Inez Suarez – pierwsza kobieta – konkwistador, która uczestniczyła w podboju imperium Inków.
Pochodziła z Hiszpańskiego miasta Plasenci, gdzie urodziła się w roku 1507.
Wcześnie wychodzi za mąż za Juana de Malage, ale mąż udaje się na podbój obu Ameryk. Inez cierpliwi czeka na niego prawie 10 lat, a gdy dostaje pozwolenie udaje się w roku 1537 do Ameryki. Tu dowiaduje się że Juan poległ w bitwie pod Salinas, a ona otrzymała w ramach zadośćuczynienia ziemie w Cuzco.
Poznaje Pedro de Valdivię i razem tworzą udany związek, jednak by nie gorszyć Kościoła nieślubnym związkiem, towarzyszy mu jako służąca.
U boku Pedro walczy w jego oddziale na terenach dzisiejszego Chile. Sprawuje opiekę nad rannymi,  zaopatruje walczących w wodę i żywność. Sami konkwistadorzy wysoko ją cenili opisując jako kobietę niezwykle zdeterminowaną i lojalną, dyskretną, rozsądną i hojną.
Była znana z bezwzględności i okrucieństw wobec Inków. Z zimna krwią mordowała wojowników i curaców tamtejszych plemion.
11 września 1541 roku oddział Pedro de Valdivii z Santiago de la Nueva Extremadura, został zaatakowany przez 20000 oddział wojowników Picunches, którymi dowodził curaca Michimalonca. Jest to pierwsza potyczka z tzw. „wojny araukańskiej” z lat 1541-1571.
Atak odparto ale osada został zniszczona, głównie przez wystrzeliwane strzały zapalające. Zginęło 4 Hiszpanów i kilka koni.

Walka ta zapisała się w historii tym, że najbardziej waleczną osobą była Inez Suarez. Odcięła ona głowy 7 przetrzymywanym cucara. Dzięki nieładowi i zamieszaniu wywołanemu wśród Indian rzuconymi w nich odciętymi głowami, Hiszpanom udało się odzyskać przewagę i odstraszyć wrogów. Akcja Inéz zostaje uznana przez Valdivię, która nagradza ją w roku 1544 odznaczeniem.

Zapraszam do odwiedzenia strony na Facebook