Skąd się wzięli konkwistadorzy? …. 
W Europie XV wieku priorytetem było znalezienie drogi morskiej do Indii, z którą szybko rozwijał się handel.
Sytuację komplikowali Turcy, którzy uniemożliwili miastom śródziemnomorskim handel z Dalekim Wschodem.
W roku 1487 Portugalczycy odkryli drogę do Indii biegnącą wokół Afryki. Portugalczycy zyskali przywileje papieskie gwarantujące im wyłączność na tej trasie, zatem dla statków Hiszpańskich ta droga była już niedostępna.

Jan II – król Portugalii, który rządził w latach 1481-1495 – nie był zainteresowany szukaniem innej drogi, dlatego odrzucił prośbę Krzysztofa Kolumba o finansowania wyprawy wzdłuż wybrzeża Ameryki przez Ocean Atlantycki.
Kolumb w okresie 1477 – 1485 przebywał w Portugalii, gdzie ożenił się z córką Bartłomieja Perestrello – jednego z najlepszych żeglarzy portugalskich. Ponieważ była ona siostrą kapitana i gubernatora wyspy Porto Santo, znajdującej się koło Madery, nie jest wykluczone, że Kolumb wiedział o istnieniu wielkiego lądu na zachód od Europy – i wykorzystywał ten fakt w rozmowach zarówno z monarchą portugalskim, jaki i kastylijskim. I właśnie dwór Hiszpański zawarł z nim umowę na wyprawę, ale dopiero w kwietniu 1492 roku.

Do odkrycia Ameryki skłaniały Europejczyków ówczesne warunki ekonomiczne w Europie zachodniej. XV wiek to znaczny rozwój handlu i miast oraz znaczny wzrost znaczenie pieniądza. W związku z tym na złoto było ogromne zapotrzebowani. Pragnienie złota opanowało całą Europę zachodnią, co dowodziło jak bardzo feudalizm oparty był na pieniądzu. Złota szukali Portugalczycy na wybrzeżu afrykańskim, w Indiach i na Dalekim Wschodzie oraz Hiszpanie w Ameryce Południowej i Północnej. O złoto pytał Europejczyk zaraz po postawieniu swojej stopy na nowo odkrytych lądach.

Był w tej całej historii jeszcze jeden aspekt – i tu właśnie na scenie pojawiają się konkwistadorzy.

By dobrze wyjaśnić ten aspekt, musimy cofnąć się aż do VIII wieku, kiedy to Półwysep Iberyjski zajęli muzułmańscy Maurowie i Berberowie. Do walki z nimi ruszyło od razu chrześcijańskie rycerstwo i stopniowo, powoli, od północnych rejonów półwyspu Asturia odbierało muzułmanom ziemie. Te działania polegające na zbrojnym odebraniu ziem opanowanych przez muzułmanów nazwano „rekonkwista”.
Wyzwolone tereny nie tworzyły jednak jednolitego kraju, ale odrębne organizmy państwowe – najpotężniejszym z nich było królestwo Kastylii.

Rekonkwista odbywa się także w północno-wschodniej części Półwyspu Iberyjskiego – w wyniku czego powstaje w XI wieku królestwo Aragonii. W roku 1469 królewna Kastylii Izabela I (królowa w latach 1474 – 1504) poślubia aragońskiego następcę tronu Ferdynanda (król aragoński w latach 1479 – 1516).
Podczas całego okresu tych walk, drobna szlachta hiszpańska – tak zwani „hidalgos” – była zaangażowana w walki z niewiernymi, a po wyzwoleniu w walki toczone pomiędzy poszczególnymi, nowopowstałymi państewkami hiszpańskimi.

Kiedy więc Hiszpanie w roku 1492 ostatecznie odbili Granadę z rąk Maurów, a muzułmanie wycofali się z półwyspu, rola rycerstwa się skończyła. Ponadto zjednoczenie Kastylii z Aragonią i powstanie jednego wielkiego państwa zakończyło także wojny między państewkami na półwyspie.
Co prawda, na terenie nowego zjednoczonego państwa działały rozbójnicze grupy rycerstwa, ale dobrze ufortyfikowane miasta Hiszpańskie opierały się ich najazdom. Polityka Izabeli i Ferdynanda skierowana była na opór przeciwko buntowniczej, przyzwyczajonej do samowoli szlachcie. Szlachta ta, nie chcąc i nie umiejąc przystosować się do nowych warunków życia, nie miała zajęcia, a jej sytuacja ekonomiczna cały czas się pogarszała.

Zadłużali się więc głównie u Żydów, a po marcu 1492 roku, kiedy to Żydów wypędzono z Kastylii i Aragonii, lichwą zajmowali się skutecznie chrześcijanie. Zrujnowani ekonomicznie hidalgos, przyzwyczajeni przez lata do wojaczki, skazani teraz na bezczynność wsłuchiwali się w opowiadania o zamorskich wyprawach, o bogatych krainach, o złocie, o niewolnikach i o sławie. Hidalgo hiszpański do końca XV wieku, o ile nie miał własnego majątku, wybierał najczęściej jeden z czterech zawodów: żołnierza, marynarza, duchownego lub prawnika.
Ochoczo więc zaczęli zaciągać się do wszelkich wypraw organizowanych do Nowego Świata – już nie jako rycerstwo, nie jako hidalgos – ale jako konkwistadorzy.

Okres reconkwisty miał fatalne skutki i mocno zaważył na moralności Hiszpanów. Okres ustawicznych wojen, niszczenia, mordowania przeciwników, okrucieństw, podstępów, niedotrzymywania słowa. To okres tępienia i mordowania Maurów i Berberów – co uchodziło za czynność godziwą, gdyż mordowano w imię religii. Spotęgował się fanatyzm religijny, a tępienie niewiernych nie było grzechem, lecz zasługą wobec Boga. W okresie tym wyodrębniła się także – w stosunku do Maurów i ich potomków – instytucja niewolnictwa. Część pozostałych w Hiszpanii muzułmanów przyjęła chrześcijaństwo – nazywano ich moryskami – ale społeczność Hiszpańska była w stosunku do nich nie ufa i utrudniała im życie. Ci którzy nie przyjęli wiary katolickiej (tzw. mudejarowie) byli zwalczani z zawiści przez chłopów chrześcijańskich i przez duchowieństwo, gdyż nie płacili oni dziesięcin i innych podatków.
I właśnie w takiej atmosferze wychowywały się całe pokolenia Hiszpanów, taką mieli tradycję, i z takim nastawieniem przybywali do Ameryki.

Wojna z muzułmanami pochłonęła spore środki finansowe, Hiszpania wyszła więc z niej gospodarczo bardzo osłabiona. Życie ekonomiczne i rolnictwo było zdezorganizowane. Pieniądze pochłonęły także wojny z Turcją i Francją. Kiedy w roku 1519 umarł cesarz rzymski Maksymilian, dwór Hiszpański poniósł spore wydatki na to, by jego następcą został król Hiszpanii Karol I. Pomogły w tym gry polityczne i przekupstwa, które sfinansowano przez zaciągnięte długi w domach bankowych Fuggerów i Welserówch.
Potrzebne więc były środki pieniężne, złoto i srebro. Rozpoczęła się era podbojów, w której główną rolę odegrali konkwistadorzy.
Hiszpańscy konkwistadorzy podbijając Amerykę podkreślali, że ziemie przez nich opanowane są pogańskie, a zatem naród chrześcijański ma prawo je podbić, by ich mieszkańców nawrócić. Grabież i mord maskowano chęcią szerzenia wiary i chwały religii chrześcijańskiej, a król i królowa mieli się cieszyć zarówno z nawrócenia tych ludzi, jak i z bogactw, które z tych krajów do Hiszpanii popłyną.

Zapraszam do odwiedzenia strony na Facebook