W roku 1931 zespół amerykańskich badaczy, pod kierownictwem młodego, zamożnego Roberta Shipeesa z New Jersey przybywa do Peru. Celem zespołu jest przeprowadzenie badań archeologicznych za pomocą samolotu. Jako pierwsi zastosowali taką technikę i z lotu ptaka wykonali fotografie terenów południowego Peru.
„Ama Sua, Ama Llulla i Ama Quella” – słowa te, które możemy przetłumaczyć jako „Nie bądź złodziejem, Nie bądź kłamcą, Nie bądź leniwy” – były niejako etosem, jaki przyświecał Inkom gdy tworzyli i rozwijali swoje Imperium.
W Cusco – w dawnej stolicy Inków – na rogu ulic Avenida Ramon Zavaleta i Tacna, znajduje się pomnik Inki trzymającego węzełkowe pismo kipu, a na dole wspomniana doktryna.
Te trzy zasady pozostawili Inkowie w spadku teraźniejszemu społeczeństwu, jako moralne wytyczne budowania zdrowego społeczeństwa. Zdrowego nie tylko z punktu widzenia medycznego – ale także ekonomicznego, politycznego, religijnego, społecznego, historycznego i przyrodniczego.
Im się to przez stulecia udawało – jak będzie z nami… zobaczymy.
Zapraszam do odwiedzenia strony na Facebook
Jak nazwać to, co Peruwiańczycy określają mianem Pishtaco. Nie jest to na pewno byt z legend i minionych przekazów. Pishtaco wciąż żyje w świadomości mieszkańców Peru, egzystując w tradycji i codzienności.
Czym zatem jest ów Pishtaco? Dla Peruwiańczyków nie jest to ani duch, ani demon, ani istota demoniczna. W polskiej literaturze naukowej E. Jodłowska określiła go mianem „andyjskiego wampira”. Zwany także na południu Peru Naqaq, a w Boliwii Karisiri.
Czym jest świnka morska dla ludów Ameryki Południowej, czyli między innymi dla Peruwiańczyków – na pewno czymś nadzwyczajnym.
Potwierdzenie tej tezy znajdziemy w katedrze Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Cuzco, gdzie wśród wielu wspaniałych obrazów znaleźć możemy dzieło Marcosa Zapaty, powstałe w roku 1753, a zatytułowane „Ostatnia Wieczerza”. Obraz przedstawia Chrystusa i jego apostołów, zgromadzonych na paschalnej wieczerzy – w chwili ustanowienia sakramentu Eucharystii. Nie trzeba być jednak wprawnym obserwatorem, by zwrócić uwagę na jeden istotny szczegół – na stole obok chleba i wina, główną potrawą jest podana na wytwornym metalowym półmisku — pieczona świnka morska.
Myślą o kulturze Inków, kulturze ludów andyjskich, mamy często skojarzenie z niepozorna rośliną, zwaną koka określana również mianem krasnodrzewu pospolitego lub krzewu kokainowego, a przez Inków coca lub cuca.
CHIRIRINKA – owad zwany „błękitną muchą”
W wierzeniach andyjskich muszka chiririnka to owad, który zwiastował śmierć.
Motyw „błękitnej muchy” często przewija się w legendach, wierzeniach i pieśniach wykonywanych na całym obszarze imperium Inkaskiego – od Ekwadoru, przez Peru, aż po Boliwię.
Skąd się wzięła jej nazwa – jest to onomatopeja, naśladująca charakterystyczny odgłos brzęczenia tej muchy, bardzo specyficzny i odmienny od dźwięków wydawanych przez inne owady.
Czy Hiszpanie podbijając Inków, czyli na początku XVI wieku posiadali Marynarkę Wojenną? Nie.
W celu zdobycia bogactw tego regionu wykorzystywano małe okręty, bardziej o charakterze transportowym, niż militarnym. Na statkach eskorty przewóz towarów był nawet zabroniony.
Wyposażenie statków w armaty było bardzo kosztowne, dlatego kupcy do których należały statki nie inwestowali w ich wyposażenie.
Po pierwszych niepowodzeniach floty Corteza, która wracając z Meksyku do Hiszpanii została zaatakowana przez francuskiego korsarza Jeana Fluery stworzono coś w rodzaju systemu konwojów – eskortę, zwaną Armada de la Guardia. Natomiast konwój statków handlowych i chroniących je galeonów nazywano Armada y flota lub Flota y galleones.
Bałwochwalstwo to w rozumieniu Hiszpanów podbijających tereny Peru oddawaniu przeze tubylców czci wizerunkom bóstw – przedstawianych w postaci bałwanów, posągów, kamieni, mumii, wak, itp.
Na ilustracji znajduje się wizerunek bóstwa ze świątyni Pachacamac.
Co wiemy o kobietach żyjących w czasach prekolumbijskich na kontynencie Ameryki Południowej?
Nie mało, ale jednak wciąż za mało. Wiedza nasza opiera się jedynie na wykopaliskach archeologicznych oraz na zapiskach kronikarzy, będących zarówno mieszkańcami kontynentu, jak i Europejczykami – którzy dotarli tam w czasach podboju.
Zapiski kronikarzy mogą być oczywiście mało wiarygodne, bo piszący je autorzy opierali się na lokalnych podaniach, legendach, pieśniach, wspomnieniach najstarszych mieszkańców. Zdarzało się też, że kroniki pisały osoby, które w ogóle nie były na kontynencie, lub dotarły tam kilkanaście lub kilkadziesiąt lat po konkwiście.
