Jak Inkowie dbali o włosy i cerę.
Fryzury różniły się zależnie od plemienia.
Kobiety Inkaskie nosiły długie, czarne włosy, zazwyczaj rozpuszczone, czasem przepasane wąską wstążką.
Kiedy włosy były zniszczone, traciły kolor lub wypadały, kobiety wkładały końcówki włosów do garnka z wodą i ziołami (jednym z nich był korzeń chuchau), a następnie zagotowywały garnek na ogniu. By zanurzyć włosy w garnku kobieta kładła się na plecach, a na szyję kładła sobie osłonę, by jej nie poparzyć. Na koniec włosy były spłukiwanie. Cały zabieg trwał około dwóch godzin a efektem był intensywny czarny, błyszczący kolor.

Mężczyźni ścinali włosy, zostawiając krótkie z przodu z mała grzywką, dłuższe z tyłu, obcięte po­niżej uszu i przewiązane funkcjonalnym paskiem lub ozdobnie utkanym rzemykiem.
Kobiety nosiły długie włosy z przedziałem przez środek głowy i spadające prosto na plecy. Kobiety które popadły w niełaskę lub znajdowały się w okresie żałoby obcinały włosy. Włosy czesano grzebieniami, które wykonywano z dwóch związanych desek, między które wstawiano zęby z cierni lub trzciny. Poza grzebieniami używano małe metalowe pincetki, służące najprawdopodobniej do wyrywania włosów.

Jak jeszcze Inkowie dbali o włosy?. Z mielonych korzeni chuchau wyrabiano mydło do mycia włosów i pielęgnacji twarzy, a także wywar do czernienia włosów.
Celem pielęgnacji twarzy inkaskie kobiety nakładały na twarz białe mleczko (nie znana jest zawartość tej substancji) i pozostawiały je przez 9 dni. Po tym okresie mleczko pęczniało i odklejało się do twarzy. Cera twarzy była odnowiona, delikatna i świeża.
Kobiety inkaskie nie malowały sobie policzków, jak to robiły przybyły później hiszpańskie kobiety.
Dla upiększenia twarzy stosowano pył rtęciowy, zwany przez Inków ychma. Otrzymywano z niego barwnik karminowy, ale z uwagi na szkodliwość wydobycia przeznaczony był jedynie dla kobiet z królewskiego rodu. Jako barwnik młodości, stosowały go młode kobiety, rysując sobie patyczkiem kreskę grubości źdźbła pszenicy, od kącików oczu do skroni. Ychma w proszku stosowana była jako szminka, ale tylko w święta, gdyż na co dzień twarze Inkaskich kobiet były czyste i niemalowane.
Inkowie, zarówno kobiety jak i mężczyźni nie malowali sobie twarzy podczas wojen, jak to bywało u wielu innych plemion.

Zapraszam do odwiedzenia strony na Facebook