Czym jest soroche – tajemnicza choroba wysokogórska Andów, która daje o sobie znać na znacznych wysokościach przybyłym do Peru turystom, podróżnikom, badaczom, archeologom i andynistom? Zagrożenie jest spore, bo przecież w Andach 30 szczytów przekracza wysokość 6000 m.n.p.m, wiele współczesnych miast leży na wysokości ponad 3000 metrów, a znaczące stanowiska archeologiczne znajdują się Cerro El Plomo (5400m.), Las Tortolas (6332 m.), Cerro El Toro (6380 m.) Llullayllaco (6730 m.).
Czy Hiszpanie podbijając Inków, czyli na początku XVI wieku posiadali Marynarkę Wojenną? Nie.
W celu zdobycia bogactw tego regionu wykorzystywano małe okręty, bardziej o charakterze transportowym, niż militarnym. Na statkach eskorty przewóz towarów był nawet zabroniony.
Wyposażenie statków w armaty było bardzo kosztowne, dlatego kupcy do których należały statki nie inwestowali w ich wyposażenie.
Po pierwszych niepowodzeniach floty Corteza, która wracając z Meksyku do Hiszpanii została zaatakowana przez francuskiego korsarza Jeana Fluery stworzono coś w rodzaju systemu konwojów – eskortę, zwaną Armada de la Guardia. Natomiast konwój statków handlowych i chroniących je galeonów nazywano Armada y flota lub Flota y galleones.
Okup Atahualpy. Była sobota, 16 listopad 1532 roku, kiedy Atahualpa – Sapa Inka państwa Inków – został w Cajamarca pojmany przez Hiszpańskich konkwistadorów, dowodzonych przez Francisco Pizarro.
Przetrzymywano go w pewnym pomieszczeniu niedaleko Cajamarca.
W zamian za uwolnienie zaoferował Hiszpanom niebotyczny okup. Wyciągnął rękę i oświadczył, że do tej wysokości wypełni to pomieszczenie złotem, a srebrem pomieszczenie mniejsze, stojące obok, ale za to wypełni je dwa razy. Linię narysował Atahualpa kawałkiem zwęglonego drewna które wypadło z ogniska.
El Dorado – wyprawa Pizarro i Orellany. W czasach podboju, rdzenni mieszkańcy Peru często przekazywali Hiszpanom informacje o ukrytych na terenie państwa Inków skarbach i bogatych krainach.
Z opowieści inkaskiej konkubiny Hernando Pizarra wynikało, że na wschodzie kraju żyje „pozłacany króla”, który rzekomo miał władać tamtą okolicą. A ponieważ słowo „pozłacany” w języku hiszpańskim znaczy „El Dorado” – tak zaczęto określać tą mityczna krainę.
Skąd się wzięli konkwistadorzy? ….
W Europie XV wieku priorytetem było znalezienie drogi morskiej do Indii, z którą szybko rozwijał się handel.
Sytuację komplikowali Turcy, którzy uniemożliwili miastom śródziemnomorskim handel z Dalekim Wschodem.
W roku 1487 Portugalczycy odkryli drogę do Indii biegnącą wokół Afryki. Portugalczycy zyskali przywileje papieskie gwarantujące im wyłączność na tej trasie, zatem dla statków Hiszpańskich ta droga była już niedostępna.
Diego de Almagro więziony w Coricancha – inkaskiej Świątyni Słońca w Cuzco – po bratobójczym boju pod Las Salinas, podyktował notariuszowi w dniu 8 lipca 1538 swój testament.
W kronikach możemy znaleźć dwie daty tej potyczki – znanej jako bitwa pod Las Salinas. Inkaska nazwa tej miejscowości brzmiała Cachipampa.
Jedne wskazują 6 kwietnia 1538 roku, inne bardziej precyzyjnie wskazują, iż była to niedziela 26 kwietnia – w dniu św. Łazarza.
Conquista słowo z języka hiszpańskiego, oznaczające podbój, zdobycie. Były to hiszpańskie wyprawy zbrojne, podejmowane od końca XV wieku w celu podboju nowo odkrytych terytoriów zamorskich w Amerykach, Afryce i Indiach. Ówczesnym usprawiedliwieniem konkwisty była walka z niewiernymi oraz nawracanie nowych ludów na katolicyzm.
Czytaj dalej
Ekspedycje ratunkowe wysłane przez Pizarro do obleganego Cuzco. W roku 1536 Inkowie rozpoczęli rewolucje, którą zainicjował Manco Inka. Z uwagi na to, że był on w tym okresie więziony w Cuzco przez Hiszpanów, rolę organizatora rebelii przejął Villac Umu – główny kapłan świątyni Coricancha.
Manco Inka, który do tej pory stosował metodę dyplomatycznej negocjacji, skłonił się do podjęcia walki, widzą jak konkwistadorzy traktują Indian, jego rodzinę, jak grabią i niszczą dorobek jego przodków. Manco Inca zdawał sobie sprawę, że walka na otwartym terenie z kawalerią hiszpańską, która wykorzystywała konie, była dla armii inkaskiej skazana na niepowodzenie. Jednak z uwagi na ukształtowanie peruwiańskiego terenu, zrodziła się dla Inków szansa odwrócenia tej sytuacji.
Uzbrojenie wojsk Hiszpańskich i Inkaskich. Armia inkaska posiadała dwa rodzaje broni: ofensywna i defensywną.
Broń ofensywna:
Łuki i strzały – najczęściej używana broń, głównie przez wojowników mieszkających w dżungli. Łuki mogły mieć 2 metry, a strzały długość od 1.2 do 1.5 metra.
Antañaui – oszczepy, miały czubki miedziane lub brązowe w kształcie stożka. Wnikały głęboko w ciało przeciwnika i przebijały tarcze.
Honda lub huaraca, które służyły do rzucania kamieniami. Lina była zakończona trzema odnogami, z umieszczonymi okrągłymi kamieniami. Wojownik rozkręcał linę nad głową, a rzut powodował okręcanie się jej na przeciwniku. Inkowie stosowali ta broń do powalania hiszpańskich koni. Stosowano także z rozżarzonym kamieniami jako pociski zapalające – taki manewr stosowano przy oblężeniu Cuzco. Czytaj dalej
