Niebotyczny majątek Hernando Pizarro – jedynego z braci Pizarro który przeżył podbój Peru.
Hernando był Hiszpańskim konkwistadorem – synem pułkownika piechoty, weterana walk z Maurami i kampanii włoskich – Gonzalo Pizarro zwanego „Długim”. Hernando miał trzech braci – młodszego Francisco i starszych Juana i Gonzalo. Wszyscy uczestniczyli w podboju Imperium Inków.
W maju 1533 Hernando na statku „Santa Maria del Campo” udał się do Hiszpanii wioząc ze sobą tzw. Quinto real – czyli należną królowi Hiszpanii piątą część okupu przekazanego przez pojmanego władcę Inków Atahuallpe.

Każdy z konkwistadorów uczestniczący w podboju otrzymał część okupu jaki Hiszpanie otrzymali od władcy Inków Atahuialpy. Podział nastąpił według zasług i pozycji w armii.
Hernando otrzymał siedem udziałów, czyli 1267 (lub 2350 bo kroniki różnią się co do tych danych) srebrnych marek i 31080 złotych peso.
9 stycznia 1534 dopływa do Sewilli i zgromadzone skarby prezentuje królowi Karolowi V.
W styczniu 1536 powrócił do Peru, gdzie trwała już woja domowa miedzy Hiszpanami. Jedni byli zwolennikami jego brata Francisco Pizarra, drudzy zwolennikami Diego de Almagra.
Po powrocie z Hiszpanii objął posadę gubernatora Cuzco.
17 kwietnia 1540 w Madrycie zostaje aresztowany i uwięziony. Jest podejrzany o zamordowanie Diego de Almagro el Mozo. Więziono go w zamku La Mota w Medina del Campo (na zdjęciu), gdzie z uwagi na majątek otrzymuje specjalną celę, która pozwala mu na wygodne życie.

W uwięzieniu pozwolono mu zamieszkać w z dwiema paniami ze stowarzyszenia Medina del Campo, Isabel de Mercado i jej ciotką. Stowarzyszenie zajmowało się wspieraniem uwięzionych. Ze związku Hernando i Isabel urodziło się dwoje dzieci: Hernando Pizarro i Isabel Mercado. Chłopiec zmarł bardzo młodo, a dziewczynka urodzona w roku 1541 imieniem Isabel (lub Francisca Pizarro Mercado) przebywała w wraz z rodzicami w La Mota. Jednak po pewnym czasie Hernando znudził się Isabel Mercado i zamknął ją w klasztorze Santa Clara de Trujillo – płacąc jej dożywotnio 20000 maravedis rocznie (badacze twierdzą, że odesłał ja do Klasztoru gdyż dowiedział się o przybyciu do Hiszpanii Francisci – córki Francisco Pizarro). Niedługo po tych wydarzeniach zjawiła się u niego Francisca Pizarro Yapanqui – córka Francisco Pizarra. Ożenił się z nią w roku 1552 – on miał wówczas 52 lat, a ona 18 lat. Ślub w kościele Santa Maria prawdopodobnie 27 października 1552.

W ciągu 9 lat mieli pięcioro dzieci, którym nadali imiona na cześć członków rodziny:
• Syn Francisco – w roku 1581 poślubił Francisce Sarmiento y Castro – córkę hrabiego Punoenrrosto. Miał z nią syna Juana Fernando Pizarro y Sarmiento, który w roku 1631 odzyskał tytuł markiza. Od 1627 przejął władzę w La Zarza, zmieniając nazwę miasta na Conquista de la Sierra. Ożenił się z Marią Bobadilla, i miał córkę Juana Agustina Pizarro de Bobadilla, która zmarła bezpotomnie w roku 1646. Drugą żoną była Micaela Manrique de Lara z którą miał dwie córki Estefanía Pizarro Manrique i Beatriz Jacinta Pizarro Manrique. Po śmieci swojego brata Juana odziedziczył majątek rodzinny.
• Syn Juan – najstarszy, nie ożenił się ale miał syna. Dokumentem z 11 czerwca 1578 rodzice wyznaczają go jako spadkobiercę majątku. Zmarł jako czwarty z rodzeństwa w roku 1581
• Syn Gonzalo – zmarł jako dziecko
• Córka Izabela – zmarła jako dziecko
• Córka Ines – wyszła za mąż za Diego Meia de Prado i miała córkę Aldonę (zmarła jako dziecko), Ines zmarła jako trzecia z rodzeństwa w roku 1580.

Hernando i Francisca byli jedynymi spadkobiercami fortuny Francisco Pizarra i poświęcili ją na ochronę dziedzictwa kulturowego.
Sfinansowali między innymi wykonanie obrazu i rzeźby Matki Boskiej do Kaplicy Francisco Pizarra w Limie – wykonane przez Roque Balduque, rozbudowę kościoła Santa Maria w Trujillo.
W tym okresie Hernando Pizarro był bardzo zamożnym człowiekiem, inwestował w grunty i nieruchomości. Pomnażał swój majątek posiadając 30000 pesos rocznie dochodu z pracy 9000 niewolników; 130000 pesos rocznie przychodu z kopalni Porco; kilka działek w Cuzco które wcześniej należały do Hernando de Soto. Był właścicielem encomiendos, ziem i nieruchomości w Cuzco, Trujillo, Medellin, La Haba, La Zarza, Zarza de Montanchez, La Cumbre, Logrosan, Garciaz, Canamero, Cabeza del Buey, Merida, Jaraicejo, Badajoz oraz domów i młynów w Merida, Trujillo, Plasencia i Medelin, winnic, sadów i gajów oliwnych w górach.
Wcześniej, bo testamentem swojego ojca – podpisanego w Pampelunie dnia 14 września 1522 roku – odziedziczył młyn, gospodarstwo i pola w La Zarza.
W latach 1552-1562 inwestuje w gospodarstwo w La Zarza łącznie 154610 maravedis, głównie w pola uprawne.
W roku 1543 przekazuje swojemu bratu Gonzalo 175000 dukatów w dublonach (złota moneta hiszpańska o wartości 2 escudo)
Potem przekazali majątek Juanowi, a po jego śmieci przejął go Francisco. Ostatecznie majątek przejęła Beatriz Jacinta Pizarro Manrique.
17 maja 1561 roku Hernando Pizarro za wstawiennictwem Filipa II (syna Karola V) zostaje uwolniony z zamku La Mota – jest to już jednak ślepy, zgarbiony, siwowłosy starzec podpierający się laską. Wraz z żoną Franciscą udaje się do La Zarza niedaleko Trujillo, gdzie odrestaurował starą rodzinna posiadłość i nazwał ją Palacio de la Conquista.
Hernando dożył późnej starości i zmarł w swojej posiadłości w roku 1578. Pochowano go w krypcie klasztoru San Francisco de Trujillo.
11 czerwca 1578 dokonano spisu majątku, który podpisano w dniu 29 sierpnia 1578. Hernando jest już tak niedołężny, że w jego imieniu podpis składa żona oraz świadek. Łączna kwota majątku Hernanda i Francisci wynosiła 1 062 775 dukatów. Na tą kwotę składały się między innymi grunty i nieruchomości w La Zarza warte 30 000 dukatów, inne grunty 240 000 dukatów, inne nieruchomości 42 000 dukatów (cztery domy przy Plaza de Trujillo), biżuteria 30 000 dukatów, zyski z umów 96 000 dukatów i zyski z handlu 28 500 dukatów.
Osiągali roczny dochód 1640429 maravedis.
Hernando zmarł 30 sierpnia 1578 roku.
30 grudnia 1581 Francisca wyszła ponownie za mąż za Pedro Ariasa Portocarrero i zamieszkała w jego domu Madrycie na ulicy Principe, gdzie mieszkała przez 17 lat. Pedro był bratem żony jej syna Francisca, a zmarł w roku 1598.
W roku 1594 finansuje założenie Klasztoru La Merced w Trujillo.
Franciska ostatnie lata spędziła na dworze Króla Filipa II, a zmarła 30 maja 1598 roku w swoim domu Calle del Principe. Akt zgonu znajduje się w Parafii San Esteban w Madrycie.
Pochowano ją w krypcie klasztoru San Francisco de Trujillo wraz z jej pierwszym mężem Hernando.
Kryptę ozdabiał posąg modlącego się Hernando i herb nadany przez króla Karola V.

W XIX wieku kryptę zdewastowano a herb przeniesiono i umieszczono przy drzwiach ich posiadłości Palacio de la Conquista. Ich szczątki, wraz ze szczątkami ich dzieci i wnuków odnaleziono podczas prac konserwatorskich, prowadzonych przez Instytut z Trujillo.
majątek Francisci składał się miedzy innymi ze spektakularnego naszyjnika z dziesięcioma szmaragdami, trzynastoma perłami i osiemnastoma rubinami.
Od Pedro Ariasa otrzymała biżuterię (bransolety, pierścionki, różańce) oraz wyroby ze srebra (świeczniki, sztućce, cukiernice, szesnaście mis). Ponadto dziewięć gobelinów (wartości 200 dukatów każdy), pięć arrasów z Flandrii (wartości 100 dukatów każdy) i siedemnaście innych dzieł sztuki.
Po swoim pierwszym mężu – Hernando – dziedziczyła 100000 maravedis rocznie tytułem dochodów. Ponadto posiadała luksusowe suknie, okrągłe obrazy z Maryją i Jezusem, alabastrowy obraz Matki Boskiej, siedemnaście malowideł malarzy z Flandrii, bogato zdobione meble i łoże, zasłony z karmazynowego adamaszku zdobione wstawkami z aksamitu.
Gdy Hernando i Francisca już nie żyli, ich syn Francisko dokonał w Madrycie notarialnego spisu majątku. Dokument w dniu 22 listopada 1598 podpisał notariusz Pedro de Prado.
Majątek warty łącznie 1 149 441 dukatów obejmował wszystko to co testament z roku 1578 oraz dodatkowo dochody z dwóch punktów odpraw celnych: w Alcantara (208178 maravedis) i w Badajoz (153305 maravedis), pałac Plaza de Trujillo, winnice, sady i gaje oliwne w La Zarza i Sierra de Herguijuela, majątki ziemskie z okolic Trujillo – takie jak Suerte de los Miniodos, Magasquilla, Ivanejo de Cerro, La Fuente, Mengabril el Largo, Labrados del Tozo, Balderresolla, Atalaya Francisco de Monroy, kilkanaście pastwisk z bydłem.
Francisco dziedziczył także kilka wieczystych stanowisk, dających władzę gospodarczą i polityczną miasta Trujillo, a które także wiązały się z wysokimi dochodami: chorążego w dwóch pułkach (12500 dukatów rocznie), skarbnika i syndyka Trujillo (400000 rocznie), zarządcy twierdzy (200000 rocznie).
Majątek po latach pełnił rolę mecenatu, a zarządzający nim Antonio de Orellana-Pizarro y
Dalmau dbał o nawodnienie, rozwój i modernizację rolno-hodowlanych obszarów Trujillo.
Zgodnie z wolą Hernanda i Francisci zawiązano w roku 1880 Fundację „Obra Pía de los Pizarro”, wpisaną w roku 1900 do Rejestru Fundacji Ministerstwa Pracy i Spraw Socjalnych Peru.
Od roku 1997 siedzibą Fundacji jest Pałac Cervantesa – Barrantesa, który wcześniej był rezydencją szlachecką.
W latach 80-tych XX wieku mecenat kontynuował Hernando de Orellana-Pizarro y González – potomek rodziny Hernanda, koncentrując się na rozbudowie szpitala oraz społecznym i kulturowym rozwoju nie tylko Trujillo, ale całego Peru, jak również wzmocnieniu stosunków Hiszpanii z Europą i Ameryką.

Zapraszam do odwiedzenia strony na Facebook