Chyba każdy, kto zainteresował się tematem Ameryki Południowej spotkał się z terminem „chicha”. Chicha ma ogromne znaczenie u Inków. Jest to napój alkoholowy, wyrabiany z kukurydzy, który znany był na tych obszarach już w czasach imperium Inków. Ma blady słomkowy kolor i kwaśny posmak przypominający lekkie wino. Zawartość alkoholu, w zależności od długości fermentacji wynosi od 1% do 3 %
Klasyczne przygotowanie tego napoju jest dość ciekawe i nie każdemu może przypaść do gustu. Ziarna bogate w skrobię są żute aż do uzyskania konsystencji ciasta, które jest suszone i umieszczane w ciepłej wodzie, gdzie działanie amylazy ślinowej dobiega końca. Następnie dodawany jest zakwas i rozpoczyna się fermentacja.
W nowoczesnych produkcjach, ukierunkowanych na produkcję masową, ślinę zastępuje się słodem kukurydzianym.
Rodzaje chicha:
- Chicha maiz morado – obszar wybrzeża, Lima, przygotowana z specjalnego gatunku kukurydzy tzw. maiz morado (purpurowa kukurydza). Ma ona słodki smak i jest wyrabiana na skalę przemysłową w butelkach i puszkach;
- Frutillada – rejon Cuzco, chicha z dodatkiem truskawek;
- Quinoa – rejon Puno, chicha wytwarzana z jednorocznej rośliny komosy ryżowej (quinoa). Ma ona charakterystyczny prawie biały kolor;
- Chicha de siete semillas – region Ayacucho, napój wytwarzany nie tylko z kukurydzy, ale także z pszenicy, jęczmienia i ziaren ciecierzycy (garbanzo), finalnie napój o gęstej konsystencji;
- Chicha de molle – region Huanta, wytwarzana z czerwonych nasion bardzo rzadkiego gatunek drzew molle. Znane z najbardziej delikatnego smaku od innych chicha;
- Chicha de arroz – region Wenezueli, wytwarzana z gotowanego ryżu, mleka i cukru, a czasem ananasa i cynamonu, sprzedawany z dodatkiem kostek ludu jako napój chłodzący;
- Chicha bruja – region Nikaragui.
Ponadto, w Chile chicha wytwarza się z winogron lub jabłek. Chilijczycy spożywają ją na przykład podczas Dnia Niepodległości, przypadającego w dniu 18 września. Kolumbijczycy wytwarzają swoją chicha do kukurydzy dodając ziemniaki, komosę ryżową (quinoa), ryż i ananasy.
Jak widać, chicha może być wytwarzana na wiele sposobów, a jej przygotowanie to wręcz rytuał, (tak jak picie herbaty w Japonii). Osoby specjalizujące się w przygotowaniu tego napoju cieszą się dużym szacunkiem w krajach andyjskich.
Już w czasach Inków, zgodnie z andyjską etykietą i ceremoniałem polityczno–religijnym podstawową formą nawiązania kontaktu między potencjalnymi partnerami było wzięcie udziału w rytualnym wypiciu chichy. Obowiązywało to na wszystkich poziomach, zarówno pomiędzy równymi sobie partnerami, jak pomiędzy władcą a bogami czy władcą a jego zmarłymi przodkami. Szczególnie zaś pomiędzy władcą a osobami niżej od niego stojącymi w hierarchii: w takim wypadku zaproszenie do wspólnego toastu wyjść musiało od Inki i traktowane było jako wielki przywilej, którego zaproszony musiał być świadom.
W historii podboju, mamy tego przykład w dniu 15 listopada 1532 roku. Atahualpa, będący w swej rezydencji w pobliżu wód termalnych pod Cajamarcą, udzielił audiencji wysłanym przez Francisco Pizarro dwóm konkwistadorom: Hernandowi Pizarro i Hernandowi de Soto. Kroniki wspominają to wydarzenie w następujący sposób:
„…Yungowie przyprowadzili dwóch spośród tychże wirakoczów przed mego stryja, Atahualpę, który był w tym czasie w Caxamarca i powitał ich bardzo dwornie, podając jednemu, w złotym kielichu, napój, jaki my zawsze pijamy, Hiszpan zaś, biorąc od niego kielich, wylał napój, co bardzo rozgniewało mego stryja.
… mój stryj okazał im szacunek (…) i podał jednemu z nich napój w taki sam sposób… jak to już mówiłem, aby zobaczyć, czy ci tutaj też go wyleją; i stało się tak samo: ani nie wypili, ani nie okazali mu uszanowania. I mój stryj, widząc, jak lekce go sobie ważą, powiedział „skoro wy mnie macie za nic, to i ja was też nie chcę słuchać”.
Zapraszam do odwiedzenia strony na Facebook