chuallani, San Antonio de Esquilache, Carachanca, Chuique, Pompea i Cancharani.
1860 – eksploatacja złóż miedzi w Nazca i Ica
1904 – eksploatacja złóż bizmutu w San Georgio
1905 – eksploatacja złóż rud niklu na pustyni Sechura
1906 – założenie odlewni miedzi w Tinyahuarco
1907 – eksploatacja złóż wanadu i antymonu w Ayacucho
1910 – eksploatacja złóż wolframu w Ancash
1915 – eksploatacja złóż molibdenu w Ancash
1914 – założenie fabryka siarki w Sechura
1922 – założenie odlewni miedzi w Oroya
1942 – założenie huty stali w Chimbote
1949 – założenie odlewni ołowiu w Oroya

Z zapisków kronikarskich wiemy, że w latach 1790-1795 działało 69 kopalni złota i 122 młyny oraz to że w pierwszych latach Wicekrólestwa wydobycie srebra w Peru osiągało rocznie 150-200 ton.
Gdy Hiszpanie pojawili się na obszarze Ameryki Południowej najpierw grabili grobowce, pałace i odbierali znajdowane kosztowności. Dopiero gdy źródło to zaczęło wysychać, skłonili się do eksploracji zasobów minerałów w kopalniach i rzekach – mając w Indianach niezliczoną rzeszę taniej siły roboczej. Ale rdzenni mieszkańcy Andów ukrywali miejsca wydobycia, by utrudnić Hiszpanom ich odnalezienie.
Po wybuch wojny domowej między Hiszpanami z uwagi na zniszczenia obiektów górniczych i niedobór siły roboczej produkcja znacznie spadła.
W roku 1830 sprowadzono silniki parowe do osuszenia kopalni Cerro de Pasco w Pedro Abadia.

Od wydobycia i pozyskiwania tych dóbr w Peru należało zapłacić tzw. kwintę – czyli podatek równy 1/5 wartości towaru. Podatek płacono do Hiszpanii na dwór królewski. W przypadku kamieni szlachetnych i pereł jako podatek trzeba było oddać najlepsze, najcenniejsze okazy.
Gry na tron Hiszpanii wstąpił Karol III – rządził w latach 1598-1621 – 20% całkowitego wydobycia w Ameryce Południowej sprowadzanego na dwór Hiszpański stanowiły:

• około 80 % – srebro, z czego większość w postaci dużych sztabek (we wrakach znajdowano sztaby srebra ważące nawet po 35 kg), a jedynie 1/5 jako monety;
• około 18 % – złoto, w formie małych sztabek, bo złote monety zaczęto wybijać w Nowym Świecie dopiero w roku 1622;
• około 2 % – perły i szmaragdy oraz pozostałe dobra kopalne.

W okresie kolonialnym wszystkie kopalnie pracowały dla Hiszpańskiej korony. W latach 1780 – 1789 kopalnie przyniosły Hiszpanii dochód 184 milionów franków (1 sol = 5 franków). W tym czasie pracowało 70 kopalń złota, 884 kopalnie srebra oraz wiele kopalń rtęci, miedzi, ołowiu, węgla, żelaza. Gdy na skutek prowadzonych przez Hiszpanię wojen eksploatacja kopalń została ograniczona, większość kopalń uległo zalaniu a ich odwodnienie stało się nierentowne.
Dopiero w latach XX wieku znów wszczęto wydobycie. W latach 1930-1939 wydobycie złota wyniosła 8,9 ton a w roku 1948 3,5 tony.

W czasach kolonialnych osobę która odkryła żyłę złota, srebra lub innego minerału określano mianem minero. Mogła one wtedy sama eksploatować lub dzierżawić złoże, zachowując podatek 1/5 dla Korony.

Na rozwój górnictwa i hutnictwa w okresie kolonialnym miały wpływ także następujące wydarzenia:

• 1870 – Budowa kolei szynowych
• 1876 – założenie Szkoły Inżynierskiej
• Ustawa z 12 stycznia 1877 wprowadzająca składkę górniczą
• Ustawa z 8 lutego 1890 o opodatkowaniu górnictwa
• Założenie w 1897 Towarzystwa Inżynierów Peru
  1890-1899 znaczne zmniejszenie kosztów transportu z uwagi na powstanie szlaków kolejowych
• Budowa 11 nowych odlewni w Cerro de Pasco i 4 w jej okolicach.
• 1890-1899 rozwój firm górniczych (do 1897 były tylko dwie)
• 1922 ustanowienie Dyrekcji Kopalń i Nafty
• 1926 – ustawa zwalniająca ołów i cynk z podatków
• 1942 utworzenie Banku Górniczego Peru
• 1944 utworzenie Instytutu Geologicznego
• 1949 utworzenie Okręgowej Komendy Górniczej
• 1950 ogłoszenie Kodeksu Górniczego.

Na obszarze dzisiejszego Peru prowadzi się produkcję następujących metali:
złota, srebra, miedzi, ołowiu cynku, żelaza, wolframu, wanadu, manganu, molibdenu, niklu,
arsenu, antymonu, bizmutu, rtęci, kadmu, cyny, indu, telluru i talu;
oraz niemetali:
ropy naftowej, węgla, siarki, wapna, cementu, soli, gipsu, gliny, barytu, boraku, kwarcu, kaolinu, ochry, krzemionki, miki, saletry,siarczanów magnezu, talku.

Obecnie w Peru ślady Inkaskich skarbów możemy podziwiać głównie w Limie w Muzeum Złota „Museo de Oro” gdzie zgromadzono około 8 tysięcy eksponatów (5 tyś. złotych i 3 tyś srebrnych) oraz w Muzeum Brunninga w Trujillo.
Na obszarze Peru obecnie wydobywa się następujące dobra kopalne i minerały: rudy miedzi, cynku, ołowiu i srebra oraz węgiel kamienny, złoto, ropa naftowa, mangan, wolfram, molibden, rtęć.

Zapraszam do odwiedzenia strony na Facebook